ἄγραυλος

English (LSJ)

ον, (ἀγρός, αὐλή) A dwelling in the field, of shepherds, Il.18.162, Hes.Th.26, A.R.4.317, Megasth.40; epithet of Pan, AP6.179 (Arch.); ἄ. ἀνήρ a boor, ib. 11.60 (Paul. Sil.). 2 of oxen, βοὸς ἀγραύλοιο Il.10.155, Od.12.253; θήρ S.Ant.349 (lyr.), E.Ba.1188 (lyr.), etc. 3 of things, rustic, πύλαι Id.El.342.

German (Pape)

[Seite 22] H. h. Merc. 412 findet sich als v.l. auch ἀγραύλη (αὐλή), auf dem Felde, im Freien wohnend, hausend. Hom. öfter βοὸς ἀγραύλοιο, z. B. Iliad. 10, 155; ἄγραυλοι πόριες Odyss. 10, 410; ποιμένες ἄγραυλοι Iliad. 18, 162; wie μηλοβοτῆρες H. Merc. 286; θήρ Soph. Ant. 348 u. Sp. Auch von Sachen, ländlich, Eur. El. 342.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui demeure, qui passe la nuit aux champs.
Étymologie: ἀγρός, αὐλή.

Russian (Dvoretsky)

ἄγραυλος:
1) живущий в поле, ночующий под открытым небом (βοῦς, ποιμένες Hom.; μηλοβοτῆρες HH; θήρ Soph.; Πάν Anth.);
2) деревенский, сельский: ἄγραυλοι πύλαι Eur. деревенский дом; ἄ. ἀνήρ Anth. поселянин.

Greek (Liddell-Scott)

ἄγραυλος: -ον, (ἀγρός, αὐλὴ) ὁ μένων ἐν τοῖς ἀγροῖς, διάγων ἐκτὸς τῆς οἰκίας, ἐπὶ ποιμένων, Ἰλ. Σ. 162, Ἡσ. Θ. 26, Ἀπολλ. Ρόδ. 4, 317· οὕτω καὶ ἐπίθ. τοῦ Πανός, Ἀνθ. Π. 6. 179· ἀλλά, ἄγρ. ἀνήρ, ἄγροικος, αὐτ. 11. 60. 2) σύνηθες ἐπίθετον τῶν βοῶν, βοὸς ἀγραύλοιο, Ἰλ. Κ. 155, Ρ. 251, Ὀδ. Μ. 253· θήρ, Σοφ. Ἀντ. 349 (λυρ.), Εὐρ. Βάκχ. 1187 κτλ. 3) ἐπὶ πραγμάτων, τὸ ἀνῆκον εἰς τὸν ἀγρόν, ἀγροτικόν, πύλαι, ὁ αὐτ. Ἠλ. 342.

English (Autenrieth)

(ἀγρός, αὐλή): lying in the field (passing the night out-doors), βοῦς, πόριες, ποιμένες.

Greek Monotonic

ἄγραυλος: -ον (ἀγρός, αὐλή),
1. αυτός που διαμένει στους αγρούς, λέγεται για τους βοσκούς, σε Ομήρ. Ιλ., Ησίοδ.· ἄγραυλος ἀνήρ, αγροίκος, σε Ανθ.
2. λέγεται για τα βόδια, σε Όμηρ. κ.λπ.
3. επίσης λέγεται για πράγματα, αγροτικός, εξοχικός, χωριάτικος, σε Ευρ.

Middle Liddell

ἀγρός αὐλή
1. dwelling in the field, of shepherds, Il., Hes.; ἄγρ. ἀνήρ a boor, Anth.
2. of oxen, Hom., etc.
3. of things, rural, rustic, Eur.

English (Woodhouse)

rural, rustic

Spanish (DGE)

-ον
1 de anim. que vive en el campo, que viveal aire libre gener. de bovinos campestre, campero βοῦς Il.10.155, 17.521, 23.780, 24.81, Od.12.253, h.Merc.262, 272, πόριες Od.10.410, por sinéc. ἄγραυλα κέρατα E.Io 882, cf. ἄγραυλα γένη dud. en S.Fr.1133.45.3 (ap. crít.)
• montaraz, salvaje θήρ S.Ant.349, E.Ba.1188.
2 de pers. que vive en el campo, que vive al aire libre, rústico ποιμένες Il.18.162, Hes.Th.26, cf. A.Fr.25e.8, h.Merc.286, A.R.4.317, κυνηγητῆρες Man.4.337, de Pan AP 6.179 (Arch.)
• c. sent. peyor. ἄ. ἀνήρ = hombre rústico, patán, AP 11.60 (Paul.Sil.)
• subst. οἱ ἄ. pastores Nic.Th.473.
3 de cosas rústico πύλαι E.El.342, δέπας Nonn.D.15.18, ἀοιδή Nonn.D.47.105.