Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

confuto: Difference between revisions

From LSJ

Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil

Plato, Laws, 626e
(Gf-D_2)
(3_3)
Line 4: Line 4:
{{Gaffiot
{{Gaffiot
|gf=(1) <b>cōnfūtō</b>,¹³ āvī, ātum, āre, tr.,<br /><b>1</b> arrêter le bouillonnement d’un [[liquide]] : Titin. 128<br /><b>2</b> arrêter, abattre : [[quod]] [[nostras]] secundas [[res]] confutet Cat. d. Gell. 7, 3, 14, chose de nature à arrêter notre prospérité ; maximos dolores recordatione confutat Cic. Tusc. 5, 88, il réduit les [[plus]] vives douleurs en faisant appel au souvenir &#124;&#124; [en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces [[gens]] qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans [[index]] Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire &#124;&#124; [[confutatus]] [[crimen]] Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abs<sup>t</sup> [[confutatus]] Amm. 14, 9, 6 &#124;&#124; [[confutatus]] av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de<br /><b>3</b> déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.<br />(2) <b>cōnfŭtō</b>, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.||[en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces [[gens]] qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans [[index]] Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire||[[confutatus]] [[crimen]] Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abs<sup>t</sup> [[confutatus]] Amm. 14, 9, 6||[[confutatus]] av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de<br /><b>3</b> déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.<br />(2) <b>cōnfŭtō</b>, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.
|gf=(1) <b>cōnfūtō</b>,¹³ āvī, ātum, āre, tr.,<br /><b>1</b> arrêter le bouillonnement d’un [[liquide]] : Titin. 128<br /><b>2</b> arrêter, abattre : [[quod]] [[nostras]] secundas [[res]] confutet Cat. d. Gell. 7, 3, 14, chose de nature à arrêter notre prospérité ; maximos dolores recordatione confutat Cic. Tusc. 5, 88, il réduit les [[plus]] vives douleurs en faisant appel au souvenir &#124;&#124; [en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces [[gens]] qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans [[index]] Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire &#124;&#124; [[confutatus]] [[crimen]] Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abs<sup>t</sup> [[confutatus]] Amm. 14, 9, 6 &#124;&#124; [[confutatus]] av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de<br /><b>3</b> déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.<br />(2) <b>cōnfŭtō</b>, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.||[en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces [[gens]] qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans [[index]] Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire||[[confutatus]] [[crimen]] Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abs<sup>t</sup> [[confutatus]] Amm. 14, 9, 6||[[confutatus]] av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de<br /><b>3</b> déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.<br />(2) <b>cōnfŭtō</b>, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.
}}
{{Georges
|georg=(1) cōn-fūto<sup>1</sup>, āvi, ātum, āre (vgl. refūto, fūtilis), I) das [[Aufwallen]] [[einer]] Flüssikeit [[durch]] Umrühren [[niederschlagen]], [[dämpfen]], [[cocus]] magnum ahenum, [[quando]] fervit, paulā confutat truā, Titin. com. 128. – II) übtr.: 1) [[niederhalten]], [[nicht]] [[aufkommen]] [[lassen]], a) im allg.: ne [[quid]] in consulendo adversi adveniat, [[quod]] [[nostras]] secundas [[res]] confutet, [[Cato]] origg. 6, 1 ([[bei]] Gell. 7, 3, 14): maximis doloribus [[adfectus]] [[eos]] ipsos inventorum suorum memoriā et recordatione confutat, Cic. Tusc. 5, 88. – b) insbes.: α) [[durch]] die [[Rede]], [[durch]] Beweise in [[Schranken]] [[halten]] od. [[weisen]], zum [[Schweigen]] [[bringen]], den [[Mund]] [[stopfen]], [[nicht]] [[aufkommen]] [[lassen]], [[bestreiten]], in seiner [[Nichtigkeit]] ([[Gehaltlosigkeit]]) [[darstellen]], u. so [[widerlegen]], alqm, Plaut., Tac. u. Vulg.: an confutabunt [[nares]] oculive revincent? Lucr.: c. audaciam alcis, Cic.: opinionis levitatem, Cic.: argumenta Stoicorum, Cic. – m. Ang. [[womit]]? [[wodurch]]? [[durch]] Abl., alqm dictis od. verbis, Ter.: alqm [[suo]] [[sibi]] argumento, Gell.: delicatorum hominum luxuriantem gulam versibus, Gell.: verba magnifica [[eius]] rebus ([[durch]] Taten), Liv. – β) eines Verbrechens [[überführen]], m. Acc. resp., si [[quis]] exactorum superexactionis [[crimen]] [[confutatus]] fuerit, Cod. Theod. 11, 8, 1 H. (al. crimine). – [[oft]] Partiz. Perf. [[confutatus]], überführt, [[nec]] [[confessus]] [[nec]] [[confutatus]], Amm. 14, 9, 6: u. [[confutatus]], [[confutatus]] [[aliquoties]] od. [[aperte]] od. apertissime m. folg. Acc. u. Infin., Amm. 17, 9, 5; 19, 12, 12; 26, 23, 1; 29, 5, 43, – 2) [[verwirrt]] [[machen]], [[physisch]], et [[quae]] [[longe]] longeque [[etiam]] [[meum]] confutabat obtutum [[palla]] nigerrima, blendete, Apul. [[met]]. 11, 3. – [[geistig]], harum aedium [[symmetria]] confutabat architectones, Varr. [[sat]]. Men. 249: patroni [[sensus]] eorum (iudicum)... honorificis verecundisque sententiis commulcere, [[non]] iniuriis [[atque]] imperiosis minationibus confutare (debent), [[Tiro]] [[bei]] Gell. 6 (7), 3, 13.<br />'''(2)''' cōnfuto<sup>2</sup>, āre (con u. fuo), öfters [[sein]], [[Cato]] [[nach]] Paul. ex [[Fest]]. 89, 3.
}}
}}

