κνιπός
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
ή, όν,
A niggardly, miserly, AP 11.172 (Lucill.). (Cf. Γνίφων (a standing name of old misers in the new Att. Comedy), σκνιπός.)
German (Pape)
[Seite 1461] (von κνίζω, kneipen, knickern), knicherig, eigtl. der Alles in die kleinsten Theile zerlegt, kleinlich geizig, Lucill. (IX, 172); nach VLL. ὀλίγα δαπανῶν. Vgl. κνιφός, σκνιπός. – Nach Hesych. κνιποὶ τοὺς ὀφθαλμούς, an der folgdn Krankheit leidend.
Greek (Liddell-Scott)
κνῑπός: -όν, φιλάργυρος, φειδωλός, Ἀνθ. Π. 11. 172. (πρβλ. κνιφός, Γνίφων (ὄνομα σύνηθες τῶν γερόντων φιλαργύρων ἐν τῇ νέᾳ Ἀττ. κωμῳδίᾳ), σκνιπός˙ ― πιθανῶς ἅπαντα ἐκ τοῦ κνίψ, σκνίψ.)
French (Bailly abrégé)
1ός, όν :
pauvre, chiche, gueux (qui vit de rognures).
Étymologie: κνίζω.
2gén. de κνίψ.
Greek Monolingual
κνιπός, -ή, -όν (AM)
φιλάργυρος, τσιγκούνης
αρχ.
ακριβός.
επίρρ...
κνιπῶς (Α)
με φιλάργυρο τρόπο.
[ΕΤΥΜΟΛ. < κνίψ «σκνίπα». Η μτφ. σημ. λόγω της βουλιμίας τών εντόμων].
Greek Monotonic
κνῑπός: -όν, τσιγγούνικος, σε Ανθ. (αμφίβ. προέλ.).
Russian (Dvoretsky)
κνῑπός: скупой, скаредный Anth.
