Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

inconsultus

From LSJ
Revision as of 13:10, 19 October 2022 by Spiros (talk | contribs) (Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2")

Ἔοικα γοῦν τούτου γε σμικρῷ τινι αὐτῷ τούτῳ σοφώτερος εἶναι, ὅτι ἃ μὴ οἶδα οὐδὲ οἴομαι εἰδέναι → I seem, then, in just this little thing to be wiser than this man at any rate, that what I do not know I do not think I know either

Plato, Apology 21d

Latin > English

inconsultus inconsulta, inconsultum ADJ :: rash, ill-advised, thoughtless, injudicious; unconsulted, not asked

Latin > English (Lewis & Short)

in-consultus: a, um, adj.
I Not consulted, unasked (so perh. not in Cic.): inconsulto senatu, Liv. 36, 36, 2; so, inconsulto se, Suet. Tib. 52: me inconsulto, Amm. 17, 5, 12; 27, 2 fin.; Ambros. Ep. 6, 43; Plin. Ep. 10, 107, 2; Symm. Ep. 4, 8; 5, 18 al.—
   B Transf., not regarded, not respected: inconsulta potestate superiore, Amm. 27, 2, 9: inconsulta pietate, Cod. Th. 15, 1, 37: inconsulta clementia, ib. 15, 15, 1. —
II Act.
   A Without advice, not advised (poet.): inconsulti abeunt, sedemque odere Sibyllae, Verg. A. 3, 452. —
   B Unadvised, inconsiderate, indiscreet (class.).
   1    Of persons: homo inconsultus et temerarius, Cic. Deiot. 6, 16; Suet. Claud. 15 (with praeceps; opp. circumspectus); Hor. Ep. 1, 5, 15; cf.: heu rebus servare serenis inconsulta modum (Capua), Sil. 8, 547. —
   2    Of things: bene consultum inconsultum est, si id inimicis usui'st, Plaut. Mil. 3, 1, 6: ratio, Cic. Rab. Post. 1, 2: largitio, Liv. 5, 20, 5: pavor, id. 22, 6, 6: pugna, id. 22, 44, 7: aures turbae, Sen. Ep. 40: motus, Gell. 19, 1, 17: aliquem inconsulto calore interficere, in a sudden heat, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 3, 6.— Adv. in two forms.
   (a)    incon-sultē, unadvisedly, inconsiderately (class.): inconsulte ac temere dicere, Cic. N. D. 1, 16, 43: inconsulte et incaute commissum proelium, Liv. 4, 37, 8: temereque vivere, Sen. Ben. 1: processerant, Caes. B. C. 1, 45. Comp.: inconsultius quam venerat se gessit, Liv. 41, 10, 5. —
   (b)    inconsultō: se in periculum mittere, Auct. ad Her. 3, 5, 8: deleta et inducta, Dig. 28, 4, 1.
inconsultus: ūs, m. 2. in-consulo,
I the not advising with another (anteclass.; only in the abl. sing.): inconsultu meo, without consulting me, Plaut. Trin. 1, 2, 130.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) incōnsultus,¹¹ a, um (in priv.),
1 inconsidéré, irréfléchi, imprudent : Cic. Rab. Post. 2 ; Dej. 16 ; Hor. Ep. 1, 5, 15 ; Liv. 5, 20, 5, etc. ; Gell. 19, 1, 17
2 non consulté : Liv. 36, 36, 2 ; Suet. Tib. 52 ; Plin. Min. Ep. 10, 107, 2
3 non considéré, non respecté : Amm. 27, 2, 9 ; Cod. Th. 15, 1, 37.
(2) incōnsultŭs,¹⁶ abl. ū, m., non-consultation : inconsultu meo Pl. Trin. 167, sans me consulter.

Latin > German (Georges)

(1) in-cōnsultus1, a, um (in u. consulo), I) nicht zu Rate gezogen, nicht befragt, inconsulto senatu, Liv. 36, 36, 2: inconsulto se, Suet. Tib. 52, 2: me inconsulto, Amm. 17, 5, 12: inconsulto fratre, Augustin. epist. 63: te inconsulto, Ambros. epist. 6, 43: inconsulto possessore, Symm. epist. 5, 18: inconsultis atque ignorantibus nobis, Symm. epist. 4, 8: antraque maesta silent inconsultique recessus (v. Orakel), Claud. VI. cons. Hon. 29: inconsultā potestate superiore, Amm. 27, 2, 9. – übtr., inconsultā pietate, Cod. Theod. 15, 1, 37: inconsultā clementiā, Cod. Theod. 15, 15, 1. – II) unberaten, ohne Rat, Verg. Aen. 3, 452. Lucan. 1, 498. – III) unbedachtsam, unüberlegt, unbesonnen (Ggstz. circumspectus), v. Pers., homo inc. et temerarius, Cic.: turba inc., Liv.: populi inconsultiores, Veget. mil.: mit Infin., Sil. 8, 545. – v. Lebl., ratio (Verfahren), Cic.: largitio, Liv.: audacia, Liv.: bene consultum inconsultum est, si quid inimicis usui est, Plaut.: sensus inconsultior, Fronto: dolor inconsultior, Nazar. pan.: duo nomina inconsultissima, Iul. Val.: inconsultissimum ac stultissimum est m. folg. Acc. u. Infin., Salv. adv. avar. 1, 3. – subst., incōnsultum, ī, n., das unüberlegte Verfahren, die Unbedachtsamkeit, Sil. 8, 217. – Adv. incōnsultō (Abl.), unüberlegt, unbedachtsam, Cornif. rhet. 3, 8. Ulp. dig. 28, 4, 1 pr. u. § 3. Paul. dig. 37, 2, 1.
(2) incōnsultus2, Abl. ū, m. (in u. consulo), das Nicht-zu-Rate-Ziehen, inconsultu meo, ohne mich zu Rate zu ziehen, Plaut. trin. 167.