Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

incoho

From LSJ
Revision as of 06:47, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_4)

Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιονὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking

Plutarch, Advice about Keeping Well, section 24

Latin > English (Lewis & Short)

incoho: (better than inchŏo, Plaut. Trin. 1, 2, 95; cf. Corss. Ausspr. 1, 109; Cic. Rep. 1, 35 Mai.; 3, 2; Front. p. 154 Rom.; Marin. Fratr. Arv. p. 363; Bramb. p. 291 sq.), āvi, ātum, 1, v. a. and n. for in-coco; from in and Sanscr. root kuk-, to take, grasp.
I Act., to lay the foundation of a thing, to begin, commence (syn. incipere; opp. absolvere, perficere; class.).
   A In gen.
   (a)    With acc.: ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere, potest ab alio incohatum accipere et absolvere, Cic. Fin. 4, 13, 34; cf.: ut nemo pictor esset inventus, qui Coae Veneris eam partem, quam Apelles incohatam reliquisset, absolveret, id. Off. 3, 2, 9; 3, 7, 33: statuam, Quint. 2, 1, 12: res in animis nostris, Cic. Leg. 1, 16, 44: quas res nos in consulatu nostro gessimus, attigit hic versibus atque incohavit, id. Arch. 11, 28: philosophiam multis locis incohasti, id. Ac. 1, 3, 9: quod mihi nuper in Tusculano incohasti de oratoribus, id. Brut. 5, 20: quod hic liber incohat, Quint. 3, 1, 2: hanc materiam, id. 4 praef. § 5: abrupto, quem incohaverat, sermone, id. 4, 3, 13: esse videatur octonarium incohat, id. 9, 4, 73: referamus nos igitur ad eum, quem volumus incohandum et eloquentia informandum, Cic. Or. 9, 33: Favonius ver incohans, Plin. 16, 25, 39, § 94: incohandae vindemiae dies, id. 11, 14, 14, § 35: pulcherrimum facinus, Curt. 6, 7: tum Stygio regi nocturnas incohat aras, i. e. begins to sacrifice, Verg. A. 6, 252: reges plures incohantur, ne desint, are chosen, Plin. 11, 16, 16, § 51.—
   (b)    With inf.: quam si mens fieri proponit et incohat ipsa, Lucr. 3, 183; Luc. 10, 174; Pall. Dec. 2.—
   B In partic., pregn. in the part. perf.: incŏhātus, a, um, only begun (opp. to finished, completed), unfinished, incomplete, imperfect (mostly Ciceron.): ne hanc incohatam transigam comoediam, Plaut. Am. 3, 1, 8: qui exaedificaret suam incohatam ignaviam, id. Trin. 1, 2, 95: quae adulescentulis nobis ex commentariolis nostris incohata ac rudia exciderunt, Cic. de Or. 1, 2, 5: cognitio manca atque incohata, id. Off. 1, 43, 153: incohatum quiddam et confusum, id. Rep. 3, 2: rem tam praeclaram incohatam relinquere, id. N. D. 1, 20, 56; cf. id. Rep. 1, 35: perfecta anteponuntur incohatis, id. Top. 18, 69; cf.: hoc incohati cujusdam officii est, non perfecti, id. Fin. 4, 6, 15.—
II Neutr., to begin, commence, take a beginning.
   A In gen. (post-class.): moris est, ut munus hujusmodi a proficiscentibus incohat, Symm. Ep. 7, 75: incohante mense, Pall. Febr. 25, 20 and 33.— *
   B In partic., like infit, to begin to speak: post longa silentia rursus Incohat Ismene, Stat. Th. 8, 623. — Hence, incōhātē, adv., incipiently, incompletely, Aug. Gen. ad Lit. 6, 11.

Latin > French (Gaffiot 2016)

incohō,¹³ v. inchoo.