Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

criminor: Difference between revisions

From LSJ
Sophocles, Antigone, 781
(2)
(CSV import)
 
(One intermediate revision by the same user not shown)
Line 1: Line 1:
{{LaEn
|lnetxt=criminor criminari, criminatus sum V DEP :: accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations
}}
{{Lewis
{{Lewis
|lshtext=<b>crīmĭnor</b>: ātus, 1, v. dep. [[crimen]], I..<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(a)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With a [[personal]] [[object]], to [[accuse]] one of [[crime]], to [[complain]] of, [[impeach]], [[calumniate]] ([[rare]] [[but]] [[class]].): hanc metui ne me criminaretur [[tibi]], Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum [[apud]] populum Romanum criminatus est, [[bellum]] illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(b)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With things as objects, to [[complain]] of, to [[charge]] [[with]]: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam [[invidiose]] criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: [[nescio]] [[quid]] de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem [[Galli]], Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus [[apud]] amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: [[senatusconsultum]] absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α [[supra]].—With acc. and inf.: de amicitiā, [[quam]] a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(g)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Absol., to [[accuse]], [[criminate]]: [[neque]] ego vos ultum injurias [[hortor]] ... [[neque]] discordias, ut [[illi]] criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.
|lshtext=<b>crīmĭnor</b>: ātus, 1, v. dep. [[crimen]], I..<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(a)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With a [[personal]] [[object]], to [[accuse]] one of [[crime]], to [[complain]] of, [[impeach]], [[calumniate]] ([[rare]] [[but]] [[class]].): hanc metui ne me criminaretur [[tibi]], Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum [[apud]] populum Romanum criminatus est, [[bellum]] illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(b)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With things as objects, to [[complain]] of, to [[charge]] [[with]]: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam [[invidiose]] criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: [[nescio]] [[quid]] de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem [[Galli]], Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus [[apud]] amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: [[senatusconsultum]] absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α [[supra]].—With acc. and inf.: de amicitiā, [[quam]] a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(g)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Absol., to [[accuse]], [[criminate]]: [[neque]] ego vos ultum injurias [[hortor]] ... [[neque]] discordias, ut [[illi]] criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.
Line 8: Line 11:
|georg=crīminor, ātus [[sum]], ārī ([[crimen]]), [[anschuldigen]], a) jmd. [[anschuldigen]], [[anklagen]], [[verklagen]], jmdm. Vorwürfe [[machen]], [[bes]]. im üblen Sinne = jmd. [[anschwärzen]], [[verunglimpfen]], [[verleumden]], senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur [[tibi]] ([[bei]] dir), Ter.: u. so [[alium]] [[alii]], Suet.: patres [[apud]] populum od. [[apud]] plebem, Liv.: Caesarem [[apud]] veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug [[auf]] [[was]]? [[teils]] [[durch]] allg. Acc., [[nihil]] Sestium, Cic. – [[teils]] [[durch]] Acc. u. Infin., Q. Metellum [[apud]] populum Romanum [[criminatus]] est [[bellum]] illum ducere, Cic. – [[teils]] [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, [[vir]] [[natus]] [[quod]] rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) [[etwas]] [[anschuldigen]], zur [[Last]] [[legen]], zum [[Vorwurf]] [[machen]], [[über]] od. [[wegen]] etw. [[Klage]] [[führen]], [[sich]] [[beklagen]], [[sich]] [[beschweren]], Vorwürfe [[machen]], m. Ang. [[was]]? [[durch]] Acc., [[iam]] [[enim]] [[non]] [[libet]] [[omnia]] criminari, Cic.: tribuni [[plebis]] illae intermortuae contiones (Ansprachen ans [[Volk]]), quibus [[cotidie]] meam potentiam [[invidiose]] criminabatur, Cic.: [[libet]] [[enim]] [[tibi]] [[nescio]] [[quid]] [[etiam]] de [[illa]] tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: [[senatus]] [[consultum]] cr. absenti principi ([[bei]] dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem [[apud]] regem, Iustin. – od. [[durch]] Genet., [[mutuo]] se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. [[met]]. 