ἐπικατάρατος

English (LSJ)

[ᾰρ], ον,

   A accursed, LXX Ge.3.14, Ep.Gal.3.10,13, IG12(9).955 (Euboea); ταῖς ἀραῖς BMus.Inscr.918.6 (Halic.).

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
maudit.
Étymologie: ἐπικαταράομαι.

English (Strong)

from ἐπί and a derivative of καταράομαι; imprecated, i.e. execrable: accursed.

English (Thayer)

ἐπικατάρατον (ἐπικαταράομαι to imprecate curses upon), only in Biblical and ecclesiastical use, accursed, execrable, exposed to divine vengeance, lying under God's curse: R G; Sept. often for אָרוּר).

Greek Monolingual

-η, -ο (AM ἐπικατάρατος, -ον) επικαταρώμαι
1. αυτός που βαρύνεται με κατάρα, ο καταραμένος
2. αυτός που αξίζει να τον καταριέται κανείς.

Greek Monotonic

ἐπικατάρᾱτος: -ον, καταραμένος, σε Καινή Διαθήκη

Russian (Dvoretsky)

ἐπικατάρᾱτος: (τᾱ) проклятый NT.

Middle Liddell

ἐπι-κατάρᾱτος, ον
yet more accursed, NTest.