φεγγίτης
Ἑκὼν σεαυτὸν τῇ Κλωθοῖ συνεπιδίδου παρέχων συννῆσαι οἷστισί ποτε πράγμασι βούλεται. Πᾶν ἐφήμερον, καὶ τὸ μνημονεῦον καὶ τὸ μνημονευόμενον → Be willing to give yourself up to Clotho, letting her spin to whatever ends she pleases. All is ephemeral—both memory and the object of memory (Marcus Aurelius 4.34f.)
English (LSJ)
[ῑ], ου, ὁ, = σεληνίτης, Plin.HN36.163, Alex.Aphr.in Sens.29.7, Tz.ad Lyc.98.
German (Pape)
[Seite 1259] ὁ, der Leuchtstein, das zu Fensterscheiben gebräuchliche Marienglas, Schol. Lycophr. 98.
Greek (Liddell-Scott)
φεγγίτης: -ου, ὁ, = σεληνίτης, Ψευδοχρυσ. τ. 8, σ. 664C, Πλίν. 36, 22, 46, 2) ὡς καὶ νῦν, ἡ ὀπὴ ἐπὶ τῆς στέγης δι’ ἧς εἰσέρχεται φῶς εἰς τὴν οἰκίαν, «σαλάμβαι οἱ φανόπται, ἤτοι οἱ φεγγῖται ἰδιωτικῶς, παρὰ τὸ σέλας δι’ αὐτῶν βαίνειν» Τζέτζ. εἰς Λυκόφ. 98.
Greek Monolingual
ο, ΝΜΑ
νεοελλ.-μσν.
κυκλικό, ορθογώνιο ή ελλειψοειδές άνοιγμα σε στέγη ή στο άνω μέρος τοίχου, συνήθως καλυμμένο με τζάμι, το οποίο χρησιμεύει για να μπαίνει το φως της ημέρας και ο αέρας
νεοελλ.
1. υαλόφρακτο πλαίσιο στο πάνω μέρος τών παραθύρων
2. (ορυκτ.) αργιλοπυριτικό ορυκτό του καλίου και του σιδήρου, το οποίο ανήκει στην ομάδα τών μαρμαρυγιών και αποτελεί την πλουσιότερη σε διοξείδιο του πυριτίου ποικιλία του μοσχοβίτη
μσν.-αρχ.
ο σεληνίτης.
[ΕΤΥΜΟΛ. < φέγγος + κατάλ. -ίτης].
