φρύαγμα
οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι· πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί → so the last shall be first and the first last for many be called but few chosen
English (LSJ)
[ῠ], ατος, τό,
A violent snorting, esp. neighing or whinnying of a spirited horse ( = ἡ τῶν ἵππων καὶ ἡμιόνων διὰ μυκτήρων ἠχή, EM801.11), ἱππικὰ φ. A.Th.245,475, S.El.717; φ. καὶ φύσημα X.Eq. 11.12; also of a boar, Opp.C.2.457. II metaph., wanton behaviour, insolence, M.Ant.4.48; τὸ ἐπ' ὀφρύσι φ. AP12.101 (Mel.); σοβαρὸν φ. ib.5.17 (Rufin.); τὸ φ. αἴρειν Ael.NA7.12; φ. πρός τινα Luc.Cat.26; φ. ὁμοζύγου πλουσίας Aristaenet.2.12, cf. Philostr.Im. 2.2.
German (Pape)
[Seite 1310] τό, das heftige Schnauben und Springen, übh. das wilde, unbändige Gebehrden eines muthigen Thieres, bes. eines Pferdes, ἱππικά, Soph. El. 707, wie Aesch. Spt. 227. 457; Xen. Hipparch. 11, 12; auch eines Ebers, Opp. Cyn. 2, 457. – Uebertr., das stolze, übermüthige Betragen eines Menschen in Gebehrden und Worten; σοβαρόν Rufin. 1 (V, 18); παιδικόν Agath. 20 (V, 282); τὸ ἐπ' ὀφρύσι Mel. 37 (XII, 101); τὸ φρύαγμα αἴρειν Ael. H. A. 7, 12; πρὸς τοὺς ἐντυγχάνοντας Luc. Cat. 26.
Greek (Liddell-Scott)
φρύαγμα: τό, ἰσχυρὸν φύσημα διὰ τῶν μυκτήρων, μάλιστα δὲ τὸ ἠχηρὸν φύσημα τῶν μυκτήρων θυμοειδοῦς ἵππου (ἡ τῶν ἵππων καὶ ἡμιόνων διὰ μυκτήρων ἠχὴ Ἐτυμολ. Μέγ. 801. 11), ἱππικὰ φρυάγματα Αἰσχύλ. Θήβ. 245, 475, Σοφ. Ἠλ. 717· ἀλλά, φρ. καὶ φυσήματα Ξεν. Ἱππ. 11, 12· πρβλ. φριμάσσομαι· ― λέγεται ὡσαύτως ἐπὶ ἀγρίου κάπρου, Ὀππ. Κυν. 2. 457. ΙΙ. μεταφορ., ἀκόλαστος τρόπος, ἀλαζονεία, αὐθάδεια, τὸ ἐπ’ ὀφρύσι φρ. Ανθ. Π. 12. 101· σοβαρὸν φρ. αὐτόθι 5. 18· τὸ φρ. αἴρειν Αἰλ. π. Ζ. 7. 12· φρύαγ. πρός τινα Λουκ. Κατάπλ. 26, πρβλ. φρυαγμοσέμνακος. ― Καθ’ Ἡσύχ.: «φρύαγμα· ἔπαρσις, μετεώρισμα, ὑπερηφάνεια».
French (Bailly abrégé)
ατος (τό) :
1 hennissement;
2 fig. attitude ou ton d’arrogance, fierté, orgueil.
Étymologie: φρυάσσω.
Greek Monolingual
το, ΝΜΑ φρυάσσομαι / -ω]
(ιδίως για άλογο) ηχηρό φύσημα με τα ρουθούνια, φρίμασμα («ἀκούω... ἱππικῶν φρυαγμάτων», Αισχύλ.)
νεοελλ.
μτφ. υπερβολικός θυμός, παράφορη οργή
μσν.-αρχ.
μτφ. αλαζονική συμπεριφορά, αυθάδεια («τὸ κενὸν φρύαγμα τοῡτο καὶ γαυρίασμα τῆς νίκης», Πλούτ.).
Greek Monotonic
φρύαγμα: [ῠ], -ατος, τό (φρυάσσομαι)·
I. ισχυρό φύσημα, χλιμίντρισμα, σε Αισχύλ., Σοφ.
II. μεταφ., ακόλαστη συμπεριφορά, αυθάδεια, σε Πλούτ.
Russian (Dvoretsky)
φρύαγμα: άτος τό
1) фырканье, храпение (ἱππικὰ φρυάγματα Aesch., Soph.; τὸ φ. τῶν ἵππων Xen.);
2) надменность, наглость Plut., Anth.: τὸ πρός τινα φ. Luc. высокомерное презрение к кому-л.
Middle Liddell
φρύαγμα, ατος, τό, φρυάσσομαι
I. a violent snorting, neighing, Aesch., Soph.
II. metaph. wanton behaviour, insolence, Anth.
