oppugno

Latin > English

oppugno oppugnare, oppugnavi, oppugnatus V :: attack, assault, storm, besiege

Latin > English (Lewis & Short)

oppugno: (obp-), āvi, ātum (old
I inf. fut. oppugnassere, Plaut. Am. 1, 1, 55; v. Roby, Gram. 1, 197 sq.), 1, v. a. obpugno, to fight against, to attack, assail, assault, storm, besiege, war with (class.; cf.: obsideo, occupo).
I Lit.: omnes Galliae civitates ad se oppugnandum venisse, Caes. B. G. 1, 44: aggeribus, vineis, turribus oppugnabam oppidum, Cic. Fam. 2, 10, 3; id. Imp. Pomp. 8, 20; id. Har. Resp. 4, 6: castra, Caes. B. G. 6, 41: locum, id. ib. 5, 21: clamor oppugnantis, Enn. ap. Fest. p. 375 Müll. (Ann. v. 408 Vahl.): castelli oppugnandi spes, Liv. 21, 57: se Macedoniam oppugnaturum dicebat, id. 42, 32: oppugnante aliquo, Just. 9, 5, 4: quoniam externo hoste oppugnarentur, id. 18, 2, 2: Methonam urbem, id. 7, 6, 14: 25, 4, 7: nos et civitatem, Vulg. 1 Macc. 11, 50.—
II Trop., to attack, assault, assail: non oportuisse Metellum, patrem tuum, oppugnari a me, Cic. Fam. 5, 2, 6: pecuniā aliquem, id. ib. 1, 1, 1: rem, id. de Or. 2, 38, 161: aliquem clandestinis consiliis, id. Or. 66, 223: aequitatem verbis, id. Caecin. 24, 67: consilia alicujus, Plaut. Most. 3, 1, 154: delictum, id. Bacch. 5, 2, 52: senem, to lay siege to, circumvent, id. Ep. 1, 2, 60: sonipes celer ... Oppugnat frenis, struggles against, resists, Coripp. Joann. 4, 468.
oppugno: (obp-), no
I perf., ātum, 1, v. a. ob-pugnus, to beat with fists, to buffet (Plautin.): os, Plaut. Cas. 2, 6, 56.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) oppugnō,⁸ āvī, ātum, āre (ob, pugna), tr.,
1 attaquer [une ville], assainir, assiéger : Cic. Fam. 2, 10, 3 ; Pomp. 20 ; Cæs. G. 1, 44, 3 ; 6, 41 ; Liv. 21, 57, etc. || caput alicujus Cic. Quinct. 40, assaillir qqn à la tête, en vouloir à sa vie
2 [fig.] attaquer, poursuivre, assaillir, battre en brèche qqn, qqch. : Cic. Or. 223 ; Fam. 1, 1, 1 ; 5, 2, 6 ; Clu. 199. inf. fut. arch. oppugnassere Pl. Amph. 210.
(2) oppugnō, ātum, āre (ob, pugnus), tr., frapper avec le poing : Pl. Cas. 412.

Latin > German (Georges)

(1) oppūgno¹, āvī, ātum, āre (ob u. pugno), gegen jmd. od. etwas ankämpfen, I) eig., jmd. od. etwas angreifen (Ggstz. defendere), alqm, Cic.: Macedoniam, Liv.: rates, Prop. – bes. einen Ort, eine Stadt, eine Festung berennen, bestürmen, oppidum, Cic.: castra, Caes.: locum munitum, Caes.: decem annos urbs oppugnata est, Liv.: urbem non coronā, sed operibus, Liv.: u. (im Bilde) quae res aperte petebatur, ea nunc occulte cuniculis oppugnatur, Cic.: absol., ut una semper pars (exercitus) quietis interim duabus oppugnaret, die Belagerung fortsetzte, Liv.: quorum acerrimo concursu cum magnam partem diei esset oppugnatum, gegeneinander gekämpft worden war, Nep. – II) übtr., jmd. od. etw. angreifen, anfechten, bestürmen, jmdm. zu Leibe gehen (Ggstz. alqd defendere, pro alqa re propugnare), alqm, Cic.: rem, Cic.: alqm omnibus machinis ac tormentis opp., mit allem möglichen groben Geschütze, Cic.: alqm aperte pecuniā, Cic.: alqm clandestinis consiliis, Cic.: aequitatem verbis, Cic. – / Archaist. Infin. Perf. oppugnassere, Plaut. Amph. 210.
(2) oppūgno² (āvī), ātum, āre (v. ob u. pugnus), mit Fäusten schlagen, os, Plaut. Cas. 412.