ἁνδάνω

English (LSJ)

[δᾰ], impf. ἥνδανον, Ep. ἑήνδανον, in Ion. Prose

   A ἑάνδανον Hdt.9.5 and 19 (in 7.172,8.29, codd. give ἥνδανον): fut. ἁδήσω Id.5.39: pf. ἅδηκα Hippon.100, Locr. ϝεϝάδηκα (v. infr. 11); ἕᾱδα A.R. 1.867; part. ἑαδώς 11.9.173: aor. ἑᾰδον Hdt.4.201, 6.106, cf. SIG57.40; Ep. εὔᾰδον (i.e. ἔϝαδον) Il.14.340, Od.16.28; ἅδον [ᾰ] Il.13.748; 3sg. subj. ἅδῃ Hdt.1.133, opt. ἅδοι Od.20.327, inf. ἁδεῖν Il.3.173, S. Ant.89: Later, aor. 1 ἧσα Plot.2.3.7:—please, delight, gratify, mostly Ion. and poet., used like ἥδομαι, except as to construction: mostly c. dat. pers., Od.2.114, Pi.P.1.29, Hdt.5.39: also c. dupl. dat., Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ Il.1.24, cf. Od.16.28; εἴ σφωϊν κραδίη ἅδοι 20.327; Πηνελοπείῃ ἥνδανε μύθοισι pleased her with words, 16.398:—in ἁδόντα δ' εἴη με τοῖς ἀγαθοῖς ὁμιλεῖν the dat. belongs both to the part. and to the inf., Pi.P.2.96: abs., τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἔειπε Il.9.173, Od.18.422: c.acc., v. dub. in Thgn.26, E.Or.1607, both prob. corrupt readings.    II in Hdt. ἁνδάνει expresses the opinion of a body of people, οὔ σφι ἥνδανε ταῦτα 7.172, cf. 9.5; τοῖσι τὰ ἀμείνω ἑάνδανε 9.19: c. inf., τοῖσι μὲν ἕαδε βοηθέειν Ἀθηναίοισι 6.106, cf. 4.145,153, 201; so ἐπείνύ τοι εὔαδεν οὔτες (sc. ποιεῖν' Il.17.647, cf. Od.2.114:— τὰ ϝεϝαδηκότα quae placuerunt, IG9(1).334 (Locr.).    III Med., ἢν ἁνδάνηται Hp.Mul.2.150; cf. τιμὴ δαίμοσιν ἁνδάνεται AP10.7 (Arch.). (Cf. Skt. svádati, Lat. suādeo, suāvis, O.E. swēte, etc.)

German (Pape)

[Seite 216] (ἦδος), ἥνδανον, Hom. auch ἑήνδανον, attisch zuweilen ἑάνδανον, fut. ἁδήσω, aor. ἕαδον, Hom. auch εὔαδε, perf ἕαδα, dor. ἔαδα, partic. ἑαδότα, Il. 9, 173 Od. 18, 422, gefallen, eigtl. ion. u. dichterisch, τινί, oft Hom. u. Her.; Theocr. 26, 30; auch mit doppeltem dat., Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ, Il. 1, 24, vgl. Od. 20, 327; so Pind. öfter; auch Soph. Ant. 500 u. sonst; bei Her. 5, 39 ist ἁνδάνειν τινί Einem einen Gefallen thun. Bei Theogn. 26, Eur. Med. 12 Or. 1633 u. Sp. auch mit dem acc., wie ἀρέσκω, erfreuen, zufrieden stellen; Archi. 16 (X, 7) hat auch das med. ἁνδάνεται.

Greek (Liddell-Scott)