10, 14. – od. [[durch]] Acc. u. Infin., [[venenum]] eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me [[esse]] gratum ([[dankbar]]) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: [[nunc]] [[apud]] mercennarios milites, [[nunc]] [[apud]] transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., criminabatur (machte zum [[Vorwurf]]) [[etiam]], [[quod]] Titum filium ab hominibus relegasset et [[ruri]] habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? [[durch]] de u. Abl., illae [[res]], de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. [[Sache]], die [[man]] anschuldigt, aus dem Zshg. zu [[ergänzen]] ist) = [[Klage]] [[führen]], [[vorwerfen]], [[als]] [[Beschuldiger]] (Ankläger) [[auftreten]], ut [[illi]] criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, [[für]] Beschuldigungen [[als]] Beweisführer [[oder]] [[gegen]] Beschuldigungen [[als]] Widerleger [[auftreten]], Cic.: [[quo]] gravior criminantis [[auctoritas]] esset, Curt. – / Aktive Nbf. [[crimino]], āre, Enn. [[sat]]. 8. Plaut. Pseud. 493. – [[criminor]] [[passiv]] (vgl. [[Charis]]. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum [[esse]] ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: [[criminatus]], Apul. [[met]]. 7, 23.
|georg=crīminor, ātus [[sum]], ārī ([[crimen]]), [[anschuldigen]], a) jmd. [[anschuldigen]], [[anklagen]], [[verklagen]], jmdm. Vorwürfe [[machen]], [[bes]]. im üblen Sinne = jmd. [[anschwärzen]], [[verunglimpfen]], [[verleumden]], senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur [[tibi]] ([[bei]] dir), Ter.: u. so [[alium]] [[alii]], Suet.: patres [[apud]] populum od. [[apud]] plebem, Liv.: Caesarem [[apud]] veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug [[auf]] [[was]]? [[teils]] [[durch]] allg. Acc., [[nihil]] Sestium, Cic. – [[teils]] [[durch]] Acc. u. Infin., Q. Metellum [[apud]] populum Romanum [[criminatus]] est [[bellum]] illum ducere, Cic. – [[teils]] [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, [[vir]] [[natus]] [[quod]] rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) [[etwas]] [[anschuldigen]], zur [[Last]] [[legen]], zum [[Vorwurf]] [[machen]], [[über]] od. [[wegen]] etw. [[Klage]] [[führen]], [[sich]] [[beklagen]], [[sich]] [[beschweren]], Vorwürfe [[machen]], m. Ang. [[was]]? [[durch]] Acc., [[iam]] [[enim]] [[non]] [[libet]] [[omnia]] criminari, Cic.: tribuni [[plebis]] illae intermortuae contiones (Ansprachen ans [[Volk]]), quibus [[cotidie]] meam potentiam [[invidiose]] criminabatur, Cic.: [[libet]] [[enim]] [[tibi]] [[nescio]] [[quid]] [[etiam]] de [[illa]] tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: [[senatus]] [[consultum]] cr. absenti principi ([[bei]] dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem [[apud]] regem, Iustin. – od. [[durch]] Genet., [[mutuo]] se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. [[met]]. 10, 14. – od. [[durch]] Acc. u. Infin., [[venenum]] eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me [[esse]] gratum ([[dankbar]]) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: [[nunc]] [[apud]] mercennarios milites, [[nunc]] [[apud]] transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., criminabatur (machte zum [[Vorwurf]]) [[etiam]], [[quod]] Titum filium ab hominibus relegasset et [[ruri]] habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? [[durch]] de u. Abl., illae [[res]], de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. [[Sache]], die [[man]] anschuldigt, aus dem Zshg. zu [[ergänzen]] ist) = [[Klage]] [[führen]], [[vorwerfen]], [[als]] [[Beschuldiger]] (Ankläger) [[auftreten]], ut [[illi]] criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, [[für]] Beschuldigungen [[als]] Beweisführer [[oder]] [[gegen]] Beschuldigungen [[als]] Widerleger [[auftreten]], Cic.: [[quo]] gravior criminantis [[auctoritas]] esset, Curt. – / Aktive Nbf. [[crimino]], āre, Enn. [[sat]]. 8. Plaut. Pseud. 493. – [[criminor]] [[passiv]] (vgl. [[Charis]]. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum [[esse]] ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: [[criminatus]], Apul. [[met]]. 7, 23.
}}
}}
{{LaEn
{{LaZh
|lnetxt=criminor criminari, criminatus sum V DEP :: accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations
|lnztxt=criminor, aris, ari. d. :: [[吿]]。[[罪之]]。[[怪]]。[[被吿]]
}}
}}

