ἀλκαία

English (LSJ)

ἡ
A tail, especially of lion, Ael.NA5.39, Sch.A.R.4.1614; generally, Com.ib.cit., Call.Fr.317, Opp.H.5.264.
II vervain mallow, Malva moschata, Dsc.3.1476:—also ἀλκαῖον, τό, Hsch.

Spanish (DGE)

-ας, ἡ
• Alolema(s): jón. ἀλκαίη A.R.4.1614, Nic.Th.123, 225
1 zool. cola κήτεος A.R.l.c., cf. Opp.H.5.264, ὑπὸ Ταύρου ἀλκαίην ψαίρουσαι las Pléyades, Nic.l.c., λέοντος Ael.NA 5.39, de otros anim., Call.SHell.259.23, Nic.Th.225.
2 bot. malva, Malva moschata L. o malope, Malope malacoides L., Dsc.3.147.

German (Pape)

[Seite 99] ἡ, der Schweif des Löwen (Schol. Nic. Th. 123 κυρίως τοῦ λέοντος οὐρὰ ἀλκαία καλεῖται, ὅτι δι' αὐτῆς ἑαυτὸν ἐγείρει εἰς τὴν ἀλκήν), Ael. H. A. 5, 39. 16, 10. Bei Ap. Rh. 4, 1613 u. Nic. Th. 123 steht jetzt ὁλκαίη. Allgemeiner soll es Callim. frg. 317 gebraucht haben. Eigtl. fem. von

French (Bailly abrégé)

ας (ἡ) :
queue d'un animal robuste.
Étymologie: ἀλκαῖος.

Greek (Liddell-Scott)

ἀλκαία: ἡ, ἡ οὐρὰ τοῦ λέοντος, Αἰλ. περὶ Ζ. 5. 39., Ὀππ. Ἁ. 5. 264· πρβλ. ὁλκαία.

Greek Monolingual

ἀλκαία, η (AM)
ουρά ζώου και ειδικότερα του λιονταριού.
[ΕΤΥΜΟΛ. Θηλ. του επιθ. ἀλκαίος «δυνατός, ισχυρός» (< ἀλκή), που χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό].