ἀριθμητικόν

Greek (Liddell-Scott)

ἀριθμητικόν: κ΄ = 20, ἀλλὰ ͵κ = 20,000. Τὸ ἀριθμητικὸν κα΄ (21) κεῖται ὡς μία συλλαβὴ ἔν τινι ἐμμέτρῳ ἐπιγραφῇ δημοσιευθείσῃ ὑπὸ τοῦ Keil ἐν τῇ Φιλολογικῇ Ἐφημερίδι τοῦ Bergk (Bergk’s Philol. Journal) (1846), σ. 984, ὡς τὸ ζήσασα ἔτη ε΄, ἐν τέλει ἑξαμέτρου. Ι. τὸ κ εἶναι τὸ ψιλὸν οὐρανισκόφωνον ἄφωνον ἔχον ἀντίστοιχα τὸ μέσον γ καὶ τὸ δασὺ χ. Ἐν ταῖς Ἰνδο-Ευρωπϊκαῖς γλώσσαις τὸ Ἑλλ. κ, Λατ. c (k), q, Σανσκρ. k, kh, k΄ ἢ s΄ = τῷ Γοτθ. καὶ Γερμ. ἀρκτικῷ h, καὶ (ἐνίοτε) τῷ μέσῳ g· ὡς, καρδίᾳ, κέαρ, Λατ. cor, Σανσκρ. hrid = Γοτθ. hairto, Ἀρχ. Σκανδιν. hjarta, Ἀγγλο-Σαξον. heorte, Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμαν. herza· - κάλαμος, Λατ. calamus, culmus, Σανσκρ. kalamas = Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. halam, halm· - κάνναβις, Σανσκρ. ←anam = Ἀρχ. Σκανδ. hanpr. Ἀγγλο-Σαξον. hœnep, Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. hauf· - κεφαλή, Λατ. caput, Σανσκρ. kapâlas = Γοτθ. haubith, Ἀρχ. Σκανδ. höfud, Ἀγγλο-Σαξον. heâfod, Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. houpit· - κύων (κυνός), Λατ. canis, Σανσκρ. ←vâ (ἀντὶ ←van), = Γοτθ. hunds, Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. hund, κτλ.· - νύξ, (νυκτός), Λατ. nox (noct-is), Σανσκρ. nak, naktis, = Γοτθ. nahts, Ἀγγλο-Σαξον. niht. Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. naht· - δέκα, Λατ. decem, Σανσκρ. da←an, = Γοτθ. taihun, Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. zehan· - ὀκτώ, Λατ. octo, Σανσκρ. ashtâu, Γοτθ. ahtau, Ἀγγλο-Σαξον. eahta, Γερμ. acht. ΙΙ. μεταβολαὶ τοῦ κ ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς διαλέκτοις, κτλ.· 1) παρ’ Ἴωσι τὸ κ ἀντικαθιστᾷ τὸ χ, ὡς, κιθὼν δέκομαι βάθρακος κύθρη ἀντὶ χιτὼν δέχομαι βάτραχος χύτρα: - οὕτως οἱ παλαιότεροι Ἀττ. μετέβαλλον τὸ χνόος, γνάπτω, ῥέγχω εἰς κνόος, κνάπτω, ῥέγκω. 2) Παρ’ Ἴωσι τὸ κ ἐνίοτε ἀντικαθιστᾷ τὸ π, ὡς κου, κοτε, κως, κτλ., ἀντὶ που, ποτε, πως, κτλ.· οὕτως, ἴσκε = ἔνισπεν, ἵππος Λατ. equus, σκῦλον Λατ. spolia, κώληξ Λατιν, poples· πρβλ. ὡσαύτως αἰ-πόλος, πᾶς καὶ ἕκαστος. 2) παρὰ Δωρ. τὸ κ ἐναλλάσσσεται μετὰ τοῦ τ, ὡς ὄκα, ἄλλοκα, τῆνος ἀντὶ ὅτε, ἄλλοτε, κεῖνος. 4) παρὰ τοῖς Θεσσαλοῖς τὸ κ προετάσσετο λέξεών τινων, ὡς καπήνη ἀντὶ ἀπήνη, Ἀθήν. 418C. 5) τὸ γ πρὸ τοῦ κ (ὡς καὶ πρὸ τοῦ γ, χ, ξ) προφέρεται ὑγρῶς ὡς ν· - πρβλ. κόππα.