εὔογκος
Ποιητὴς, ὁπόταν ἐν τῷ τρίποδι τῆς Μούσης καθίζηται, τότε οὐκ ἔμφρων ἐστίν → Whenever a poet is seated on the Muses' tripod, he is not in his senses
English (LSJ)
ον,
A of good size, bulky, massive, Hp. Art.23; κοιλίη Id.Prog.11; οὐδ' ἄγαν εὔ. E.Fr.688.3; εὔ. εἶναι γαστρὶ μὴ πληρουμένῃ Trag.Adesp.546.5; εὔ. φωνή a full, rich voice, opp. ψιλή, Philoch.66: Comp., -ότεραι ἀπὸ τῶν ἰσχίων Sor. 2.53: metaph., weighty, important, opp. εὐτελής, Arist.Rh.1408a12: Comp., Phld.Po. 2.38. II of moderate or convenient bulk, compact, Aen. Tact.29.6 (Comp.), 31.23 (Sup.), Arist.Mete.380a5 (Comp.), GA766b20, Mnesith. ap.Ath.7.357f, etc.; portable, Thphr.HP9.16.8; τὰ εὔ. τῶν ἀναθημάτων Plu.2.969e; στρατόπεδον of manageable size, Polyaen.5.16.1: metaph., τῆς λέξεως τὸ εὔ. compact, concise, of γνῶθι σεαυτόν, Plu.2.511b. Adv. -κως, διάγειν preserve a moderate embonpoint, Diocl.Fr.141.
German (Pape)
[Seite 1084] 1) von großem Umfange, εὐογκότερον καὶ παχύτερον Arist. meteor. 4, 3; daher dem εὐτελές entgegengesetzt, groß u. wichtig, rhet. 3, 7; φωνή, volle Stimme, im Ggstz von ψιλή, Philoch. Ath. XIV, 637 f. – 21 von gutem Umfange, so daß man es leicht fassen, bequem handhaben kann, Eur. Stob. flor. 97, 17; Hippocr. u. Sp.; VLL. εὐβάστακτος. Auch übertr., τῆς λέξεως τὸ εὔογκον καὶ λιτόν Plut. de garrul. 17.
Greek (Liddell-Scott)
εὔογκος: -ον, ἔχων καλὸν ὄγκον, ἀρκετὸν ὄγκον, κλινούσης τῆς λέξεως εἰς τὴν σημασίαν τοῦ ὀγκώδης, Ἱππ. π. Ἄρθρ. 795˙ κοιλία ὁ αὐτ. ἐν Προγν. 40˙ οὐδ’ ἄγαν εὔ. Εὐρ. Ἀποσπ. 689˙ εὔογκος εἶναι γαστρί, μὴ ἐσθίειν πολλά, Ποιητ. παρὰ Στοβ. Τίτ. 97. 17˙ εὔ. φωνή, ἠχηρὰ φωνή, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ ψιλή, Φιλόχορ. 66: - μεταφ., βαρύς, σπουδαῖος, ἀντίθετ. τῷ εὐτελής, Ἀριστ. Ρητ. 3. 7, 2˙ θαυμάσαντες τῆς λέξεως τὸ εὔογκον καὶ τὸ λιτὸν ὕφος Πλούτ. 2. 511Β. ΙΙ. μέτριος τὸν ὄγκον, συμπαγής, Ἀριστ. Μετεωρ. 4. 2, 6, π. Ζ. Γεν. 4. 1, 41˙ συνδυαζόμενον μετὰ τοῦ μικρός, Θεοφρ. π. Φυτ. Ἱστ. 3. 16, 8: - φορητός, εὐμετακόμιστος, ὁ αὐτ. 9. 16, 8˙ τὰ εὔ. τῶν ἀναθημάτων Πλούτ. 2. 969Ε. 2) ἐπὶ χόρτων καὶ βοτανῶν, εὔπεπτος, μνημονεύεται ἐκ τοῦ Ἀθηναίου. - Ἐπίρρ. εὐόγκως, μετὰ ἐπαρκοῦς ὄγκου, Διοκλ. παρ’ Ὀρειβασ. ΙΙΙ. 173. 5.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
1 d’un volume gros, fort ; τῆς λέξεως τὸ εὔογκον PLUT plénitude ou force du style;
2 d’un volume maniable, d’une grosseur convenable.
Étymologie: εὖ, ὄγκος.
