Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

confuto

From LSJ
Revision as of 11:25, 19 October 2022 by Spiros (talk | contribs) (Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2")

Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιονὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking

Plutarch, Advice about Keeping Well, section 24

Latin > English

confuto confutare, confutavi, confutatus V TRANS :: restrain, check, repress, dampen, suppress, diminish; keep from boiling over
confuto confuto confutare, confutavi, confutatus V TRANS :: abash, silence (accuser); shock; disprove, refute; convict of error; put down

Latin > English (Lewis & Short)

con-fūto: āvi, ātum, 1, v. a. futo, v. intens. from foveo,
I to check or repress a boiling liquid, to suppress, restrain, check.
I Prop.: cocus magnum ahenum quando fervit, paulā confutat truā, Titin. ap. Non. p. 87, 13 (Com. Rel. v. 128 Rib.); cf. Varr. ib. p. 87, 11.—Hence (far more freq.),
II Trop.
   A In gen., to repress, diminish, impede, destroy, put to silence: nostras secundas res, Cato ap. Gell. 7, 3, 14: maximos dolores inventorum suorum memoriā et recordatione, Cic. Tusc. 5, 31 88: audaciam, id. Part. Or. 38, 134.—
   B In partic.
   1    To put down by words, to put to silence, confute (so class.): sensus judjcum imperiosis comminationibus, Tiro ap. Gell. 7, 3, 13: ego istos, qui nunc me culpant, confutaverim, Plaut. Truc. 2, 3, 28: iratum senem verbis, Ter. Phorm. 3, 1, 13; cf. dictis, id. Heaut. 5, 1, 76.—
   2    To refute, confute, disprove, answer conclusively: hunc tactum confutabunt nares? Lucr. 4, 488: argumenta Stoicorum, Cic. Div. 1, 5, 8: opinionis levitatem, id. N. D. 2, 17, 45: ut verba magnifica rebus confutaret, Liv. 37, 10, 2: suo sibi argumento confutatus est, Gell. 5, 10, 16.—
   3    In late Lat., to convict, Cod. Th. 11, 8, 1.—With inf.: nocuisse quibusdam, Amm. 26, 3, 1: tot suscepisse labores et pericula, id. 17, 9, 5.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) cōnfūtō,¹³ āvī, ātum, āre, tr.,
1 arrêter le bouillonnement d’un liquide : Titin. 128
2 arrêter, abattre : quod nostras secundas res confutet Cat. d. Gell. 7, 3, 14, chose de nature à arrêter notre prospérité ; maximos dolores recordatione confutat Cic. Tusc. 5, 88, il réduit les plus vives douleurs en faisant appel au souvenir || [en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces gens qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans index Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire || confutatus crimen Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abst confutatus Amm. 14, 9, 6 || confutatus av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de
3 déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.
(2) cōnfŭtō, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.

Latin > German (Georges)

(1) cōn-fūto1, āvi, ātum, āre (vgl. refūto, fūtilis), I) das Aufwallen einer Flüssikeit durch Umrühren niederschlagen, dämpfen, cocus magnum ahenum, quando fervit, paulā confutat truā, Titin. com. 128. – II) übtr.: 1) niederhalten, nicht aufkommen lassen, a) im allg.: ne quid in consulendo adversi adveniat, quod nostras secundas res confutet, Cato origg. 6, 1 (bei Gell. 7, 3, 14): maximis doloribus adfectus eos ipsos inventorum suorum memoriā et recordatione confutat, Cic. Tusc. 5, 88. – b) insbes.: α) durch die Rede, durch Beweise in Schranken halten od. weisen, zum Schweigen bringen, den Mund stopfen, nicht aufkommen lassen, bestreiten, in seiner Nichtigkeit (Gehaltlosigkeit) darstellen, u. so widerlegen, alqm, Plaut., Tac. u. Vulg.: an confutabunt nares oculive revincent? Lucr.: c. audaciam alcis, Cic.: opinionis levitatem, Cic.: argumenta Stoicorum, Cic. – m. Ang. womit? wodurch? durch Abl., alqm dictis od. verbis, Ter.: alqm suo sibi argumento, Gell.: delicatorum hominum luxuriantem gulam versibus, Gell.: verba magnifica eius rebus (durch Taten), Liv. – β) eines Verbrechens überführen, m. Acc. resp., si quis exactorum superexactionis crimen confutatus fuerit, Cod. Theod. 11, 8, 1 H. (al. crimine). – oft Partiz. Perf. confutatus, überführt, nec confessus nec confutatus, Amm. 14, 9, 6: u. confutatus, confutatus aliquoties od. aperte od. apertissime m. folg. Acc. u. Infin., Amm. 17, 9, 5; 19, 12, 12; 26, 23, 1; 29, 5, 43, – 2) verwirrt machen, physisch, et quae longe longeque etiam meum confutabat obtutum palla nigerrima, blendete, Apul. met. 11, 3. – geistig, harum aedium symmetria confutabat architectones, Varr. sat. Men. 249: patroni sensus eorum (iudicum)... honorificis verecundisque sententiis commulcere, non iniuriis atque imperiosis minationibus confutare (debent), Tiro bei Gell. 6 (7), 3, 13.
(2) cōnfuto2, āre (con u. fuo), öfters sein, Cato nach Paul. ex Fest. 89, 3.