Ἀττικός

English (LSJ)

ή, όν, A Attic, Athenian, Sol.2, Alc.32, A.Eu.681, etc.; σφόδρ' . . Ἀττικάς of true Attic breed, Ar.Lys.56; Ἀττικὸς πάροικος, prov. of a troublesome neighbour, Arist.Rh.1395a18. II ἡ Ἀττική (sc. γῆ) Attica, Hdt.5.76, etc.; cf. Ἀτθίς. III Gramm., Ἀττικοί, οἱ, Attic writers, Longin.34.2, Phryn.302, etc.; Ἀττικὰ γράμματα = the Attic alphabet, D.59.76, Paus.6.19.6; Ἀττικὸ σχῆμα, use of nom. for voc., A.D.Synt.214.2; χρῆσις ib.59.20; Ἀττικόν, τό, the Attic style, Plu.2.79d: Comp. Ἀττικώτερος Cic.Att.1.13.5 (with play on the name Atticus): Sup., ib.15.1b.2. Adv. Ἀττικῶς D.16.2 codd., Luc.Sol.6: Comp. Ἀττικώτερον A.D.Adv.132.20. IV Ἀττικόν, τό, a remedy, Hp.Epid.4.47.

Greek (Liddell-Scott)

Ἀττικός: -ή, -όν, (ἀκτή) Ἀττικός, Ἀθηναῖος, Σόλων 2, Αἰσχύλ. Εὐμ. 681, κτλ.· σφόδρ’... Ἀττικάς, ἐξ ἀληθοῦς Ἀττικοῦ γένους, Ἀριστοφ. Λυσ. 56· Ἀττικὸς πάροικος, παροιμ. ἐπὶ φιλοταράχου γείτονος, Ἀριστ. Ρητ. 2. 21, 12. ΙΙ. ἡ Ἀττικὴ (ἐνν. γῆ), Ἡρόδ. 5. 76, κτλ.· πρβλ. Ἀτθίς. ΙΙΙ. τό Ἀττικόν, τὸ Ἀττικὸν ὕφος ἢ κομψότης, Πλούτ. 2. 79D: ― Ἐπίρρ. -κῶς Δημ. 202.11.

French (Bailly abrégé)

ή, όν :
I. adj. attique, athénien;
II. subst.
1 ἡ Ἀττική (γῆ) l’Attique;
2 τὸ Ἀττικόν le dialecte attique;
3 οἱ Ἀττικοί les habitants de l’Attique.
Étymologie: par assimil. p. ἀκτικός, ou, sel. d’autres, p. ἀστικός -- DELG p. Ἀτθικός (cf. Ἀτθίς) avec perte de l’aspiration, dérivé de Ἀθῆναι avec gémination expressive.

Spanish (DGE)

-ή, -όν
I adj.
1 ático, ateniense de pers. ἀνήρ Sol.2.6, γυναῖκες Hdt.6.138, λεώς A.Eu.681, cf. Ar.Lys.56
•de cosas y abstr. γλῶσσα el dialecto ático Sol.24.11, γῆ X.Ath.2.16, χώρα D.18.141, χωρίον Ar.Nu.209, ἀποικία Scymn.645, ναῦς X.HG 1.1.36, Plu.Sol.9, Them.14, γράμματα el alfabeto ático D.59.76, ὅρη Str.9.2.15, Ἀ. πόλεμος la guerra del Peloponeso Plu.Tim.35, Lys.2, μέδιμνοι Plu.Cat.Ma.6, Caes.55, cf. Polyaen.4.3.32, τάλαντον Luc.Alex.49, Asin.46, δραχμά Plu.Sull.17
•λίθος del mármol, Paus.5.25.13
•prov. πάροικος ἀ. de vecinos impertinentes, Arist.Rh.1395^a20.
2 gram. propio del dialecto ático σχῆμα uso del nom. por el voc., A.D.Synt.214.2, χρῆσις A.D.Synt.59.20, λέξις Ath.366d
•ret. propio del estilo ático, quae laudas ex orationibus ... multo mihi Ἀττικώτερα videntur juego de palabras con el n. de Ático, Cic.Att.1.1 tít.
II subst.
1 ἡ Ἀ. el Ática Hdt.5.76, Th.1.2, X.Vect.1.2, D.6.35, Men.Dysc.1, Hell.Oxy.17.4, Charito 1.11.4, Hld.1.15.6, v. tb. Ἀκτή, Ἀκταία
•ἡ Ἀττική dracma ateniense Aesop.28.1, IGBulg.1².63bis.13, 16 (Odesos), MAMA 4.31 (Frigia III d.C.), INikaia 61.8 (III d.C.), IEphesos 3058.10 (III d.C.), Clem.Al.Paed.2.10.115, Eus.HE 9.8.4.
2 τὸ Ἀ. la escuadra ateniense Polyaen.1.44
•el estilo ático Plu.2.79d, gram. en POxy.1012.17.3
•el remedio ático n. de un fármaco no identificado, Hp.Epid.4.47.
3 plu. οἱ Ἀττικοί los atenienses Alc.401b, Pl.Lg.626d, Ar.V.1076
•los aticistas que escriben o hablan el dialecto ático, Longin.34.2.
III adv. -ῶς en dialecto ático λέγειν D.16.2 (cód.), καλεῖν Gal.13.16, τοὺς σολοικίζοντας ἀ. παίζειν Luc.Sol.6.

