Μουσαγέτης
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
Greek (Liddell-Scott)
Μουσαγέτης: -ου, ὁ, Δωρ. ἀντὶ Μουσηγέτης, ὁ ἡγέτης τῶν Μουσῶν, Λατ. Musagetes, ἐπὶ τοῦ Ἀπόλλωνος, Πινδ. Ἀποσπ. 82, Πλάτ. Νόμ. 653C, Διόδ., κλ.· καὶ Μουσηγέτα, Συλλ. Ἐπιγρ. 2342· - ὁ Ἡρακλῆς ὡσαύτως καλεῖται Μουσαγέτης, Συλλ. Ἐπιγρ. 5987. - Πρβλ. Λοβεκ. Φρύνιχ. 430. [ᾱ κυρίως, ὡς παρὰ Πινδ. ἀλλὰ ᾰ ἐν Ὀρφ. Ὕμν. 34. 6].
