quamquam

Latin > English (Lewis & Short)

quam-quam: (quan-),
I conj., though, although, albeit; ante-class. always, and in class. prose regularly joined with indic.; by Cic. rarely with the subj., and usu. when the general idea would demand the subj. (as potential, conditional, consecutive, etc.; cf. Zumpt, Gram. § 574; Madv. § 361, A, 3; and v. esp. Fischer, Gram. 2, p. 696 sq.).
   (a)    With indic.: quamquam blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 50 Vahl.): quamquam libenter escis alienis studes, Plaut. Pers. 3, 1, 8; id. Mil. 4, 8, 44: quamquam est scelestus, Ter. Ad. 2, 1, 5: quamquam id est minime probandum, Cic. Rep. 1, 26, 42; 1, 4, 7; id. Ac. 2, 6, 16; 1, 9, 34: quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc., Liv. 10, 32: Romani, quamquam fessi erant, Sall. J. 53: quamquam festinas, non est mora longa, Hor. C. 1, 28, 35 et saep.—
   (b)    With subj.: quamquam illa ipsa exclamatio Non potest melius sit velim crebra, Cic. de Or. 3, 26, 101: quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc., id. Tusc. 5, 30, 85: quamquam ne id quidem suspicionem coitionis habuerit, although even that gave rise to no suspicion, id. Planc. 22, 53; id. de Or. 2, 1, 1: Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc., Liv. 23, 29, 7: quamquam nonnullis leve visum iri putem, Nep. Att. 13. 6: quamquam moveretur his vocibus, Liv. 36, 34, 6 Weissenb. ad loc.; cf. id. 6, 9, 6; 45, 17, 7.—
   (g)    Ellipt., with an adj. or part.: bellum atque arma, quamquam vobis invisa, tamen quia Lepido placent, sumenda sunt, Sall. H. Fragm. 1, 48, 2: acri viro, et quamquam advorso populi partium, famá tamen aequabili, id. J. 43, 1 Dietsch: omnia illa, quamquam expetenda, etc., Cic. Fin. 5, 23, 68: curam adhibere, quamquam difficili in re, id. Fam. 2, 7, 3; 5, 3, 4; Liv. 4, 53, 1 Weissenb. ad loc.—
   (d)    With a subj.-clause: quamquam ne impudicitiam quidem nunc abesse Pallante adultero, Tac. A. 12, 65, 3.—
II In partic., as a rhetor. particle of transition, inobjections made by the speaker himself, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding: quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim, Cic. N. D. 3, 16, 42: quamquam quid loquor, id. Cat. 1, 9, 22: quamquam te quidem quid hoc doceam, id. de Or. 2, 47, 197; id. Phil. 2, 16, 42: quamquam o! sed superent, etc., Verg. A. 5, 195.

Latin > French (Gaffiot 2016)

quamquăm⁶ (quanq-) (= quam quam, à qq. degré que, de qq. quantité que, cf. ut ut ).
    I conj., quoique, bien que : avec ind., Cic., Cæs., Sall., Liv., etc. || avec subj. potent. : quamquam sint... Cic. Tusc. 5, 85, quoiqu’ils puissent être..., cf. Cic. Or. 183 || avec le subj. de concession : quamquam putem Nep. Att. 13, 6, à qq. degré que je croie, quoique je croie, cf. *Cic. Mur. 20 ; Or. 172 ; Virg. En. 6, 394 ; Liv. 36, 34, 6 ; Tac. Agr. 3, etc. || devant un part. ou un adj. : omnia illa... quamquam expetenda Cic. Fin. 5, 68, toutes ces choses... quoique dignes d’être recherchées, cf. Sall. J. 43, 1 ; Liv. 4, 53, 1 ; 8, 13, 6 ; 31, 41, 7.
    II adv. de coord. initial, mais, du reste, d’ailleurs : Cic. Br. 62 ; Or. 113 ; Cat. 1, 22 || quamquam o !... Virg. En. 5, 195, et pourtant, ô ! [aposiopèse] || avec prop. inf. dans style indirect : Liv. 4, 15, 5 ; Tac. Ann. 12, 65.