διαιρετός

English (LSJ)

διαιρετή, διαιρετόν (ός, όν S.Tr.163),
A divided, separated, opp. σύνθετος, X.Cyr.4.3.20; διαιρεταὶ τυραννίδες, of extreme oligarchies and pure democracies, Arist.Pol.1312b37.
b having divisions, ἀμφορεῖς Id.Ath.68.3.
2 divisible, Parm.8.22; πᾶν συνεχὲς δ. εἰς ἀεὶ διαιρετά Arist.Ph.231b16, cf.EN1106a26; opp. ἀδιαίρετος, Id.APo. 92a23; δ. ψυχή Id.de An.411b27; δ. πλοῖα which can be taken to pieces, D.S.2.16. Adv. διαιρετῶς = separately, distinctly Dam.Pr.174.
II divided, distributed, μοῖραν γῆς διαιρετὸν νέμειν S.l.c.
III distinguishable, τὰς προσπιπτούσας τύχας οὐ λόγῳ διαιρετάς = the blows of fortune not determinable by reason / not to be determined by argument, Th.1.84.

Spanish (DGE)

-ή, -όν
• Morfología: [-ός, -όν S.Tr.163]
I 1desunido, separado, descompuesto op. σύνθετος X.Cyr.4.3.20, ἀμφορεῖς δύο ... διαιρετοί dos ánforas separadas para las votaciones, Arist.Ath.68.3.
2 dividido, distribuido μοῖραν πατρῴας γῆς διαιρετόν S.l.c., διαιρεταὶ τυραννίδες tiranías repartidas ref. a la oligarquía pura y a la democracia extrema, Arist.Pol.1312^b37.
II 1que se puede dividir, divisible de abstr. οὐδὲ διαιρετόν ἐστιν, ἐπεὶ πᾶν ἐστιν ὁμοῖον Parm.B 8.22, ψυχή Arist.de An.411^b27, cf. Ph.1.209, σύνθετον εἰς ἅπερ (μέρη) καὶ δ. Aristox.Harm.75.16, cf. Numen.11.13, τριχῇ τὸ στερεὸν δ. lo sólido es divisible en tres Ph.1.44, op. ἀδιαίρετος: πᾶν συνεχές Arist.Ph.231^b16, EN 1106^a26, τὴν δὲ ἀρχὴν ἐπ' ἄπειρον διαιρετήν Thphr.Fr.25
•subst. τὸ δ. la divisibilidad op. τὸ ἀδιαίρετον Arist.APo.92^a23
•mús. la divisibilidad τῆς ὕλης Aristid.Quint.111.26
•divisible, desmontable en piezas ποτάμια πλοῖα D.S.2.16, ναῦς D.S.2.17.
2 fig. que se puede definir o determinar νομίζειν τὰς προσπιπτούσας τύχας οὐ λόγῳ διαιρετάς Th.1.84.
III adv. διαιρετῶς
1 de manera indivisible Dam.in Prm.179, Gr.Thaum.Fid.Cap.p.146.18, Felix III Ep.P.p.20.30.
2 de forma diversa τὴν ἔλλαμψιν ... συναπτομένην δ. Gr.Naz.M.36.28A.

German (Pape)

[Seite 579] getrennt; Gegensatz σύνθετος, Xen. Cyr. 4, 3, 20; vgl. Soph. Tt. 163; – trennbar, theilbar; Gegensatz συνεχές, Arist.; πλοῖα, auseinander zu nehmen, D. Sic. 2, 16; – zu erklären, λόγῳ Thuc. 1, 84.

French (Bailly abrégé)

ή, όν :
I. divisé :
1 désuni, séparé;
2 distribué, réparti;
II. qu'on peut distinguer, càd fixer ou déterminer (par le langage).
Étymologie: adj. verb. de διαιρέω.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

διαιρετός -η -ον [διαιρέω] f. ook -ος gescheiden:; μοῖρα πατρῴας γῆς διαίρετος een apart deel van het vaderlijke land Soph. Tr. 163; verdeeld:. διαιρεταὶ τυραννίδες gedeelde tirannieën Aristot. Pol. 1312b37. deelbaar:; οὐδὲ διαιρετόν ἐστιν en het is niet deelbaar Parm. 8.22; overdr.. νομίζειν τὰς προσπιπτούσας τύχας οὐ λόγῳ διαιρετάς menen dat de lotgevallen die ons treffen niet met praten oplosbaar zijn Thuc. 1.84.3.

Russian (Dvoretsky)

διαιρετός:
1 делимый, разложимый (δ. καὶ πάλιν σόνθετος Xen.; πλῆθος Arst.);
2 разбирающийся на части, разборный (ναῦς Arst.; πλοῖα Diod.);
3 разделенный, распределенный (μοῖρα γῆς Soph.);
4 различающийся, отличный (τὰ ζῷα ὥσπερ φυτά ἐστι διαιρετά Arst.);
5 различимый, определимый: οὐ λόγῳ δ. Thuc. невыразимый, необъяснимый.

Greek Monolingual

-ή, -ό (AM διαιρετός, -ή, -όν) διαιρώ
1. αυτός που μπορεί να διαιρεθεί ή να κατατμηθεί
2. το ουδ. ως ουσ. το διαιρετόν
η διαιρετότητα
αρχ.
1. αυτός που έχει διαιρεθεί, ο χωρισμένος σε μέρη
2. ο διαμοιρασμένος, ο διανεμημένος
3. ο ευδιάκριτος
νεοελλ.
μαθ. αυτός που διαιρείται επακριβώς χωρίς να αφήνει υπόλοιπο.

Greek Monotonic

διαιρετός: -ή, -όν (διαιρέω),
I. διαιρεμένος, χωρισμένος, σε Ξεν.· διανεμημένος, σε Σοφ.
II. ευδιάκριτος, ξεχωριστός, άξιος μνείας και διάκρισης, σε Θουκ.

Greek (Liddell-Scott)

διαιρετός: -ή, -όν, διῃρημένος, κεχωρισμένος, ἀντίθ. τῷ σύνθετος, Ξεν. Κύρ. 4. 3, 20· δ. τυραννίδες, ἐπὶ ὀλιγαρχιῶν καὶ καθαρῶν δημοκρατιῶν, Ἀριστ. Πολ. 5. 10, 35. 2) διαιρέσιμος, ἀντίθ. τῷ συνεχής, ὁ αὐτ. Φυσ. 1. 2, 8, Ἀναλ. Ὑστ. 2. 6, 3, Ἠθ. Ν. 2. 6, 4· - δ. ναῦς, ἥτις δύναται νὰ διαλυθῇ εἰς τεμάχια, ὁ αὐτ. π. Ψυχ. 1. 5, 26. ΙΙ. διῃρημένος, διανενεμημένος, μοῖραν γῆς διαιρετὴν νέμειν Σοφ. Τρ. 163, ἔνθα ἴδε Δινδ. ΙΙΙ. εὐδιάκριτος, οὐ δ. λόγῳ, ὃν δὲν δύναταί τις νὰ διακρίνῃ ἢ ὁρίσῃ διὰ τοῦ λόγου, Θουκ. 1. 84. - Ἐπιρρ. διαιρετῶς Γρηγ. Ναζ. 2, 28Α.

Middle Liddell

διαιρετός, ή, όν διαιρέω
I. divided, separated, Xen.: distributed, Soph.
II. distinguishable, Thuc.

Lexicon Thucydideum

qui distingui potest, who can be distinguished, 1.84.3, [signif. dub. cf. Popp. adn. et Suppl. meaning doubtful compare Poppo's note and supplement].