δειλινό
κράτιστοι δ᾽ ἂν τὴν ψυχὴν δικαίως κριθεῖεν οἱ τά τε δεινὰ καὶ ἡδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες καὶ διὰ ταῦτα μὴ ἀποτρεπόμενοι ἐκ τῶν κινδύνων → the bravest are surely those who have the clearest vision of what is before them, glory and danger alike, and yet notwithstanding, go out to meet it | and they are most rightly reputed valiant who, though they perfectly apprehend both what is dangerous and what is easy, are never the more thereby diverted from adventuring
Greek Monolingual
το (AM δειλινός, -ή, -όν)
δειλινό (AM το ουδ. ως ουσ.)
1. το δείλι
2. το βραδινό φαγητό, το δείπνο («έφαγα το δειλινό μου»)
3. (ως επίρρ.) κατά το δειλινό («το δειλινό θε να 'ρθω», «... ὡς περιπατήσαιμι τὸ δειλινὸν ἐν Κεραμεικῷ»)
νεοελλ.
1. φυτό του οποίου τα άνθη ανοίγουν το δειλινό και ξανακλείνουν τα πέταλά τους το πρωί
μσν.
το θηλ. ως ουσ. η δειλινή
το απόγευμα («νύκτας, ἡμέρας καὶ πουρνὰς καὶ δειλινὰς κ' ἑσπέρας»)
αρχ.
1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο δείλι
2. ο δυτικός.
[ΕΤΥΜΟΛ. Ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθ. δειλινός < δείλη.
