κηλίς

English (LSJ)

[ῑ], ῖδος, ἡ,

   A stain, spot, defilement, esp. of blood, A.Eu.787 (lyr.), S.El.446, E.IT1200, etc.: generally, οὐ ῥᾴδιον ἐκμάξαι τὴν . . κηλῖδα [ἐκ τοῦ κατόπτρου] Arist.Insomn.459b32; ἐν ἱματίῳ καθαρῷ καὶ αἱ μικραὶ κ. ἔνδηλοι Id.GA780b32; ἱμάτιον κηλίδων μεστόν Thphr.Char. 19.7.    2 metaph., stain, blemish, S.OT1384; κ. συμφορᾶς ib.833; κακῶν Id.OC1134; ἐστάθη τὴν ἀσπίδα ἔχων, ὃ δοκεῖ κ. εἶναι τοῖς Λακεδαιμονίοις X.HG3.1.9; ignominious punishment, θεία κ. προσπίπτει τῷ δράσαντι Antipho 3.3.8; τῆς κ. εἰς ὑμᾶς ἀναφερομένης ib.11; τιμωρίας καὶ κηλῖδας πάσας αὐτοῖς ἀνῆκεν Hdn.6.8.8.    3 Medic., naevus, Lycusap.Orib.9.44.3.

German (Pape)

[Seite 1431] ῖδος, ἡ, Fleck, Schmutz; λιχὴν βροτοφθόρους κηλῖδας ἐν χώρᾳ βαλεῖ Aesch. Eum. 756, vgl. 783; Blutfleck, Soph. El. 438; übertr., Schmach, τοιάνδε κηλῖδα συμφορᾶς O. R. 833, vgl. 1384 O. C. 1136; κηλὶς μητροκτόνος Eur. I. T. 1200; ἐστάθη τὴν ἀσπίδα ἔχων, ὃ δοκεῖ κ. εἶναι τοῖς σπουδαίοις Λακεδαιμονίων Xen. Hell. 3, 1, 9, Brandmal; θεία κηλὶς προσπίπτει τινί Antiph. 3 γ 8; εἰς ὑμᾶς ἀναφέρεται ib. 11, eben so wie in der Stelle des Soph., = μίασμα; vgl. Antiphan. 7 (IX, 258); Sp., wie Hdn. 6, 8, 16 vrbdt τιμωρίας καὶ κηλῖδας πάσας αὐτοῖς ἀνῆκεν.

French (Bailly abrégé)

ῖδος (ἡ) :
I. tache, souillure;
II. fig. 1 peste, fléau;
2 honte, déshonneur, particul. peine infamante.
Étymologie: κήλη.

Greek Monolingual

κηλίς, -ῑδος, ἡ (Α)
βλ. κηλίδα.

Greek Monotonic

κηλίς: [ῑ], -ῖδος, ἡ,
1. κηλίδα, λεκές, βεβήλωση, κηλίδωση, ατίμαση, ιδίως, λέγεται για το αίμα, σε Τραγ.
2. μεταφ., ψεγάδι, ατέλεια, ελάττωμα, ατίμωση, σε Σοφ., Ξεν.

Russian (Dvoretsky)

κηλίς: ῖδος (ῑ) ἡ
1) пятно (ἐν ἱματίῳ Arst.; τοῦ σώματος Plut.): κάρᾳ κηλῖδας ἐκμάξαι Soph. стереть с головы пятна (крови);
2) перен. пятно, позор, бесчестие (συμφορᾶς Soph.): κ. μητροκτόνος Eur. позор матереубийства;
3) мор, погибель (κηλῖδες βροτοφθόροι Aesch.).

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

κηλίς -ῖδος, ἡ vlek, vaak bloedvlek; overdr. schandvlek:. τοιάνδ ’ ἐγὼ κηλῖδα μηνύσας ἐμήν toen ik bekend had gemaakt dat zo’n grote schandvlek op mij rustte Soph. OT 1384.

Frisk Etymological English

-ῖδος
Grammatical information: f.
Meaning: stin (of blood), spot, defilement (Trag., Antipho, X., Arist.).
Derivatives: κηλιδόω (καλ- Ekphant. ap. Stob. 4, 7, 64) stain, soil (E., Arist., Ph.), κηλιδωτός (Suid., Gloss.). - Besides κηλάς, -άδος f. adjunct of the stormclouds (Thphr.), after H. also = χειμερινη ἡμέρα and αἴξ, ἥτις κατὰ τὸ μέτωπον σημεῖον ἔχει τυλοειδές, so prop. spotted, sparkled; also κηλήνη μέλαινα H.
Origin: IE [Indo-European]X [probably] [547] *keh₂l- white spot?
Etymology: Formation as κληΐς, κνημίς a. o. (Schwyzer 465, Chantraine Formation 346f.), like these from a noun. Whether κηλάς, κηλήνη go back on this noun is uncertain, as we must reckom with suffix-change and backformation. - An unknown word is the basis of an Italic adjective with comparable meaning Lat. cālidus with a bless on the head = Umbr. (buf) kaleřuf boves calidos (like candidus, nitidus). To the same semantic sphere also Lith. kalýbas, -ývas white-necked, of dogs (with short vowel); further OIr. caile stain (IE. *kali̯o-). Semantically further off is Lat. cālīgō fog, darkness, which Ernout-Meillet keep away. (Away remain Skt. kāla- (blue)black, kalmaṣa- spot, soil (prob. LW [loanword], s. Mayrhofer KEWA s. vv.). Not here κελαινός with deviating vowel and peculiar formation. - Details in Pok. 547f., W.-Hofmann s. (2.) callidus and cālīgō, Fraenkel Lit. et. Wb. s. kalýbas, Vasmer Russ. et. Wb. s. kal. Note that the suffix -ιδ- is prob. Pre-Greek

Middle Liddell

!κηλί¯ς, ῖδος, ἡ,
1. a stain, spot, defilement, esp. of blood, Trag.
2. metaph. a stain, blemish, dishonour, Soph., Xen.