Latest revision as of 18:00, 12 June 2024

Latin > English

criminor criminari, criminatus sum V DEP :: accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations

Latin > English (Lewis & Short)

crīmĭnor: ātus, 1, v. dep. crimen, I..
   (a)    With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.): hanc metui ne me criminaretur tibi, Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.—
   (b)    With things as objects, to complain of, to charge with: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: nescio quid de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli, Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: senatusconsultum absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α supra.—With acc. and inf.: de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—
   (g)    Absol., to accuse, criminate: neque ego vos ultum injurias hortor ... neque discordias, ut illi criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.

Latin > French (Gaffiot 2016)

crīmĭnor,¹⁰ ātus sum, ārī (crimen), tr., accuser, [en part.] accuser de façon calomnieuse : aliquem alicui Ter. Eun. 855, noircir qqn dans l’esprit de qqn || aliquem apud populum avec prop. inf. Cic. Off. 3, 79, accuser calomnieusement qqn devant le peuple de...; cf. Arch. 11 ; Sest. 123 ; Cæl. 51 || [avec quod subj.] Off. 3, 112 ; Liv. 22, 34, 3 || criminari aliquid Cic. Mil. 12, invectiver contre qqch. || abst] : ut illi criminantur Sall. H. 3, 61, 17, comme ils le disent mensongèrement. sens pass., v. crimino.

Latin > German (Georges)

crīminor, ātus sum, ārī (crimen), anschuldigen, a) jmd. anschuldigen, anklagen, verklagen, jmdm. Vorwürfe machen, bes. im üblen Sinne = jmd. anschwärzen, verunglimpfen, verleumden, senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur tibi (bei dir), Ter.: u. so alium alii, Suet.: patres apud populum od. apud plebem, Liv.: Caesarem apud veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug auf was? teils durch allg. Acc., nihil Sestium, Cic. – teils durch Acc. u. Infin., Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est bellum illum ducere, Cic. – teils durch einen Satz m. quod u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, vir natus quod rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) etwas anschuldigen, zur Last legen, zum Vorwurf machen, über od. wegen etw. Klage führen, sich beklagen, sich beschweren, Vorwürfe machen, m. Ang. was? durch Acc., iam enim non libet omnia criminari, Cic.: tribuni plebis illae intermortuae contiones (Ansprachen ans Volk), quibus cotidie meam potentiam invidiose criminabatur, Cic.: libet enim tibi nescio quid etiam de illa tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: senatus consultum cr. absenti principi (bei dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem apud regem, Iustin. – od. durch Genet., mutuo se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. met. 10, 14. – od. durch Acc. u. Infin., venenum eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me esse gratum (dankbar) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: nunc apud mercennarios milites, nunc apud transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. durch einen Satz m. quod u. Konj., criminabatur (machte zum Vorwurf) etiam, quod Titum filium ab hominibus relegasset et ruri habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? durch de u. Abl., illae res, de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. Sache, die man anschuldigt, aus dem Zshg. zu ergänzen ist) = Klage führen, vorwerfen, als Beschuldiger (Ankläger) auftreten, ut illi criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, für Beschuldigungen als Beweisführer oder gegen Beschuldigungen als Widerleger auftreten, Cic.: quo gravior criminantis auctoritas esset, Curt. – / Aktive Nbf. crimino, āre, Enn. sat. 8. Plaut. Pseud. 493. – criminor passiv (vgl. Charis. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum esse ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: criminatus, Apul. met. 7, 23.

Latin > Chinese

criminor, aris, ari. d. :: 罪之被吿