• Etimología: Adj. en -ικός deriv. de Ἀθῆναι c. geminación de la dental y sin aspiración; cf. c. geminación expresiva Ἀτθίς, Ἀτθικός, o sin geminación Ἀθικός. < Ἀττικός ἀττῐκουμένη > Ἀττικός, -οῦ, ὁ
Ático
1 sobrenombre de Dionisio de Pérgamo, sofista alumno de Apolodoro, I d.C., Str.13.4.3.
2 T. Pomponius A. amigo de Cicerón, Plu.Cic.45, Brut.29.
3 padre de Herodes Ático el sofista, II d.C., Philostr.VS 521, v. Ἡρώδης
4 nieto del anterior, Philostr.VS 558.
5 Ἀ. Νεαπολίτης παιδοτρίβης inventor de un tipo de pelota, Ath.14f.
6 copista de Atenas, Luc.Ind.24.
7 filósofo platónico, II d.C., Attic., I.
8 escritor eclesiástico, IV/V d.C., Attic.Const., I.

Greek Monotonic

Ἀττικός: -ή, -όν (ἀκτή)·
I. Αττικός, Αθηναίος, σε Σόλωνα. κ.λπ.· ἡ Ἀττικὴ (ενν. γῆ), η Αττική, σε Ηρόδ. κ.λπ.· πρβλ. Ἀτθίς.
II. επίρρ. -κῶς, με τον Αττικό τρόπο, σε Δημ.

Russian (Dvoretsky)

Ἀττῐκός:
I 3 аттический, афинский Her., Aesch., Arph., Xen., Plut.: Ἀ. πάροικος погов. Arst. аттический, т. е. беспокойный или опасный сосед.
II ὁ житель Аттики Arph., Plut.

Frisk Etymological English

Ἀτθίς
Grammatical information: adj.
Meaning: adj. of Athens
Other forms: Also Ἀτθικός (IG IV2 1,104), Ἀθικός IG IV2 1,102. Fem. Ἀτθίς Attic, esp. the land Attica.
Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
Etymology: Fron the same root as Athens, showing θ, geminated τθ, and wihtout aspiration ττ; typical Pre-Greek variants. S. Ἀθῆναι. Chantr. Études 108ff.
See also: Ἀθῆναι

Middle Liddell

ἀκτή
I. Attic, Athenian, Solon, etc.; ἡ Ἀττική (sc. γῆ), Attica, Hdt., etc.; cf. Ἀτθίς.
II. Adv. -κῶς in Attic style, Dem.

Wikipedia EN

Atticus (fl. c. 175 AD) was an ancient philosopher. All that is known of him comes from the fragments of his book preserved in Eusebius' Preparatio Evangelica. Atticus was vehemently anti-Peripatetic. His work was a polemic, possibly originating from the first holder of the Platonic philosophy chair at Athens under Marcus Aurelius.

It is not clear whether the polemic had a philosophical or a political motivation. Atticus insisted that Aristotle was an atheist, that he denied the existence of the soul, and that he rejected divine providence.

Atticus' position represents a version of Platonism according to which deviation from the literal word of the master means irredeemable heretical opposition. This version turns up occasionally in contemporary scholarship, as much in the writings of Aristotle's defenders as in those of Plato's defenders.