loquor

Latin > English

loquor loqui, locutus sum V DEP :: speak, tell; talk; mention; say, utter; phrase

Latin > English (Lewis & Short)

lŏquor: cātus (quūtus), lŏqui (
I inf. loquier, Naev. ap. Gell. 1, 24, 2), v. dep. n. and a. [Sanscr. lap-, to talk, whisper; Gr. λακ-, ἔλακον, λάσκω], to speak, talk, say (in the lang. of common life, in the tone of conversation; cf. Quint. 9, 4, 10; 11, 3, 45).
I Lit.
   A Neutr.: mitte male loqui, Ter. And. 5, 3, 2: Scipio mihi sane bene et loqui videtur et dicere, Cic. Brut. 58, 212; id. Or. 32, 113: magistratum legem esse loquentem; legem autem mutum magistratum, id. Leg. 3, 1, 2: male ... vere ac libere, id. Rosc. Am. 48, 140: cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus, id. Fam. 9, 22, 3: quid tu, Epicure? loquere, id. Ac. 2, 39, 123: pure et Latine, id. de Or. 1, 32, 144; id. Fin. 2, 4, 14; 2, 5, 15: aliud esse Latine, aliud grammatice loqui, Quint. 1, 6, 27: Latine atque emendate, id. 8, 1, 2: aliā linguā, Cic. de Or. 2, 14, 61: pro aliquo, id. Att. 3, 1: apud aliquem, before any one, id. Fin. 2, 22, 74; so, adversum aliquem, before any one, Ter. And. 1, 5, 30: secum, Cic. Off. 3, 1, 1: cum aliquo, Ov. M. 6, 205: bene de aliquo, Sen. Contr. 2, 9, 63: secus de aliquo, Tac. A. 2, 50: male de aliquo, Vulg. Sirach, 8, 5; Capitol. Alb. 2: de me male, Suet. Aug. 51 fin. —
   (b)    With dat.: male loqui alicui, to speak evil of any one: pergin male loqui, mulier, mihi, Plaut. Truc. 2, 2, 10; Stat. Th. 12, 26: vento et fluctibus loqui, to express vain wishes, Luc. 4, 491.—
   (g)    Absol.: neque loqui possumus, nisi e syllabis brevibus ac longis, Quint. 9, 4, 61: ut non loqui et orare, sed fulgurare ac tonare videaris, id. 2, 16, 19.—
   B Act.
   1    To speak out, to say, tell, talk about, mention, utter, name: loquere tuum mihi nomen, Plaut. Men. 5, 9, 7; id. Aul. 2, 1, 15: deliramenta, id. Am. 2, 2, 64: quas tu mulieres quos tu parasitos loquere, id. Men. 2, 2, 47: si quid tu in illum bene voles loqui, id loqui licebit, id. Most. 1, 3, 83: adfirmat nihil a se cuiquam de te secus esse dictum, Cic. Att. 1, 19, 11: horribile est, quae loquantur, id. ib. 14, 4, 1: pugnantia, id. Tusc. 1, 7, 13: ne singulas loquar urbes, mention, Liv. 5, 54, 5: quid turres loquar, id. 5, 5, 6: quid ego legem loquar? id. 3, 11, 13: quid loquar marmora, etc., Sen. Ep. 90, 25: proelia, Hor. C. 4, 15, 1: aliquem absentem, Ov. Tr. 3, 3, 17.—
   2    To talk of, speak about, to have ever on one's lips: Dolabella merum bellum loquitur, Cic. Fam. 9, 13, 8: ne semper Curios et Luscinos loquamur, id. Par. 6, 50: multi etiam Catilinam atque illa portenta loquebantur, id. Mil. 23, 63: nil nisi classes loquens et exitus, id. Att. 9, 2, 3: qui de magnis majora loquuntur, Juv. 4, 17.—
   3    Loquuntur, they say, it is said, they talk of, the talk is of: hic mera scelera loquuntur, Cic. Att. 9, 13, 1; id. Verr. 2, 5, 30, § 78: eodem die vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini, id. Att. 16, 10, 1: omnia magna loquens, Hor. S. 1, 3, 13: dare aliquem famae loquendum, Mart. 5, 25, 5: Juppiter, hospitibus nam te dare jura loquuntur, Verg. A. 1, 731: de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8.—
II Transf.
   A To speak, declare, show, indicate or express clearly: oculi nimis arguti quemadmodum animo affecti simus, loquuntur, Cic. Leg. 1, 9, 27: res loquitur ipsa, judices, quae semper valet plurimum, id. Mil. 20, 53: haec ipsae res loquuntur, Tert. de Pud. 5: ut fama loquitur, Vell. 2, 93, 3: cum chartā dextra locuta est, has written upon it, Ov. H. 18, 20: volucres mea fata loquentur, Stat. Th. 8, 181; Luc. 6, 617: rescriptum divi Marci sic loquitur, quasi, etc., Dig. 2, 14, 10.—
   B Poet., to rustle, murmur: pini loquentes, Verg. E. 8, 22; Cat. 4, 11: mollia discordi strepitu virgulta loquuntur, Petr. poët. Sat. 120, 73.

