εἴτε: Difference between revisions
Τύχη τέχνην ὤρθωσεν, οὐ τέχνη τύχην → Artem fortuna, non ars fortunam erigit → Das Glück erhöht die Kunst und nicht die Kunst das Glück
(13_7_3) |
(6_5) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0747.png Seite 747]] [[εἴτε]], <b class="b2">entweder</b> – <b class="b2">oder</b>, sive – sive, <b class="b2">sei es daß</b> – <b class="b2">oder daß</b>, das Gleichmögliche od. Gleichbedeutende ausdrückend, Hom. u. Folgde; εἴτ' οὖν – [[εἴτε]] [[καί]], mag nun – oder auch, Aesch. Ag. 817; εἴτ' οὖν – εἴτ' οὖν, Ch. 672, wie Plat. Apol. 34 e; [[εἴτε]] – εἴτ' ἄρ' οὖν, Soph. Phil. 345; εἴτ' οὖν δικαίως [[εἴτε]] μή, El. 550; vgl. Plat. Legg. VII, 808 a; [[εἴτε]] – [[εἴτε]] αὖ, Phil. 34 b; [[εἴτε]] καὶ – [[εἴτε]] [[καί]], Rep. V, 471 b. – Bei den Tragg. fehlt zuweilen das erste [[εἴτε]], z. B. σὺ δ' αἰνεῖν [[εἴτε]] με ψέγειν θέλεις ὅμοιον Aesch. Ag. 1403, vgl. Ch. 988; πεπονθέναι λόγοισιν εἴτ' ἔργοισιν Soph. O. R. 516. Auch in Prosa, [[πόλις]] [[εἴτε]] ἰδιῶταί τινες Plat. Legg. IX, 864 a, u. häufiger so [[εἴτε]] [[καί]], oder auch, z. B. κατ' ἐμαυτὸν [[εἴτε]] καὶ πρὸς ἕτερον Soph. 217 b, vgl. 224 e Tim. 56 d. Es entsprechen sich auch εἰ – [[εἴτε]], z. B. εἰ δικαίως [[εἴτε]] μή, κρῖνον Aesch. Eum. 446. 582; Soph. O. R. 92; Xen. An. 6, 4, 20; [[εἴτε]] – ἤ, Eur. El. 901; Plat. Phaedr. 277 d; ἢ – [[εἴτε]], Eur. Alc. 112. – In der indirekten Frage: ob –<b class="b2"> oderob</b>, οὐ γάρ τις δύναται [[σάφα]] εἰπέμεν εἴθ' ὅγ' ἐπ' ἠπείρου δάμη – [[εἴτε]] καὶ ἐν πελάγει, Od. 3, 90; [[ἄγνοια]] ἦν, [[εἴτε]] Ἀμπρακιώτης [[τίς]] ἐστιν [[εἴτε]] Πελοποννήσιος Thuc. 3, 111; ἐβουλεύοντο [[εἴτε]] κατακαύσωσιν [[εἴτε]] τι ἄλλο χρήσωνται 2, 4, u. sonst in Prosa u. bei Tragg., vgl. Soph. Ant. 38; Plat. Men. 71 a; [[εἴτε]] διδακτὸν [[εἴτε]] οὐ διδακτόν 86 d; vgl. Eur. Cycl. 427; σκεψώμεθα, [[εἴτε]] ἄρα ἐν ᾅδου εἰσὶν αἱ ψυχαὶ – [[εἴτε]] καὶ οὔ Plat. Phaed. 