γελάω

English (LSJ)

Ep. γελόω Od.21.105, Aeol. γέλαιμι Hdn.Gr.2.463, al.; Ep. part.

   A γελόωντες Od.18.40, γελώοντες, -ώωντες, or -οίωντες ib. 111, cf. 20.390; Ep. impf. γελώων or -οίων 20.347; Dor. part. γελᾶσα, 3pl. γελᾶντι, Theoc.1.36,90; Aeol. γελαίσας Sapph.2.5: Att. fut. γελάσομαι Pl.Phdr.252b, X.Smp.1.16, etc.; later γελάσω AP2.178 (Mel.), 11.29 (Autom.), Anacreont.38.8, etc.: aor. ἐγέλᾰσα E.IT276, etc.; Ep. ἐγέλασσα Il.15.101; Dor. ἐγέλαξα Theoc.20. <*>, v.l.ib.7.42; 3pl. γέλαν for ἐγέλασαν Poet. ap. EM255.6:—Pass., fut.-ασθήσομαι D.L.1.78, Luc.Am.2: aor. ἐγελάσθην D.2.10, (κατ-) Th.3.83, Pl. Euthphr.3c, etc.: pf. γεγέλασται (κατα-) Luc.DMort.1.1.    I abs., laugh, ἁπαλὸν γελάσαι Od.14.465; ἀχρεῖον γ. 18.163; γναθμοῖσι γελοίων ἀλλοτρίοισιν 20.347; δακρυόεν γ. Il.6.484; μηδὲν ἵλεων γ. S.Aj. 1011; ἡ δ' ἐγέλασσε χείλεσιν, of feigned laughter, Il.15.101; ἐγέλασσε δέ οἱ φίλον ἦτορ his heart laughed within him, 21.389; γελῶ ὁρῶν Hdt.4.36:—Pass., εἵνεκα τοῦ γελασθῆι αι for the sake of a laugh being raised, D.2.19.    2 of things, γέλασσε δὲ πᾶσα περὶ χθών Il. 19.362; γαῖά τε πᾶσ' ἐγέλασσε h.Cer.14; γελᾷ δέ τε δό ματα πατρός Hes.Th.40; γελῶντα ὑδάτη Lyr.Alex.Adesp.32.4.    II laugh at, ἐπ' αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν Il.2.270, 23.784; ἐπ' ἀλλήλοισι γελῶσιν Thgn. 1113; γελᾷ δὲ δαίμων ἐπ' ἀνδρὶ θερμῷ laughs scornfully at... A.Eu. 560 (lyr.); ἐπί τινι at a thing, X.Mem.4.2.5, Pl.Phlb.50a: freq. c. dat., γελᾷ δὲ τοῖσδε . . ἄχεσιν πολὺν γέλωτα S.Aj.957 (lyr.), cf. 1043, Ar. Nu.560; ἐγέλασα ψολοκομπίαις was amused at them, Id.Eq.696; ὅταν ποτ' ἀνθρώποισιν ἡ τύχη γελᾷ Philem.110; εἰς ἐχθροὺς γ. S. Aj.79; ἐν κακοῖσι τοῖς ἐμοῖς A.Ch.222: rarely c. gen. pers., γελᾷ μου S.Ph.1125 (lyr.), cf. Pl.Tht.175b, Luc.Dem.Enc.16, Procop.Goth.4.28 (v.l.).    2 c. acc., deride, τινά Theoc.20.1; ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ . . ; X.Smp.2.19; τί δὲ τοῦτ' ἐγέλασας ἐτεόν; what is this you are laughing at? Ar.Nu.820:—Pass., to be derided, A.Eu.789 (lyr.), S.Ant. 839 (lyr.); πρός τινος Id.Ph.1023; παρά τινος Id.OC1423.

