έπιπλο

Greek Monolingual

το (Α ἔπιπλον)
κινητό αντικείμενο που κατασκευάζεται συνήθως από ξύλο, μέταλλο, πλαστικό, μάρμαρο, γυαλί, ύφασμα κ.λπ. και χρησιμοποιείται για ποικίλες χρήσεις και λειτουργίες ή για συμπλήρωση και στολισμό του εσωτερικού της ανθρώπινης κατοικίας, γραφείων, δωματίων κ.λπ.
[ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ < επι-πλ-ον, με τη μηδενισμένη βαθμίδα -πλ- της ρ. πελ- (πρβλ. πέλομαι). Στην Αρχαία η λ. μαρτυρείται κανονικώς στον πληθυντικό, σπανίως στον ενικό, σήμαινε δε αρχικά τα «σκεύη που μπορούν να μετακινούνται» και, κατ’ επέκταση, την «κινητή περιουσία» (αντίθετα προς τη λ. έγγεια = ακίνητη περιουσία). Η σύνδεση της λ. με τον τ. επιπολή «επιφάνεια», αν ευσταθεί, θα έδινε ως αρχική τη σημασία «αυτά που βρίσκονται στην επιφάνεια». Ο τ. επίπλοα, που μαρτυρείται από τον Ηρόδοτο, είναι προϊόν παρετυμολογίας από το απαρμφ. επιπλείν (επιπλέω). Ο νεοελλ. τ. έπιπλο, έπιπλα χρησιμοποιείται για να δηλώσει κυρίως τα κινητά σκεύη στο εσωτερικό της κατοικίας].