70 c; [[μηκέτι]] εἴπῃς, [[εἴτε]] ἐρᾷς του, [[εἴτε]] μή Lys. 204 b; Men. 87 a; σκοπεῖσθε εἴτ' ὀρθῶς [[λογίζομαι]], [[εἴτε]] καὶ μή Dem. 15, 11; auch [[εἴτε]] – ἤ, Plat. Legg. XI, 938 b; γνώμεναι, [[εἴτε]] ψεῦδος [[ὑπόσχεσις]] ἠὲ καὶ [[οὐχί]] Il. 2, 350; εἰ – [[εἴτε]], Her. 3, 35; εἰ δ' ἔτ' ἐστὶν [[ἔμψυχος]] [[γυνή]], εἴτ' οὖν ὄλωλεν Eur. Alc. 140; εἰ μὲν ἀνδρῶν [[προσδεῖ]] ἡμῖν –, [[εἴτε]] καὶ μή, [[αὖθις]] συμβουλευσόμεθα Xen. Cyr. 2, 1, 7; im zweiten Gliede einer Doppelfrage allein, ποῦ γῆς; πατρῴας [[εἴτε]] βαρβάρου λέγε Soph. Tr. 236. Vgl. [[ὁπότερος]]. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0747.png Seite 747]] [[εἴτε]], <b class="b2">entweder</b> – <b class="b2">oder</b>, sive – sive, <b class="b2">sei es daß</b> – <b class="b2">oder daß</b>, das Gleichmögliche od. Gleichbedeutende ausdrückend, Hom. u. Folgde; εἴτ' οὖν – [[εἴτε]] [[καί]], mag nun – oder auch, Aesch. Ag. 817; εἴτ' οὖν – εἴτ' οὖν, Ch. 672, wie Plat. Apol. 34 e; [[εἴτε]] – εἴτ' ἄρ' οὖν, Soph. Phil. 345; εἴτ' οὖν δικαίως [[εἴτε]] μή, El. 550; vgl. Plat. Legg. VII, 808 a; [[εἴτε]] – [[εἴτε]] αὖ, Phil. 34 b; [[εἴτε]] καὶ – [[εἴτε]] [[καί]], Rep. V, 471 b. – Bei den Tragg. fehlt zuweilen das erste [[εἴτε]], z. B. σὺ δ' αἰνεῖν [[εἴτε]] με ψέγειν θέλεις ὅμοιον Aesch. Ag. 1403, vgl. Ch. 988; πεπονθέναι λόγοισιν εἴτ' ἔργοισιν Soph. O. R. 516. Auch in Prosa, [[πόλις]] [[εἴτε]] ἰδιῶταί τινες Plat. Legg. IX, 864 a, u. häufiger so [[εἴτε]] [[καί]], oder auch, z. B. κατ' ἐμαυτὸν [[εἴτε]] καὶ πρὸς ἕτερον Soph. 217 b, vgl. 224 e Tim. 56 d. Es entsprechen sich auch εἰ – [[εἴτε]], z. B. εἰ δικαίως [[εἴτε]] μή, κρῖνον Aesch. Eum. 446. 582; Soph. O. R. 92; Xen. An. 6, 4, 20; [[εἴτε]] – ἤ, Eur. El. 901; Plat. Phaedr. 277 d; ἢ – [[εἴτε]], Eur. Alc. 112. – In der indirekten Frage: ob –<b class="b2"> oderob</b>, οὐ γάρ τις δύναται [[σάφα]] εἰπέμεν εἴθ' ὅγ' ἐπ' ἠπείρου δάμη – [[εἴτε]] καὶ ἐν πελάγει, Od. 3, 90; [[ἄγνοια]] ἦν, [[εἴτε]] Ἀμπρακιώτης [[τίς]] ἐστιν [[εἴτε]] Πελοποννήσιος Thuc. 3, 111; ἐβουλεύοντο [[εἴτε]] κατακαύσωσιν [[εἴτε]] τι ἄλλο χρήσωνται 2, 4, u. sonst in Prosa u. bei Tragg., vgl. Soph. Ant. 38; Plat. Men. 71 a; [[εἴτε]] διδακτὸν [[εἴτε]] οὐ διδακτόν 86 d; vgl. Eur. Cycl. 427; σκεψώμεθα, [[εἴτε]] ἄρα ἐν ᾅδου εἰσὶν αἱ ψυχαὶ – [[εἴτε]] καὶ οὔ Plat. Phaed. 