σικχός

English (LSJ)

ὁ, a

   A squeamish, fastidious person, esp. in eating, opp. παμφάγος, Arist.EE1234a6, cf. Plu.2.87b, Ath.6.262a.    II sickening, offensive,= ἀηδής, Hsch.

German (Pape)

[Seite 881] ὁ, ein Mensch, der nicht leicht gut genug zu essen bekommt, einer Speise leicht überdrüssig wird, ekel oder wählerisch, Ggstz von πάμφαγος, Arist. eth. eud. 3, 7; καὶ δυσάρεστος, Ath. VI, 262 a; καὶ νοσώδης, Plut. cap. ex host. util. p. 271; u. übertr., ein Mensch, der mit Nichts zufrieden ist, Alles tadelt, Hesych. – Das Wort, wie die abgeleiteten, findet sich erst bei Sp., nach Callim., s. Lob. Phryn. 226.

Greek (Liddell-Scott)

σικχός: ὁ, ὁ σιχαινόμενος, μὴ εὐκόλως εὐχαριστούμενος, δύσκολος, δύστροπος, μάλιστα ἐν τῷ τρώγειν, ἀντίθετον τῷ παμφάγος, Ἀριστ. Ἠθικ. Εὐδήμ. 3. 7, 6, Πλούτ. 2. 87Β, Ἀθήν. 262Α. ΙΙ. βδελυρός, σιχαμερός, «ὁ μικρόσιτος. ἢ ὁ ἀηδὴς» Ἡσύχ., Εὐστ. 1817. 63. Πρβλ. ἄσικχος, σικχαίνω.

French (Bailly abrégé)

οῦ;
adj. m.
dégoûté, délicat, difficile pour la nourriture.
Étymologie: DELG terme pop. d’ép. alexandrine.

Greek Monolingual

ο, ΜΑ
(κατά τον Ησύχ. και τον Ευστ.) βδελυρός, σιχαμένος, αηδιαστικός
αρχ.
1. αυτός που δύσκολα ευχαριστείται με κάτι ή αυτός που εύκολα αηδιάζει με κάτι, ο σιχασιάρης
2. συνεκδ. δύσκολος, δύστροπος, ιδίως στην τροφή («οἱ δὲ σικχοὶ καὶ νοσώδεις ἄρτον καὶ οἶνον προσφερόμενοι ναυτιῶσιν», Πλούτ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Πρόκειται για λ. της καθημερινής γλώσσας τών Αρχαίων με εκφραστικό διπλασιασμό, δασύτητα και ηχηρότητα. Το σῑ- του τ. φαίνεται να απαντά και στους τ. σίλλος και σιμός με τους οποίους, κατά μία άποψη, συνδέεται].

Russian (Dvoretsky)

σικχός: или σίκχος ὁ привередливый человек, брюзга (περὶ τροφὴν ὁ σ. Arst.; σ. καὶ νοσώδης Plut.).

Frisk Etymological English

Grammatical information: adj.
Meaning: feeling disgust, picky, esp. concerning food (Arist., Plu., Ath.).
Compounds: ἄ-σικχος not picky concerning food, not evoking tedium (Plu.; Frisk Adj. priv. 16).
Derivatives: σίκχ-ος n. disgust, tedium (Sm.; as μάκρος n. fron μακρός a.o.; Schwyzer 512). -ότης f. id. (Eust.), -αίνω, -αίνομαι to feel disgust, tedium, to detest (Call., Plb., Arr. a. o.) with -αντός provoking disgust (M. Ant.), -ασία, -ασμός (gloss.). Also σικχαζόμενος σκωπτόμενος H.
Origin: XX [etym. unknown]
Etymology: Popular word with expressive geminate and aspirate (Schwyzer 316); origin unclear. Hypotheses of Solmsen IF 30, 6 f.: to σιμός, σίλλος (s. vv.); of Schwyzer KZ 58, 205: onomatop. (?). -- Cf. also WP. 2, 519 and W.-Hofmann s. taedet.