Revision as of 09:19, 15 August 2017

Latin > English (Lewis & Short)

con-fūto: āvi, ātum, 1, v. a. futo, v. intens. from foveo,
I to check or repress a boiling liquid, to suppress, restrain, check.
I Prop.: cocus magnum ahenum quando fervit, paulā confutat truā, Titin. ap. Non. p. 87, 13 (Com. Rel. v. 128 Rib.); cf. Varr. ib. p. 87, 11.—Hence (far more freq.),
II Trop.
   A In gen., to repress, diminish, impede, destroy, put to silence: nostras secundas res, Cato ap. Gell. 7, 3, 14: maximos dolores inventorum suorum memoriā et recordatione, Cic. Tusc. 5, 31 88: audaciam, id. Part. Or. 38, 134.—
   B In partic.
   1    To put down by words, to put to silence, confute (so class.): sensus judjcum imperiosis comminationibus, Tiro ap. Gell. 7, 3, 13: ego istos, qui nunc me culpant, confutaverim, Plaut. Truc. 2, 3, 28: iratum senem verbis, Ter. Phorm. 3, 1, 13; cf. dictis, id. Heaut. 5, 1, 76.—
   2    To refute, confute, disprove, answer conclusively: hunc tactum confutabunt nares? Lucr. 4, 488: argumenta Stoicorum, Cic. Div. 1, 5, 8: opinionis levitatem, id. N. D. 2, 17, 45: ut verba magnifica rebus confutaret, Liv. 37, 10, 2: suo sibi argumento confutatus est, Gell. 5, 10, 16.—
   3    In late Lat., to convict, Cod. Th. 11, 8, 1.—With inf.: nocuisse quibusdam, Amm. 26, 3, 1: tot suscepisse labores et pericula, id. 17, 9, 5.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) cōnfūtō,¹³ āvī, ātum, āre, tr.,
1 arrêter le bouillonnement d’un liquide : Titin. 128
2 arrêter, abattre : quod nostras secundas res confutet Cat. d. Gell. 7, 3, 14, chose de nature à arrêter notre prospérité ; maximos dolores recordatione confutat Cic. Tusc. 5, 88, il réduit les plus vives douleurs en faisant appel au souvenir || [en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces gens qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans index Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire || confutatus crimen Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abst confutatus Amm. 14, 9, 6 || confutatus av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de
3 déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.
(2) cōnfŭtō, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.

Latin > German (Georges)

(1) cōn-fūto1, āvi, ātum, āre (vgl. refūto, fūtilis), I) das Aufwallen einer Flüssikeit durch Umrühren niederschlagen, dämpfen, cocus magnum ahenum, quando fervit, paulā confutat truā, Titin. com. 128. – II) übtr.: 1) niederhalten, nicht aufkommen lassen, a) im allg.: ne quid in consulendo adversi adveniat, quod nostras secundas res confutet, Cato origg. 6, 1 (bei Gell. 7, 3, 14): maximis doloribus adfectus eos ipsos inventorum suorum memoriā et recordatione confutat, Cic. Tusc. 5, 88. – b) insbes.: α) durch die Rede, durch Beweise in Schranken halten od. weisen, zum Schweigen bringen, den Mund stopfen, nicht aufkommen lassen, bestreiten, in seiner Nichtigkeit (Gehaltlosigkeit) darstellen, u. so widerlegen, alqm, Plaut., Tac. u. Vulg.: an confutabunt nares oculive revincent? Lucr.: c. audaciam alcis, Cic.: opinionis levitatem, Cic.: argumenta Stoicorum, Cic. – m. Ang. womit? wodurch? durch Abl., alqm dictis od. verbis, Ter.: alqm suo sibi argumento, Gell.: delicatorum hominum luxuriantem gulam versibus, Gell.: verba magnifica eius rebus (durch Taten), Liv. – β) eines Verbrechens überführen, m. Acc. resp., si quis exactorum superexactionis crimen confutatus fuerit, Cod. Theod. 11, 8, 1 H. (al. crimine). – oft Partiz. Perf. confutatus, überführt, nec confessus nec confutatus, Amm. 14, 9, 6: u. confutatus, confutatus aliquoties od. aperte od. apertissime m. folg. Acc. u. Infin., Amm. 17, 9, 5; 19, 12, 12; 26, 23, 1; 29, 5, 43, – 2) verwirrt machen, physisch, et quae longe longeque etiam meum confutabat obtutum palla nigerrima, blendete, Apul. met. 11, 3. – geistig, harum aedium symmetria confutabat architectones, Varr. sat. Men. 249: patroni sensus eorum (iudicum)... honorificis verecundisque sententiis commulcere, non iniuriis atque imperiosis minationibus confutare (debent), Tiro bei Gell. 6 (7), 3, 13.
(2) cōnfuto2, āre (con u. fuo), öfters sein, Cato nach Paul. ex Fest. 89, 3.