70 c; [[μηκέτι]] εἴπῃς, [[εἴτε]] ἐρᾷς του, [[εἴτε]] μή Lys. 204 b; Men. 87 a; σκοπεῖσθε εἴτ' ὀρθῶς [[λογίζομαι]], [[εἴτε]] καὶ μή Dem. 15, 11; auch [[εἴτε]] – ἤ, Plat. Legg. XI, 938 b; γνώμεναι, [[εἴτε]] ψεῦδος [[ὑπόσχεσις]] ἠὲ καὶ [[οὐχί]] Il. 2, 350; εἰ – [[εἴτε]], Her. 3, 35; εἰ δ' ἔτ' ἐστὶν [[ἔμψυχος]] [[γυνή]], εἴτ' οὖν ὄλωλεν Eur. Alc. 140; εἰ μὲν ἀνδρῶν [[προσδεῖ]] ἡμῖν –, [[εἴτε]] καὶ μή, [[αὖθις]] συμβουλευσόμεθα Xen. Cyr. 2, 1, 7; im zweiten Gliede einer Doppelfrage allein, ποῦ γῆς; πατρῴας [[εἴτε]] βαρβάρου λέγε Soph. Tr. 236. Vgl. [[ὁπότερος]]. | ||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''εἴτε''': Δωρ. [[αἴτε]], συνήθως δὶς τιθέμενον, [[εἴτε]]..., [[εἴτε]]..., Λατ. sive..., sive =, θεωρουμένων τῶν δύο μερῶν ὡς ἰσοδυνάμων· ἐν Σοφ. Ἠλ. 606 ἐπαναλαμβάνεται [[τρίς]], κήρυσσέ μ’ εἰς ἅπαντας, [[εἴτε]] [[χρῇς]] κακὴν [[εἴτε]] στόμαργον εἴτ’ ἀναιδείας πλέαν: - παρ’ Ὁμ. [[μετὰ]] τὸ πρῶτον [[εἴτε]] [[ἐνίοτε]] τίθεται ἠὲ καί, ([[ὅπερ]] [[ὅμως]] γράφεται νῦν εἴ τε καὶ) Ἰλ. Β. 394, κτλ.· εἴτ’ οὖν..., [[εἴτε]]..., Σοφ. Ο. Τ. 1049· εἴτ’ οὖν..., [[εἴτε]] καὶ Αἰσχύλ. Ἀγ. 843· εἴτ’ οὖν..., εἴτ’ οὖν..., ὁ αὐτ. Χο. 683· [[εἴτε]]..., εἴτ’ ἄρ’ οὖν..., Σοφ. Φ. 345· [[εἴτε]]..., εἴτ’ αὖ Πλάτ. Φίλ. 34Β· [[εἴτε]] καὶ..., [[εἴτε]] καὶ..., ὁ αὐτ. Πολ. 471D: - τὸ πρῶτον [[εἴτε]] [[ἐνίοτε]] παραλείπεται ὑπὸ τῶν ποιητῶν, [[ξεῖνος]], αἴτ’ οὖν ἀστὸς Πινδ. ΙΙ. 4. 138· αἰνεῖν, [[εἴτε]] με ψέγειν θέλεις Αἰσχύλ. Ἀγ. 1403· μύραινά γ’, εἴτ’ ἔχιδν’ ἔφυ ὁ αὐτ. Χο. 994· λόγοισιν, εἴτ’ ἔργοισιν Σοφ. Ο. Τ. 517, πρβλ. Τρ. 136· ἔτι δὲ καὶ παρὰ πεζοῖς, [[πόλις]], [[εἴτε]] ἰδιῶται Πλάτ. Νόμ. 864Α, πρβλ. 907D, Σοφ. 224Ε· τὸ πρῶτον [[εἴτε]] [[ἐνίοτε]] ἀντικαθίσταται διὰ τοῦ εἰ, ὡς εἰ..., [[εἴτε]]..., utrum... an..., Ἡρόδ. 3. 35, Αἰσχύλ. Χο. 768, Εὐμ. 468, κτλ.· εἰ μὲν..., [[εἴτε]]..., Ξεν. Κύρ. 2. 1, 7· [[ἐνίοτε]] τίθεται ἢ ἀντὶ τοῦ δευτέρου [[εἴτε]], Εὐρ. Ἠλ. 895, Πλάτ. Φαῖδρ. 277D· ἢ ἀντὶ τοῦ πρώτου, Σοφ. Αἴ. 178, Εὐρ. Ἄλκ. 114. ΙΙ. [[ὡσαύτως]] ἐν χρήσει ὡς τὸ εἰ ἐπὶ πλαγίας ἐρωτήσεως, Ὀδ. Γ. 90, Ἡρόδ., καὶ Ἀττ., πρβλ. εἰ Β. 5. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 11:24, 5 August 2017
English (LSJ)
Dor. αἴτε, generally doubled, εἴτε..εἴτε.., Lat.