Latin > French (Gaffiot 2016)

lŏquor,⁶ lŏcūtus (lŏquūtus) sum, lŏquī, intr. et tr.
    I intr., parler [dans la conversation, dans la vie ordinaire ; dicere, orare, parler en orateur] : bene, recte, male loqui Cic. de Or. 3, 150 ; Br. 258, avoir un bon, un mauvais parler ; inquinate, diligenter, Latine Cic. Br. 140, avoir un parler incorrect, scrupuleux, de pur latin ; bene Latine Cic. Br. 228, parler le latin purement ; non tam bene quam suaviter loquendo (superabit) Cic. de Or. 3, 43, (il aura le dessus) moins pour la correction que pour la douceur de son parler ; ita tum loquebantur Cic. Br. 68, telle était la langue du temps ; de aliquo cum aliquo Cic. Fam. 6, 8, 3, parler de qqn à qqn ; loquor de tuo monumento Cic. Verr. 2, 4, 69, je parle de ton monument (mes paroles concernent...) ; secum Cic. Off. 3, 1, s’entretenir avec soi-même || male loqui Ter. Andr. 873 ; Cic. Amer. 140, mal parler, dire du mal || res loquitur ipsa Cic. Mil. 53, les faits parlent d’eux-mêmes ; muta quædam loquentia inducere Cic. Or. 138, faire parler certaines choses inanimées.
    II tr.,
1 dire : pugnantia Cic. Tusc. 1, 13, dire des choses contradictoires ; quid turres loquar ? Liv. 5, 5, 6, à quoi bon parler de tours ? || loquuntur, on dit ; vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini Cic. Att. 16, 10, 1, le bruit courait qu’Antoine s’arrêterait à Casilinum || oculi nimis arguti, quemadmodum animo adfecti simus, loquuntur Cic. Leg. 1, 27, les yeux trop expressifs disent quels sentiments nous affectent
2 parler sans cesse de, avoir toujours à la bouche : Curios, Luscinos Cic. Par. 50, ne parler que des Curius, des Luscinus, cf. Cic. Mil. 63 ; Fam. 9, 13, 8.

Latin > German (Georges)

