ὀρθέσιον
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
ὄρθιον, μακρόν, ὀξύ, μέγα, Hsch.
Greek (Liddell-Scott)
ὀρθέσιον: «ὄρθιον. μακρὸν ὀξὺ μέγα» Ἡσύχ.
Greek Monolingual
ὀρθέσιον (Α)
(κατά τον Ησύχ.) «ὄρθιον, μακρόν, ὀξύ, μέγα».
[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. προέρχεται πιθ. < ὀρθοθέσιον (< ὀρθός + -θέσιον < -θέτης < τίθημι) με απλολογία (πρβλ. ἀμφορεύς < ἀμφιφορεύς)].