A sive..sive.., either..or.., whether..or.., so that two cases are put as equally possible or equivalent ; thrice repeated, S.El.606 ; εἴτ' οὖν.., εἴτε.. Id.OT1049 ; εἴτ' οὖν.., εἴτε καί.. A.Ag.843 ; εἴτ' οὖν.., εἴτ' οὖν.. Id.Ch.683 ; εἴτε.., εἴτ' ἄρ' οὖν.. S.Ph.345 ; εἴτε.., εἴτ' αὖ.. Pl. Phlb.34b ; εἴτε καί.., εἴτε καί.. Id.R.471d : with Substantives, τὴν εἴθ' ἡδονὴν εἴτε ἀπονίαν ἢ εὐστάθειαν Plu.2.1089d : the first εἴτε is sts. omitted in Poets, ξεῖνος, αἴτ' ὦν ἀστός Pi.P.4.78 ; αἰνεῖν, εἴτε με ψέγειν θέλεις A.Ag.1403 ; μύραινά γ', εἴτ' ἔχιδν' ἔφυ Id.Ch.1002 ; λόγοισιν, εἴτ' ἔργοισιν S.OT517, cf. Tr.236 ; and even in Prose, πόλις, εἴτε ἰδιῶται Pl.Lg.864a, cf. 907d, Sph.224e : the first εἴτε is sts. replaced by εἰ, as εἰ..εἴτε.., Lat. utrum..an.., v.l. in Hdt.3.35 ; εἰ.. εἴτε καί.. A.Ch.768 ; εἰ..εἴτε μή Id.Eu.468 ; εἰ μὲν.., εἴτε καὶ μή.. X.Cyr.2.1.7 ; sts. ἤ (ἠὲ καί.. v.l. in Il.2.349) stands for the second εἴτε, E.El.896, Pl.Phdr.277d, IG1.40.5 ; or for the first, S.Aj.178 (lyr.), E.Alc.115 (lyr.) ; εἴτε.. εἴτε.., c. subj. (cf. εἰ), v.l. in Archyt. ap Stob.3.1.105. II in indirect questions, Od.3.90, etc. ; σκοπεῖτε εἴτ' ὀρθῶς λογίζομαι ταῦτ' εἴτε μή D.15.11.
German (Pape)
[Seite 747] εἴτε, entweder – oder, sive – sive, sei es daß – oder daß, das Gleichmögliche od. Gleichbedeutende ausdrückend, Hom. u. Folgde; εἴτ' οὖν – εἴτε καί, mag nun – oder auch, Aesch. Ag. 817; εἴτ' οὖν – εἴτ' οὖν, Ch. 672, wie Plat. Apol. 34 e; εἴτε – εἴτ' ἄρ' οὖν, Soph. Phil. 345; εἴτ' οὖν δικαίως εἴτε μή, El. 550; vgl. Plat. Legg. VII, 808 a; εἴτε – εἴτε αὖ, Phil. 34 b; εἴτε καὶ – εἴτε καί, Rep. V, 471 b. – Bei den Tragg. fehlt zuweilen das erste εἴτε, z. B. σὺ δ' αἰνεῖν εἴτε με ψέγειν θέλεις ὅμοιον Aesch. Ag. 1403, vgl. Ch. 988; πεπονθέναι λόγοισιν εἴτ' ἔργοισιν Soph. O. R. 516. Auch in Prosa, πόλις εἴτε ἰδιῶταί τινες Plat. Legg. IX, 864 a, u. häufiger so εἴτε καί, oder auch, z. B. κατ' ἐμαυτὸν εἴτε καὶ πρὸς ἕτερον Soph. 217 b, vgl. 224 e Tim. 56 d. Es entsprechen sich auch εἰ – εἴτε, z. B. εἰ δικαίως εἴτε μή, κρῖνον Aesch. Eum. 446. 582; Soph. O. R. 92; Xen. An. 6, 4, 20; εἴτε – ἤ, Eur. El. 901; Plat. Phaedr. 277 d; ἢ – εἴτε, Eur. Alc. 112. – In der indirekten Frage: ob – oderob, οὐ γάρ τις δύναται σάφα εἰπέμεν εἴθ' ὅγ' ἐπ' ἠπείρου δάμη – εἴτε καὶ ἐν πελάγει, Od. 3, 90; ἄγνοια ἦν, εἴτε Ἀμπρακιώτης τίς ἐστιν εἴτε Πελοποννήσιος Thuc. 3, 111; ἐβουλεύοντο εἴτε κατακαύσωσιν εἴτε τι ἄλλο χρήσωνται 2, 4, u. sonst in Prosa u. bei Tragg., vgl. Soph. Ant. 38; Plat. Men. 71 a; εἴτε διδακτὸν εἴτε οὐ διδακτόν 86 d; vgl. Eur. Cycl. 427; σκεψώμεθα, εἴτε ἄρα ἐν ᾅδου εἰσὶν αἱ ψυχαὶ – εἴτε καὶ οὔ Plat. Phaed. 70 c; μηκέτι εἴπῃς, εἴτε ἐρᾷς του, εἴτε μή Lys. 204 b; Men. 87 a; σκοπεῖσθε εἴτ' ὀρθῶς λογίζομαι, εἴτε καὶ μή Dem. 15, 11; auch εἴτε – ἤ, Plat. Legg. XI, 938 b; γνώμεναι, εἴτε ψεῦδος ὑπόσχεσις ἠὲ καὶ οὐχί Il. 2, 350; εἰ – εἴτε, Her. 3, 35; εἰ δ' ἔτ' ἐστὶν ἔμψυχος γυνή, εἴτ' οὖν ὄλωλεν Eur. Alc. 140; εἰ μὲν ἀνδρῶν προσδεῖ ἡμῖν –, εἴτε καὶ μή, αὖθις συμβουλευσόμεθα Xen. Cyr. 2, 1, 7; im zweiten Gliede einer Doppelfrage allein, ποῦ γῆς; πατρῴας εἴτε βαρβάρου λέγε Soph. Tr. 236. Vgl. ὁπότερος.
