προσκλίνω: Difference between revisions
(13_6a) |
(6_3) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0769.png Seite 769]] daranlehnen, daranlegen, τί τινι, wie [[βέλος]] καλῇ προσέκλινε κορώνῃ, Od. 21, 138. 165; [[θρόνος]] προσκέκλιται αὐγῇ (v. l. αὐτῇ, vgl. Nitzsch zur Stelle), der Sessel steht angelehnt am Scheine des Heerdfeuers, 6, 308; [[νῶτον]] ποτικεκλιμένον, Pind. P. 1, 28. – In späterer Prosa = machen, daß steh die Wagschaale nach einer Seite hinneigt; übertr., προσκλίνει τὴν τοῦ νέου ψυχὴν τοῖς ἐν φιλοσοφίᾳ λόγοις, wendet, richtet sie dahin, Plut. de aud. poet. g. E.; – u. intrans., sich wohin neigen, auf eine Partei, auf Jemandes Seite treten, Pol. 4, 51, 5 u. a. Sp. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0769.png Seite 769]] daranlehnen, daranlegen, τί τινι, wie [[βέλος]] καλῇ προσέκλινε κορώνῃ, Od. 21, 138. 165; [[θρόνος]] προσκέκλιται αὐγῇ (v. l. αὐτῇ, vgl. Nitzsch zur Stelle), der Sessel steht angelehnt am Scheine des Heerdfeuers, 6, 308; [[νῶτον]] ποτικεκλιμένον, Pind. P. 1, 28. – In späterer Prosa = machen, daß steh die Wagschaale nach einer Seite hinneigt; übertr., προσκλίνει τὴν τοῦ νέου ψυχὴν τοῖς ἐν φιλοσοφίᾳ λόγοις, wendet, richtet sie dahin, Plut. de aud. poet. g. E.; – u. intrans., sich wohin neigen, auf eine Partei, auf Jemandes Seite treten, Pol. 4, 51, 5 u. a. Sp. | ||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''προσκλίνω''': [ῑ], [[κάμνω]] τι νὰ [[κλίνη]] [[πρός]] τι, ἀκκουμβῶ, [[στηρίζω]] τι [[πρός]] τι, [[βέλος]] προσέκλινε κορώνῃ Ὀδ. Φ. 158, 165. ― Παθ., [[θρόνος]] ποτικέκλῐται (Δωρ. παθ. πρκμ.) αὐτῇ [κίονι], [[ἵσταται]] ἢ στηρίζεται πρὸς τὸν στῦλον (κατὰ Wolf. ποτ. αὐγῇ), [[εἶναι]] [[ἐστραμμένος]] πρὸς τὸ πῦρ, Ὀδ. Ζ. 308· [[νῶτον]] ποτικεκλιμένον Πινδ. Π. 1. 54. ΙΙ. [[κάμνω]] [[ὥστε]] ὁ ζυγὸς νὰ κλίνῃ [[οὕτως]], ἢ ἄλλως· [[ἐντεῦθεν]], [[στρέφω]] ἢ [[κλίνω]] [[πρός]] τι, τὴν ψυχὴν τοῖς λόγοις διάφ. γραφ. Πλούτ. 2. 36D. 2) κατὰ τὸ φαινόμενον ἀμετάβ. (ἐξυπακουομ. τοῦ ἑαυτόν), ἔχω κλίσιν [[πρός]] τινα, ἑνοῦμαι μετά τινος, προσχωρῶ εἰς τὴν μερίδα τινός, Πολύβ. 4. 51. 5, πρβλ. 5. 86, 10 (κοινῶς προσκυνοῦσι), Ἀγαθαρχ. παρ’ Ἀθην. 528Α· ― [[οὕτως]] ἐν τῷ παθ., προσκλιθῆναί τινι Σέξτ. Ἐμπ. π. Μ. 7. 324, Πράξ. Ἀπ. ε΄, 36 (κοινῶς προσεκολλήθη). ΙΙΙ. [[κλίνω]] (γραμματικῶς), [[σχηματίζω]] τοὺς τύπους, Ἀπολλών. π. Συντάξ. σ. 319. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 09:48, 5 August 2017
