ἠϊών

English (LSJ)

Trag. ᾐών E.Or.994, Dor. ἀϊών Pi.I.1.33, A.Ag.1158 (lyr.), ἀών Mosch.3.37 (cj.): όνος, ἡ:—

   A shore, beach, ὅθι κύματ' ἐπ' ἠϊόνος κλύζεσκον Il.23.61; ἀμφὶ δέ τ' ἄκραι ἠϊόνες βοόωσιν 17.265; ἂμ πέτρησι καὶ ἠϊόνεσσι καθίζων (Ep. dat.) Od.5.156, cf. Hdt.2.113, 8.96, E.Tr. 827 (lyr.), X.HG1.1.5, Sotion p.191 W., D.C.59.25.    2 after Hom., in pl., of other banks, as of a lake, Pi.I.1.33; of a river, A.Ag.l.c., A.R.2.659,4.130, D.H.4.27.    3 metaph., of the lower part of the face, over which the tears flow, Hsch.(pl.): sg., = πᾶσα ἡ τῶν ὀφθαλμῶν περιγραφή, Poll.2.71.

German (Pape)

[Seite 1157] όνος, ἡ, dor. ἀϊών, att. u. p. zsgzgn ᾐών, ᾀόσι, Mosch. 3, 37, das Ufer, gew. Meeresufer, Strand, ὅθι κύματ' ἐπ' ἠϊόνος κλύζεσκον, Il. 23, 61. 17, 265; ἠϊόνας τε παραπλῆγας λιμένας τε θαλάσσης Od. 5, 418; ἠϊόνες ἅλιαι Eur. Tr. 828; ποντίων σάλων ᾐόσιν ἁρματεύσας Or. 995; in dor. Form Pind. I. 1, 45 (wie Theocr. oft, u. Aesch. Ag. 1130); – Her. 8, 96; ἐναυμάχησαν περὶ Ἄβυδον κατὰ τὴν ἠϊόνα Xen. Hell. 1, 1, 3; Sp. – Seltener vom Ufer der Flüsse, εὐρείας ποταμοῖο, ηϊόνας, Ap. Rh. 2, 659. 4, 130; ἐπὶ ταῖς ἠϊόσι τοῦ Τιβέριος D. Hal. 4, 27. – Nach Hesych. auch ὀφθαλμῶν τὰ ὑποκάτω, wie Poll. 2, 71 πᾶσα ἡ τῶν ὀφθαλμῶν περιγραφή, vielleicht aus einer Dichterstelle.

French (Bailly abrégé)

όνος (ἡ) :
bord de la mer, bord d’un fleuve.
Étymologie: orig. inconnue -- DELG dernière hypothèse proposée : αἶα.

Greek Monolingual

ἠϊών και ᾐών, δωρ. τ. ἀϊών και ᾀών, -όνος, ἡ (Α)
1. ακτή, όχθη της θάλασσας, παραλία, ακρογιαλιά
2. (μετά τον Ομ., στον πληθ.) αἱ ἠϊόνες
ακτές λίμνης, όχθες ποταμού κ.λπ.
3. μτφ. (κατά τον Ησύχ.) «τὰ ὑποκάτω τῶν ὀφθαλμῶν διὰ τὸ φέρεσθαι κατ' αὐτῶν τἀ δάκρυα»
4. (κατά τον Πολυδ.) «ἠϊών
πᾱσα ἡ τῶν ὀφθαλμῶν περιγραφή».
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Κατά τα τοπωνύμια σε -ών (πρβλ. Σικυών), ο δωρ. τ. āϊών οδήγησε ορισμένους στην υποθετική σύνδεση με το αία «γη». Πιθανό παράγωγό του το ηϊόεις].