incolo

Latin > English (Lewis & Short)

incŏlo: āre, v. 1. incolo
I init.
in-cŏlo: lŭi, 3 (post-class. collat. form incŏlo, āre:
I paradisum incolare et custodire, Tert. Res. Carn. 26 fin.; whence incolatus), v. a. and n.
I Lit. (for the simple colere), to cultivate (late Lat.): in his terris, quas incolunt (rusticani), Cod. Th. 13, 1, 3. —
II Transf., to dwell or abide in a place, to inhabit (class.).
   (a)    Act. (only so in Cic.): jam qui incolunt eas (sc. maritimas) urbes, etc., Cic. Rep. 2, 4: illam urbem, id. Verr. 2, 4, 10, § 21; id. Ac. 2, 45, 137: Delum, id. Verr. 2, 1, 17, § 46: illos lacus lucosque, id. ib. 2, 5, 72, § 188: eos agros, id. Rep. 2, 2: eam partem terrae, id. ib. 1, 17; cf. terras, id. N. D. 2, 16, 42: illum locum, id. Rep. 6, 15 fin.: quem locum, id. Tusc. 1, 6, 11: ea loca, Caes. B. G. 2, 4, 2: unam, aliam, tertiam partem Galliae, id. ib. 1, 1, 1: Alpes, id. ib. 4, 10, 3 et saep.: eamdem patriam, Liv. 4, 3, 3: piscibus atque avibus ferisque, quae incolunt terras, id. 25, 12, 6: secessum, Plin. Ep. 2, 17 fin.; cf.: indulgens templa vetustis Incolere atque habitare deis, Sil. 14, 672.—In pass.: e locis quoque ipsis, qui a quibusque incolebantur, Cic. Div. 1, 42, 93; 2, 44, 92. —
   (b)    Neutr.: Neptuno, qui salsis locis incolit, Plaut. Rud. 4, 2, 2: Germani, qui trans Rhenum incolunt, Caes. B. G. 1, 1, 4: cis Rhenum, id. ib. 2, 3, 4: remanere uno in loco incolendi causa, id. ib. 4, 1, 7: qui inter mare Alpesque incolebant, Liv. 1, 1, 3: erat oppidum Vaga, ubi et incolere et mercari consueverant multi mortales, Sall. J. 47, 1.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) incŏlō, āre (incola), tr., habiter : Tert. Res. 26 ; [décad.].
(2) incŏlō,¹⁰ ŭī, ĕre,
1 tr., habiter, locum, un lieu : Cic. Rep. 2, 4 ; Verr. 2, 4, 21 ; etc. ; Cæs. G. 2, 4, 2 ; etc. ; Liv. 4, 3, 3 ; etc. || pass., Cic. Div. 1, 93 ; 2, 92
2 intr., salsis locis incolere Pl. Rud. 907, habiter dans les régions salées [mer] ; trans Rhenum Cæs. G. 1, 1, 4, habiter au delà du Rhin, cf. Cæs. G. 2, 3, 4 ; 4, 1, 7.

Latin > German (Georges)

in-colo, coluī, cultum, ere, I) tr. bewohnen, Delum, Cic.: urbem, Cic.: v. Gottheiten, sanctissimae deae, quae illos Hennenses lacus lucosque incolitis, Cic. Verr. 5, 188: v. Tieren, aves feraeque, quae incolunt terras, Orac. vet. bei Liv. 25, 12, 6: quaedam animalia, quibus aquam terramque incolendi gemina natura est, Amphibien, Flor. 3, 6, 6. – Partic. subst., incolentēs, ium, m., die Einwohner, Liv. u. Sen. – II) intr. wohnen, seinen Wohnsitz haben, wo ansässig od. seßhaft sein, salsis locis pisculentis, Plaut. rud. 907: late Scytharum campis, Varro sat. Men. 426: cis od. trans Rhenum, Caes.: circa Ticinum amnem, Liv.: inter mare Alpesque, Liv.: oppidum Numidarum, nomine Vacca, ubi et incolere et mercari consueverant multi mortales, Sall.: neque longius anno remanere uno in loco incolendi causā licet, Caes.: non parvum agri modum ad incolendum (um da zu wohnen, zum Wohnplatz) accepit, Aur. Vict.

Latin > English

incolo incolare, incolavi, incolatus V :: live, dwell/reside (in); inhabit; sojourn
incolo incolo incolere, incolui, - V :: live, dwell/reside (in); inhabit; sojourn