θεοφόρητος

English (LSJ)

ον, A possessed by a god, inspired, A.Ag.1140 (lyr.), Str.12.2.3, Sor.1.88, Plu.2.54c; Θεοφόρητος, name of a play by Alexis. Adv. θεοφορήτως = with divine transport, with divine inspiration Plu.2.45f. II Act., carrying a god or carrying a goddess, Luc.Asin.37.

German (Pape)

[Seite 1199] 1) von Gott hingerissen, begeistert; Aesch. Ag. 1140; Plut. ad. et am. discr. 14; – auch adv., de aud. 8. – 2) einen Gott tragend, Luc. Asin. 38.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
1 inspiré par un dieu;
2 qui porte une divinité.
Étymologie: θεοφορέω.

Russian (Dvoretsky)

θεοφόρητος: II ὁ теофорет (несущий изображение бога в религиозном шествии) Luc.
одержимый божеством, боговдохновенный Aesch., Plut.

Greek (Liddell-Scott)

θεοφόρητος: -ον, κατεχόμενος ὑπὸ θεοῦ, θεόπνευστος, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1140, Πλούτ. 2. 54C· Θεοφόρ., ὄνομα δράματός τινος τοῦ Ἀλέξιδος. - Ἐπίρρ. -τως, Πλούτ. 2. 45F. ΙΙ. ἐνεργ., ὁ φέρων θεὸν ἢ θεάν, Λουκ. Ὄνος 38.

Greek Monolingual

-η, -ο (Α θεοφόρητος, -ον) θεοφορώ
αυτός που έχει θεία έμπνευση, ο θεόπνευστος («πλεῖστον μέντοι το τῶν θεοφορήτων πλήθος», Στράβ.)
νεοελλ.
(το αρσ. πληθ. ως ουσ.) οι θεοφόρητοι
οπαδοί θρησκευτικής αίρεσης του 16ου αιώνα, οι οποίοι πίστευαν ότι μεταξύ τους υπήρχαν άνδρες οι οποίοι είχαν μέσα τους το θείο πνεύμα και ήταν όργανα του θεού για την αναγέννηση του κόσμου
αρχ.
αυτός που κρατά θεό ή θεά.

Greek Monotonic

θεοφόρητος: -ον, αυτός που έχει καταληφθεί από θείο πνεύμα, ο θεόπνευστος, σε Αισχύλ.

Middle Liddell

θεο-φόρητος, ον
possessed by a god, inspired, Aesch.