πεντάμυρον
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
τό, a kind of A ointment, Orib.Fr.70, Alex.Trall.7.8 :—written πεντά-μοιρον, perh. rightly, Aët. 12.61 (v.l. -μυρον).
German (Pape)
[Seite 557] τό, eine Art Salbe, Sp.
Greek (Liddell-Scott)
πεντάμῠρον: τό, εἶδος μύρου· μνημονεύεται ἐκ τοῦ Ἀλέξ. Τραλλ.
Greek Monolingual
και δ. γρφ. πεντάμοιρον, τὸ, ΜΑ
είδος μύρου από πέντε αρώματα.
[ΕΤΥΜΟΛ. < πεντα- + μύρον. Η λ. πιθ. πρέπει να διορθωθεί σε πεντάμοιρον].