loquor, locūtus sum, loquī (viell. zu griech. λάσκω, ελακον), sprechen, I) intr. sprechen (vom gelassenen Gesprächstone, während dicere u. orare den zusammenhängenden Ton des Redners bezeichnen, s. Quint. 9, 4, 110; 11, 3, 45), a) eig. (Ggstz. tacere od. clamare), bene et loqui et dicere, Cic.: male, Cic.: vere ac libere, Cic.: magnifice, Liv.: Graecā linguā, Nep.: Graece, Latine, Cic.: pure et Latine, Cic.: Latine nescire loqui, Sen.: de alqa re, de alqo, Ter., Cic. u. Liv.: cum alqo, mit od. zu jmd., Ter. u. Cic. (vgl. tecum loquor, ich spreche mit dir, ich meine dich, Plaut.): cum aliis minimum, plurimum secum, Sen.: inter se clare (laut), Plin. ep.: nullo arbitro secum ipsi loquantur, Cic. – male loqui, nachteilig reden, Plaut. u. Cic., de alqo, Sen. u. Suet.: bene loqui, Plaut., de alqo, de alqa re, Sen. rhet.: bene loqui in alqm (Ggstz. non recte alci dicere), Plaut.: loqui alci, zu jmd., mit jmd. sprechen, Stat. Theb. 12, 26. Sil. 16, 322. Hieron. epist. 84, 3 (zw. Plaut. mil. 476 u. trin. 358): aber alci male, übel von jmd. sprechen, ihn schelten, schimpfen, Plaut. u. Ter. – pro alqo loqui, für jmd. = zu jmds. Verteidigung, Cic., od. = in jmds. Namen, apud (vor) alqm, Cic.: apud populum aut in senatu, Cic.: de me apud te, Cic.: adversus alqm, Ter., ad alqm, Verg., nach jmd. hingewendet: in hanc sententiam, Liv.: non loquens, der nicht sprechen kann, stumm, Gell. – m. allg. Acc., de quo nihil nocuerit, si aliquid cum Balbo eris locutus, es wird nichts schaden, wenn du mit B. ein paar Worte darüber sprichst, Cic. ad Att. 12, 47, 1. – b) übtr.: cum charta dextra locuta est, hat aufs Papier geschrieben, Ov.: ut consuetudo loquitur, wie man insgemein zu sagen pflegt, Cic.: ut fama loquitur, wie die Sage geht, Vell.: ut proverbium loquitur vetus, Amm.: ut (wie) omnes historiae loquuntur, Lact.: de viro heredeque eius lex tantum loquitur, Ulp. dig.: res ipsa loquitur, Cic.: cum P. Africani historiae loquantur m. folg. Acc. u. Infin., da es die G. des P. Afr. ausspricht (berichtet), es sei usw., Cic. Acad. 2, 5: pinus loquentes, säuselnde, sanft rauschende, Verg. – II) tr.: 1) sprechen, a) eig.: ex quo ego veni ad ea, quae fueramus ego et tu inter nos de sorore in Tusculano locuti, Cic.: quid loquar (was od. wozu soll ich sprechen) de militari ratione? Cic.: quid turres, quid vineas testudinesque loquar? was od. wozu soll ich sprechen von usw., Liv.: quid loquar (was od. wozu soll ich sprechen), quanta ratio in bestiis ad perpetuam conservationem generis earum appareat? Cic. – loquuntur, man spricht (sagt, erzählt), m. folg. Acc. u. Infin., hospitibus te dare iura loquuntur, Verg.: eodem die vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini, ging allgemein das Gerede, Cic. – b) übtr., oculi nimis arguti quem ad modum affecti sumus, loquuntur (sprechen es aus), Cic. de legg. 1, 27. – 2) = nur od. immer von etw. sprechen, etw. immer im Munde führen (vgl. Heräus Tac. hist. 4, 12. Burmann Petron. 117, 9), classes, Cic.: Catilinam, Cic.: proelia, Hor.: alqm chartis dare famaeque populisque loquendum, um immer von ihm zu sprechen, Mart.: male loqui alqm, jmd. schimpfen, Capit. Pert. 13, 5. – 3) reden, sagen, nennen, heraussagen, suum nomen alci, Plaut.: pugnantia, Cic.: ipsam rem, Ter.: meram rem, Plaut.: rem loquere, du hast ganz Recht, Plaut. – / Parag. Infin. loquier, Naev. fr. b. Gell. 1, 24, 2. – arch. loquontur = loquuntur, Varro LL. 6, 1 u. 9, 85: locuntur, Plaut. Bacch. 801.

Latin > Chinese

loquor, eris, locutus vel loquutus sum, loqui. d. 3. :: 說。言。啓口。談說。— ad voluntatem 諂媚。 — ad voluptatem 言以悦人。 — ore duarum et viginti gentium 言二十二國之音。— mulsa 恬色柔聲而言。