German (Pape)

[Seite 479] lachen; fut. γελάσομαι; nur Sp., wie Liban. Anacr. 38 a Automed. 3 (XI, 29) γελάσω; aor. ἐγέλασα, p. ἐγέλασσα, ἐγέλαξε Theocr. 20, 1; vgl. καταγελάω. Bei Hom. außer aorist. act. nur zerdehnte Formen des praes. und imperfect. act. und adject. verbale γελαστός, welches besonders, oben, die anderen Formen s. weiter unten. – Das Wort bezeichnet sowohl das Lachen als Ausdruck der Freude wie als Ausdruck der Verachtung, des Spottes. Hom. Iliad. 11, 378 μάλα ἡδὺ γελάσσας; Odyss. 14, 465 ἁπαλὸν γελάσαι; 18, 163 ἀχρεῖον δ' ἐγέλασσεν; Iliad. 6. 484 δακρυόεν γελάσασα, durch Thränen lächelnd; 15, 101 ἡ δ' ἐγέλασσεν χείλεσιν, οὐδὲ μέτωπον ἐπ' ὀφρύσι κυανέῃσιν ἰάνθη; γναθμοῖσι ἀλλοτρίοισιν, s. unten; ἐπί τινι, über Jemand, über Etwas lachen: Iliad. 2, 270 οἱ δὲ καὶ ἀχνύμενοί περ ἐπ' αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν; Odyss. 20, 358 οἱ δ' ἄρα πάντες ἐπ' αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν; übertragen, Iliad. 21, 389 ἐγέλασσε δέ οἱ φίλον ἦτορ γηθοσύνῃ, ihm lachte das Herz im Leibe; Odyss. 9, 413 ἐμὸν δ' ἐγέλασσε φίλον κῆρ; Iliad. 19, 362 αἴγλη δ' οὐρανὸν ἷκε, γέλασσε δὲ πᾶσα περὶ χθὼν χαλκοῦ ὑπὸ στεροπῆς, Zerdehnte Formen: Od. 21, 105 αὐτὰρ ἐγὼ γελόω καὶ τέρπομαι ἄφρονι θυμῷ; 18, 40 ἃς ἔφαθ', οἱ δ' ἄρα πάντες ἀνήιξαν γελόωντες; 20, 374 μνηστῆρες δ' ἄρα πάντες ἐς ἀλλήλους ὁρόωντες Τηλέμαχον ἐρέθιζον, ἐπὶ ξείνοις γελόωντες; 18, 111 τοὶ δ' ἴσαν εἴσω ἡδὺ γελώοντες, καὶ δεικανόωντ' ἐπέεσσιν; 20, 390 δεῖπνον μὲν γὰρ τοί γε γελοίωντες τετύκοντο, v. l. γελοιῶντες, von γελοιάω; 20, 347 οἱ δ' ἤδη γναθμοῖσι γελοίων ἀλλοτρίοισιν, v. l. γελώων; wan kann übrigens auch γελοίων von γελοιάω herleiten. – Auch in Prosa ἐπί τινι die gewöhnlichste Construction: ἐπί τινος Xen. Conv. 2, 18; τινί, nur von Sachen, Ar. Nubb. 552 Equ. 693; anders οὐδεὶς γελᾷ μοι, lacht mich an, Eur. I. A. 912, wie ὅταν ποτ' ἀνθρώποισιν ἡ τύχη γελᾷ Philem. in Comp. Men. et Phil. p. 357; τινός Soph. Phil. 1110; mit gen. absol. Plat. Theaet. 175 b; τί τοῦτο γελᾷς Gorg. 473 e; vgl. Luc. Sacrif. 1; Ocyp. 5; anders γέλωτα Soph. Ai. 954; ἔς τινα 79; ἔν τινι Luc. Nigr. 21; ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ βούλομαι, oder lacht ihr darüber, daß ich, Xen. Conv. 2, 19; τί τοῦτο γελᾷς ἐτεόν; was lachst du eigentlich? Ar. Nub. 820. – Bei Dichtern von leblosen Gegenständen; δώματα Hes. Th. 40; vgl. H. h. Cer. 14; Ap. Rh. 4, 1171; Qu. Sm. 6, 3; vom ruhigen Meere, Alciphr. 3, 1; p. bei B. A. 6. – Pass. γελᾶσθαι Alex. Ath. VI, 241 d Men. Stob. fl. 113, 9.