Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

criminosus: Difference between revisions

From LSJ

Λύπης ἰατρός ἐστιν ἀνθρώποις λόγος – For men reason is a healer of grief – Für Menschen ist der Trauer Arzt allein das WortMaeroris unica medicina oratio.

Menander, Sententiae, 452
m (Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2")
m (Text replacement - ":: ([a-zA-Z' ]+)\n" to ":: $1 ")
Line 1: Line 1:
{{LaEn
{{LaEn
|lnetxt=criminosus criminosa -um, criminosior -or -us, criminosissimus -a -um ADJ :: accusatory/reproachful; slanderous/vituperative; shameful/dishonoring/criminal<br />criminosus criminosus criminosi N M :: guilty man
|lnetxt=criminosus criminosa -um, criminosior -or -us, criminosissimus -a -um ADJ :: accusatory/reproachful; slanderous/vituperative; shameful/dishonoring/criminal<br />criminosus criminosus criminosi N M :: [[guilty man]]
}}
}}
{{Lewis
{{Lewis

Revision as of 19:49, 29 November 2022

Latin > English

criminosus criminosa -um, criminosior -or -us, criminosissimus -a -um ADJ :: accusatory/reproachful; slanderous/vituperative; shameful/dishonoring/criminal
criminosus criminosus criminosi N M :: guilty man

Latin > English (Lewis & Short)

crīmĭnōsus: a, um, adj. crimen, I.,
I full of reproaches, reproachful, accusalory, calumniating, slanderous (class.): ne cum me nimium gratum illi esse dicant, id mihi criminosum esse possit, Cic. Planc. 2, 4; id. Verr. 2, 2, 67, § 162; cf.: in hunc, id. Sull. 13, 36: nomen, id. Planc. 19, 46: orationes, Liv. 8, 12, 14: iambi, Hor. C. 1, 16, 2: criminosissimus liber, Suet. Caes. 75; cf. Quint. 9, 2, 23: ille acerbus, criminosus, popularis homo ac turbulentus, Cic. Clu. 34, 94.—Hence, subst.: crīmĭnōsus, i, m., a guilty man, Cassiod. Var. 3, 57.— Comp., Auct. Her. 4, 40, 52.—Adv.: crī-mĭnōsē, reproach fully, slanderously, Cic. Rosc. Am. 20, 55; Sall. J. 64, 5; Liv. 38, 43, 7; 40, 9, 13; Tac. A. 16, 20.—Comp., Cic. Brut. 34, 131; Tac. H. 3, 38.—Sup., Suet. Tib. 53.

Latin > French (Gaffiot 2016)

crīmĭnōsus,¹² a, um (crimen),
1 d’accusateur, qui comporte des accusations, des imputations ; médisant, agressif : criminosior oratio Her. 4, 52, discours ayant plus de force accusatrice ; res alicui criminosa Cic. Verr. 2, 5, 46, fait donnant lieu à une accusation contre qqn ; criminosus homo Cic. Clu. 94, accusateur passionné, homme agressif ; criminosi iambi Hor. O. 1, 16, 2, ïambes satiriques ; criminosissimus liber Suet. Cæs. 75, 5, infâme libelle
2 digne de reproche, blâmable, criminel : Apul. Apol. 40 || crīmĭnōsus, ī, m., un criminel : Tert. Idol. 14 || un accusé : Hier. Ep. 147, 9.

Latin > German (Georges)

crīminōsus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (crimen), I) Anschuldigungen vorbringend od. enthaltend od. begründend, im üblen Sinne = anschwärzend, verunglimpfend, verleumderisch, gehässig, a) v. Pers.: Cn. Pomponius (orator) acer, acerbus, criminosus, Cic.: ille autem acerbus, criminosus, popularis homo ac turbulentus, Cic. – b) v. Lebl.: cr. nomen, Cic.: iambi, Hor.: quo gravior aut acrior aut criminosior oratio sit, Cornif. rhet.: criminosissimus liber, Suet.: orationes in patres criminosae, Liv. – oft alqd criminosum est od. fit od. habetur, zB. quod si est criminosum, necessitatis crimen est, non voluntatis, Cic.: capram nominare criminosum et exitiale habebatur, Suet.: ille hoc putabat Verri (für Verres) criminosum fore, si statuae essent deiectae, Cic.: si respondisset idem sentire et secum facere Sullam, tamen mihi non videretur in hunc id criminosum esse debere, Cic. – II) passiv (vgl. Prob. App. 201, 1) = mit Verbrechen befleckt, verbrecherisch, v. Pers., Vulc. Gallic. Cass. 4, 5. Lampr. Commod. 3, 8. Tert. de idol. 14: v. Lebl., consensio cr., Cypr. de hab. virg. 17: nihil enim, quod salutis ferendae gratiā fit, criminosum est, Apul. apol. 40. – subst., crīminōsus, ī, m., der Verbrecher, Cassiod. var. 3, 57.