κατακόβω
ἀναβάντα γὰρ εἰς τὴν ἀκρόπολιν, καὶ διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῆς λύπης προσκόψαντα τῷ ζῆν, ἑαυτὸν κατακρημνίσαι → for he ascended the acropolis and then, because he was disgusted with life by reason of his excessive grief, cast himself down the height
Greek Monolingual
και κατακόπτω και κατακόφτω (AM κατακόπτω)
1. κόβω κάτι σε πολλά τεμάχια, κατακομματιάζω («κατακόπτειν τὰ ἀγάλματα», Διόδ.)
2. κόβω κάτι σε μεγάλο βάθος και έκταση
3. σφάζω, πετσοκόβω («τοὺς καταφυγόντας ἐκ τῆς μάχης καταγινέων κατέκοπτε», Ηρόδ.)
νεοελλ.
μέσ. κατακόβομαι και κατακόπτομαι
εξαντλούμαι από την κούραση, κουράζομαι πάρα πολύ («κατακόπηκα στη δουλειά όλη τη μέρα»)
νεοελλ.-μσν.
καταβάλλω μεγάλες προσπάθειες («κατακόπηκε για να μέ βοηθήσει»)
μσν.
1. βασανίζω
2. (η μτχ. παθ. παρακμ. ως επίθ.) κατακομμένος, -η, -ον
α) πληγωμένος
β) θλιμμένος
μσν.-αρχ.
1. καταστρέφω, εξολοθρεύω («τὴν μόραν κατέκοψεν», Δημοσθ.)
2. δέρνω, χτυπώ («κράζων και κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις», ΚΔ)
3. θρηνώ, υποφέρω, βασανίζομαι
αρχ.
1. δενδροτομώ
2. καταπονώ, κατακουράζω («ὅπως μὴ κατακόπτωσι τοὺς ἵππους οἱ τελευταῑοι τὸν ἡγεμόνα διώκοντες», Ξεν.)
3. ενοχλώ με λόγια
4. κόβω σε νόμισμα («ἐπεὰν δὲ δεηθῇ χρημάτων, κατακόπτει τοσοῦτο, ὅσου ἂν ἑκάστοτε δέηται», Ηρόδ.)
5. φρ. «λέξις κατακεκομμένη» — λόγος που αποτελείται από μικρά κώλα ή μικρές προτάσεις.
