συναρμολογέω
ὄρνιθι γὰρ καὶ τὴν τότ᾽ αἰσίῳ τύχην παρέσχες ἡμῖν → for it was by a good omen that you provided that past fortune to us
English (LSJ)
A compagino, Gloss.:—Pass., to be fitted or framed together, Ep.Eph.2.21, 4.16.
German (Pape)
[Seite 1004] = συναρμόζω, N. T.
Greek (Liddell-Scott)
συναρμολογέω: συναρμόζω, συναρμολογῶν καὶ συμβιβάζων τοὺς πάντας εἰς ἃ πέφυκεν ἕκαστος Γρηγ. Νύσσ. τ. 2, σ. 16Α, Θεοφύλ. Βουλγ. τ. 3, 656D. ― Παθ. συναρμολογέομαι, ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ Ἐπιστ. πρὸς Ἐφεσ. β΄, 21, δ΄, 16.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
c. συναρμόζω.
Étymologie: σύν, ἁρμολογέω.
English (Strong)
from σύν and a derivative of a compound of ἁρμός and λέγω (in its original sense of laying); to render close-jointed together, i.e. organize compactly: be fitly framed (joined) together.
English (Thayer)
συναρμολόγω: present passive participle συναρμολογουμενος; (ἁρμολογος binding, joining; from ἁρμός a joint, and λέγω); to join closely together; to frame together: οἰκοδομή, the parts of a building, σῶμα, the members of the body, συναρμόσσειν and συναρμόζειν.)