ἁνδάνω: [ᾰ]: παρατ. ἥνδανον, Ἐπ. ἑήνδανον, παρὰ τοῖς Ἴωσι πεζογράφοις ἑάνδανον Ἡρόδ. 9. 5 καὶ 19 (ἐν 7. 172., 8. 29 τὰ χφα ἔχουσιν ἥνδανον): - μέλλ. ἁδήσω Ἡρόδ. 5. 39: - πρκμ. ἅδηκα Ἱππῶν. 90· ἀλλ’ ὡσαύτως ἕᾱδα Ἀπολλ. Ρόδ. Α. 867 (γεγραμμένον ἔαδα ἐν Θεοκρ. 27. 22)· μετ. ἑαδὼς (ἴδε κατωτ.): - ἀόρ. ἕᾰδον Ἡρόδ. 4. 201., 6. 106. - Ἐπ. εὕᾰδον (ὅ ἐ. ἔFαδον) Ἰλ. Ξ. 340, Ὀδ. Π. 28· ἀλλ’ ὁ Ὅμ. ἔχει ὡσαύτως ἅδον [ᾰ] Ἰλ. Ν. 748· γ΄ ἑν. ὑποτακτ. ἅδῃ Ἡρόδ. 1. 133· εὐκτ. ἅδοι Ὀδ. Υ. 327· ἀπαρ. ἁδεῖν Ἰλ. Γ. 173, Σοφ. Ἀντ. 89. (Ἐκ √ΣFΑΔ· πρβλ. Σανσκρ. svad, svad-âmi (gusto placeo), svâd-us (dulcis), Λατ. sua-vis (ὅ ἐ. suadvis), suad-eo, Γοτθ. sut-is, Παλαιο-Σκανδιν. sœt-r (ἢ μᾶλλον sœtr), Ἀγγλοσαξ. swêt-e, Παλ. Ὑψ. Γερμ. suoz-i (süss). Ἐκ τῆς αὐτῆς ῥίζης πιθανῶς παράγονται καὶ τὰ ἥδομαι, ἡδύς, ἧδος, ἡδονή, ἄσμενος, ἴσως δὲ καὶ τὸ ἑδανός). Ἀρέσκω, εὐαρεστῶ, τέρπω, κατὰ τὸ πλεῖστον Ἰων. καὶ ποιητ. ἐν χρήσει ὡς τὸ ἥδομαι ἐξαιρέσει τῆς συντάξεως, ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ μετὰ δοτ. προσ. Ὅμ., Ἡρόδ., Πίνδ., κτλ.· ὡσαύτως μετὰ διπλῆς δοτ., ἀλλ’ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ Ἰλ. Α. 24, πρβλ. Ὀδ. ΙΙ. 28· εἴ σφωϊν κραδίῃ ἅδοι Υ. 327· Πηνελοπείῃ ἥνδανε μύθοισι, οἱ λόγοι αὐτοῦ ἦσαν εὐχάριστοι τῇ Πηνελόπῃ, Π. 398: - ἐν τῇ φράσει ἀδόντα δ’ εἴη με τοῖς ἀγαθοῖς ὁμιλεῖν, ἡ δοτικὴ ἀνήκει εἴς τε τὴν μετοχὴν καὶ τὸ ἀπαρέμφ., Πινδ. Π. 2 ἐν τέλ.· - ἀπολ., τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἔειπεν Ἰλ. Ι. 173, Ὀδ. Σ. 422. 2) ἂν τὸ ἁνδάνω δύναται νὰ συντάσσηται μετὰ αἰτιατ. (ὡς τὸ ἀρέσκω ΙΙΙ.), δυνάμεθα νὰ ἀποδεχθῶμεν τὴν γραφὴν πολλῶν χειρογράφων ἐν Εὐρ. Ὀρ. 1607· οὐ γάρ μ’ ἁνδάνουσι, καὶ ἁνδάνουσα μὲν φυγῇ πολίτας ἐν Μηδ. 12· βεβαίως εὑρίσκομεν νόον δ’ ἐμὸν οὔτις ἔαδε ἐν Θεοκρ. 27. 22· ἀλλ’ ἐν Θεόγν. 26 ἀντὶ τοῦ οὐδ’ ὁ Ζεὺς ὕων πάντας ἁνδάνει, ἡ πιθανωτέρα γραφὴ εἶναι πάντεσσ’. ΙΙ. παρ’ Ἡροδ. ἁνδάνει ὡς τὸ Λατ. placet ἐκφράζει τὴν γνώμην ὁμίλου ἀνθρώπων, οὔ σφι ἥνδανε ταῦτα 7. 172, πρβλ. 9. 5· τοῖσι τὰ ἀμείνω ἑάνδανε 9. 19· μετ’ ἀπαρεμ., τοῖσι δὲ ἕαδε μὲν βοηθέειν Ἀθηναίοισι 6. 106, πρβλ. 4. 145, 153, 201: - Ὁ Ὅμηρ. ἔχει τὸ ῥῆμα τοῦτο ἀπροσώπως ἐπὶ ταύτης τῆς σημασίας: ἐπεί νύ τοι εὔαδεν οὕτως [ἐνν. ποιεῖν] Ἰλ. Ρ. 647, πρβλ. Ὀδ. Β. 114. - τὰ FεFαδηκότα quae placuerunt, Λοκρ. Ἐπιγρ. παρὰ Hicks 63. ΙΙΙ. ἐν Ἀνθ. Π. 10. 7 ἀπαντᾷ τὸ μέσον ἁνδάνεται, οὐδ’ ἑκατόμβη τόσσον, ὅσον τιμὴ δαίμοσιν ἁνδάνεται.