English (LSJ)
[ῑ],
A cause to lean against, place against, βέλος προσέκλινε κορώνῃ Od.21.138,165:—Pass., πατρὸς ἐμοῖο θρόνος ποτικέκλῐται (Ep. and Dor. pf. Pass.) αὐτῇ stands by her, i.e. hers, or the pillar, 6.308; νῶτον ποτικεκλιμένον his back thereon reclined, Pi.P.1.28; ὁ ἱερεὺς -κλείνεται (sic) πρὸς με[. .] IG42(1).742.11 (Epid., ii/iii A.D.); προσκλιθείς τινι turning towards him, Philostr. VA3.30. 2 π. τὴν θύραν close the door, J.AJ5.4.2. II turn or incline towards, τὴν ψυχὴν τοῖς λόγοις v.l. in Plu.2.36d; τὸν νοῦν τῶν θεῶν τοῖς ἀνθρώποις Iamb.Myst.1.12. III seemingly intr. (sc. ἑαυτόν), incline towards, be attached to one, join his party, τοῖς Ῥοδίοις Plb.4.51.5, cf. 5.86.10 (Reiske for προσκιν (-κυν-) οῦσι) ; ταῖς Μιθραδάτου ἐλπίσιν Agatharch.Fr.Hist.16 J.:—Pass., προσκλιθῆναί τινι LXX 2 Ma.14.24, Act.Ap.5.36, S.E.M.7.324. IV Gramm., inflect, ἔξωθεν -κλιθῆναι A.D.Synt.324.18.
German (Pape)
[Seite 769] daranlehnen, daranlegen, τί τινι, wie βέλος καλῇ προσέκλινε κορώνῃ, Od. 21, 138. 165; θρόνος προσκέκλιται αὐγῇ (v. l. αὐτῇ, vgl. Nitzsch zur Stelle), der Sessel steht angelehnt am Scheine des Heerdfeuers, 6, 308; νῶτον ποτικεκλιμένον, Pind. P. 1, 28. – In späterer Prosa = machen, daß steh die Wagschaale nach einer Seite hinneigt; übertr., προσκλίνει τὴν τοῦ νέου ψυχὴν τοῖς ἐν φιλοσοφίᾳ λόγοις, wendet, richtet sie dahin, Plut. de aud. poet. g. E.; – u. intrans., sich wohin neigen, auf eine Partei, auf Jemandes Seite treten, Pol. 4, 51, 5 u. a. Sp.
Greek (Liddell-Scott)
προσκλίνω: [ῑ], κάμνω τι νὰ κλίνη πρός τι, ἀκκουμβῶ, στηρίζω τι πρός τι, βέλος προσέκλινε κορώνῃ Ὀδ. Φ. 158, 165. ― Παθ., θρόνος ποτικέκλῐται (Δωρ. παθ. πρκμ.) αὐτῇ [κίονι], ἵσταται ἢ στηρίζεται πρὸς τὸν στῦλον (κατὰ Wolf. ποτ. αὐγῇ), εἶναι ἐστραμμένος πρὸς τὸ πῦρ, Ὀδ. Ζ. 308· νῶτον ποτικεκλιμένον Πινδ. Π. 1. 54. ΙΙ. κάμνω ὥστε ὁ ζυγὸς νὰ κλίνῃ οὕτως, ἢ ἄλλως· ἐντεῦθεν, στρέφω ἢ κλίνω πρός τι, τὴν ψυχὴν τοῖς λόγοις διάφ. γραφ. Πλούτ. 2. 36D. 2) κατὰ τὸ φαινόμενον ἀμετάβ. (ἐξυπακουομ. τοῦ ἑαυτόν), ἔχω κλίσιν πρός τινα, ἑνοῦμαι μετά τινος, προσχωρῶ εἰς τὴν μερίδα τινός, Πολύβ. 4. 51. 5, πρβλ. 5. 86, 10 (κοινῶς προσκυνοῦσι), Ἀγαθαρχ. παρ’ Ἀθην. 528Α· ― οὕτως ἐν τῷ παθ., προσκλιθῆναί τινι Σέξτ. Ἐμπ. π. Μ. 7. 324, Πράξ. Ἀπ. ε΄, 36 (κοινῶς προσεκολλήθη). ΙΙΙ. κλίνω (γραμματικῶς), σχηματίζω τοὺς τύπους, Ἀπολλών. π. Συντάξ. σ. 319.