Greek (Liddell-Scott)
εἴτε: Δωρ. αἴτε, συνήθως δὶς τιθέμενον, εἴτε..., εἴτε..., Λατ. sive..., sive =, θεωρουμένων τῶν δύο μερῶν ὡς ἰσοδυνάμων· ἐν Σοφ. Ἠλ. 606 ἐπαναλαμβάνεται τρίς, κήρυσσέ μ’ εἰς ἅπαντας, εἴτε χρῇς κακὴν εἴτε στόμαργον εἴτ’ ἀναιδείας πλέαν: - παρ’ Ὁμ. μετὰ τὸ πρῶτον εἴτε ἐνίοτε τίθεται ἠὲ καί, (ὅπερ ὅμως γράφεται νῦν εἴ τε καὶ) Ἰλ. Β. 394, κτλ.· εἴτ’ οὖν..., εἴτε..., Σοφ. Ο. Τ. 1049· εἴτ’ οὖν..., εἴτε καὶ Αἰσχύλ. Ἀγ. 843· εἴτ’ οὖν..., εἴτ’ οὖν..., ὁ αὐτ. Χο. 683· εἴτε..., εἴτ’ ἄρ’ οὖν..., Σοφ. Φ. 345· εἴτε..., εἴτ’ αὖ Πλάτ. Φίλ. 34Β· εἴτε καὶ..., εἴτε καὶ..., ὁ αὐτ. Πολ. 471D: - τὸ πρῶτον εἴτε ἐνίοτε παραλείπεται ὑπὸ τῶν ποιητῶν, ξεῖνος, αἴτ’ οὖν ἀστὸς Πινδ. ΙΙ. 4. 138· αἰνεῖν, εἴτε με ψέγειν θέλεις Αἰσχύλ. Ἀγ. 1403· μύραινά γ’, εἴτ’ ἔχιδν’ ἔφυ ὁ αὐτ. Χο. 994· λόγοισιν, εἴτ’ ἔργοισιν Σοφ. Ο. Τ. 517, πρβλ. Τρ. 136· ἔτι δὲ καὶ παρὰ πεζοῖς, πόλις, εἴτε ἰδιῶται Πλάτ. Νόμ. 864Α, πρβλ. 907D, Σοφ. 224Ε· τὸ πρῶτον εἴτε ἐνίοτε ἀντικαθίσταται διὰ τοῦ εἰ, ὡς εἰ..., εἴτε..., utrum... an..., Ἡρόδ. 3. 35, Αἰσχύλ. Χο. 768, Εὐμ. 468, κτλ.· εἰ μὲν..., εἴτε..., Ξεν. Κύρ. 2. 1, 7· ἐνίοτε τίθεται ἢ ἀντὶ τοῦ δευτέρου εἴτε, Εὐρ. Ἠλ. 895, Πλάτ. Φαῖδρ. 277D· ἢ ἀντὶ τοῦ πρώτου, Σοφ. Αἴ. 178, Εὐρ. Ἄλκ. 114. ΙΙ. ὡσαύτως ἐν χρήσει ὡς τὸ εἰ ἐπὶ πλαγίας ἐρωτήσεως, Ὀδ. Γ. 90, Ἡρόδ., καὶ Ἀττ., πρβλ. εἰ Β. 5.
