προυσελέω: Difference between revisions
Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil
(6_2) |
(Bailly1_4) |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''προυσελέω''': [[λέξις]] εὑρισκομένη μόνον ἐν δυσὶ χωρίοις τῶν Ἀττικῶν ποιητῶν, ὁρῶν ἐμαυτὸν ὦδε προυσελούμενον Αἰσχύλ. Πρ. 438 ([[ἔνθα]] τὸ Μεδ. ἀντίγραφ. ἔχει προσηλούμενον [[μετὰ]] ε [[ὑπεράνω]] τοῦ η καὶ τὰ λοιπὰ ἀντίγραφα προσελούμενον)· οὓς μὲν ἴσμεν εὐγενεῖς... προυσελοῦμεν (κατὰ τὸ Ραβ. Ἀντίγραφ.) Ἀριστοφ. Βάτρ. 730· παρὰ δ’ Ἡσυχίῳ εὑρίσκομεν τὰς γλώσσας προσελεῖ· προπηλακίζει, καὶ προυσελεῖν· προπηλακίζειν, ὑβρίζειν· καὶ ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἐτυμολόγῳ προυσελεῖν λέγουσι τὸ ὑβρίζειν· καὶ παρὰ Σουΐδ., προσελοῦμεν· προπηλακίζομεν, ἐλαύνομεν, εἰσβάλλομεν· [[τέλος]] δὲ παρὰ Στοβ. 241, 37, φέρεται προυγελοῦμεν ἐν τῷ μνημονευθέντι χωρίῳ τοῦ Ἀριστοφάνους. ― Οὕτως ἡ [[σημασία]] τῆς λέξεως [[εἶναι]] φανερά, δηλ. [[προπηλακίζω]], [[ὑβρίζω]], ἀλλ’ ὁ [[τύπος]] τῆς λέξεως ἐπλάσθη κατ’ εἰκασίαν. Καὶ [[μέχρι]] μὲν τοῦ Πόρσωνος οἱ ἐκδόται [[συμφώνως]] ἀνεγίνωσκον προσελούμενον, προσελοῦμεν, καὶ ἐδικαιολόγουν τὸ μακρὸν τῆς πρώτης συλλαβῆς κατὰ διαφόρους τρόπους. Ἀλλ’ ὁ Πόρσων ἀποκατέστησε τὸ γνήσιον τύπον [[προυσελέω]], ἐκ τοῦ Μεγάλ Ἐτυμολ. ἔνθ’ ἀνωτ., τὴν δὲ εἰκασίαν [[αὐτοῦ]] ἐβεβαίωσε [[μετὰ]] [[ταῦτα]] τὸ Ραβενν. Ἀντίγραφ. τοῦ Ἀριστοφ. (Ἐν τοῖς τύποις προυγελεῖν, -γελοῦμεν (Στοβ.) τὸ γ πιθανῶς παριστάνει ϝ, ἴδε ἐν λέξ. [[δίγαμμα]] IV. Ὁ ἀρχικὸς [[τύπος]] ἦτο πιθανῶς προσϝελέω, [[ὅπερ]] μετεβλήθη εἰς προ-ϝσελέω, ἢ [[προυσελέω]]· ἀλλ’ ἡ ἀρχὴ τοῦ σϝελέω διαμένει [[εἰσέτι]] σκοτεινὴ καὶ [[μετὰ]] τὰς ἐρεύνας τοῦ Buttm. ἐν τῷ Λεξιλόγῳ. | |lstext='''προυσελέω''': [[λέξις]] εὑρισκομένη μόνον ἐν δυσὶ χωρίοις τῶν Ἀττικῶν ποιητῶν, ὁρῶν ἐμαυτὸν ὦδε προυσελούμενον Αἰσχύλ. Πρ. 438 ([[ἔνθα]] τὸ Μεδ. ἀντίγραφ. ἔχει προσηλούμενον [[μετὰ]] ε [[ὑπεράνω]] τοῦ η καὶ τὰ λοιπὰ ἀντίγραφα προσελούμενον)· οὓς μὲν ἴσμεν εὐγενεῖς... προυσελοῦμεν (κατὰ τὸ Ραβ. Ἀντίγραφ.) Ἀριστοφ. Βάτρ. 730· παρὰ δ’ Ἡσυχίῳ εὑρίσκομεν τὰς γλώσσας προσελεῖ· προπηλακίζει, καὶ προυσελεῖν· προπηλακίζειν, ὑβρίζειν· καὶ ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἐτυμολόγῳ προυσελεῖν λέγουσι τὸ ὑβρίζειν· καὶ παρὰ Σουΐδ., προσελοῦμεν· προπηλακίζομεν, ἐλαύνομεν, εἰσβάλλομεν· [[τέλος]] δὲ παρὰ Στοβ. 241, 37, φέρεται προυγελοῦμεν ἐν τῷ μνημονευθέντι χωρίῳ τοῦ Ἀριστοφάνους. ― Οὕτως ἡ [[σημασία]] τῆς λέξεως [[εἶναι]] φανερά, δηλ. [[προπηλακίζω]], [[ὑβρίζω]], ἀλλ’ ὁ [[τύπος]] τῆς λέξεως ἐπλάσθη κατ’ εἰκασίαν. Καὶ [[μέχρι]] μὲν τοῦ Πόρσωνος οἱ ἐκδόται [[συμφώνως]] ἀνεγίνωσκον προσελούμενον, προσελοῦμεν, καὶ ἐδικαιολόγουν τὸ μακρὸν τῆς πρώτης συλλαβῆς κατὰ διαφόρους τρόπους. Ἀλλ’ ὁ Πόρσων ἀποκατέστησε τὸ γνήσιον τύπον [[προυσελέω]], ἐκ τοῦ Μεγάλ Ἐτυμολ. ἔνθ’ ἀνωτ., τὴν δὲ εἰκασίαν [[αὐτοῦ]] ἐβεβαίωσε [[μετὰ]] [[ταῦτα]] τὸ Ραβενν. Ἀντίγραφ. τοῦ Ἀριστοφ. (Ἐν τοῖς τύποις προυγελεῖν, -γελοῦμεν (Στοβ.) τὸ γ πιθανῶς παριστάνει ϝ, ἴδε ἐν λέξ. [[δίγαμμα]] IV. Ὁ ἀρχικὸς [[τύπος]] ἦτο πιθανῶς προσϝελέω, [[ὅπερ]] μετεβλήθη εἰς προ-ϝσελέω, ἢ [[προυσελέω]]· ἀλλ’ ἡ ἀρχὴ τοῦ σϝελέω διαμένει [[εἰσέτι]] σκοτεινὴ καὶ [[μετὰ]] τὰς ἐρεύνας τοῦ Buttm. ἐν τῷ Λεξιλόγῳ. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=-ῶ :<br /><i>seul. prés. Act. et Pass.</i><br />insulter, outrager, acc..<br />'''Étymologie:''' p. *προϜσελέω, de *προσϜελέω. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 20:08, 9 August 2017
English (LSJ)
A treat with contumely, outrage, maltreat, ὁρῶν ἐμαυτὸν ὧδε προυσελούμενον A.Pr.438 (προσηλούμενον with ε written over η, cod.Med.; προσελούμενον cett.); οὓς μὲν ἴσμεν εὐγενεῖς . . προυσελοῦμεν Ar.Ra.730 cod.Rav. (προσ- cett., προυγελοῦμεν Stob.): προσηλούμενον is written in codd. of Ael.Ep.3; Hsch. has προσέλει· προπηλακίζει, προυγελεῖν· προπηλακίζειν, ὑβρίζειν; cf. προυσελεῖν λέγουσι τὸ ὑβρίζειν EM690.11; προσελοῦμεν· προπηλακίζομεν, ἐλαύνομεν, εἰσβάλλομεν, Suid.—The etym. is unknown.
German (Pape)
Greek (Liddell-Scott)
προυσελέω: λέξις εὑρισκομένη μόνον ἐν δυσὶ χωρίοις τῶν Ἀττικῶν ποιητῶν, ὁρῶν ἐμαυτὸν ὦδε προυσελούμενον Αἰσχύλ. Πρ. 438 (ἔνθα τὸ Μεδ. ἀντίγραφ. ἔχει προσηλούμενον μετὰ ε ὑπεράνω τοῦ η καὶ τὰ λοιπὰ ἀντίγραφα προσελούμενον)· οὓς μὲν ἴσμεν εὐγενεῖς... προυσελοῦμεν (κατὰ τὸ Ραβ. Ἀντίγραφ.) Ἀριστοφ. Βάτρ. 730· παρὰ δ’ Ἡσυχίῳ εὑρίσκομεν τὰς γλώσσας προσελεῖ· προπηλακίζει, καὶ προυσελεῖν· προπηλακίζειν, ὑβρίζειν· καὶ ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἐτυμολόγῳ προυσελεῖν λέγουσι τὸ ὑβρίζειν· καὶ παρὰ Σουΐδ., προσελοῦμεν· προπηλακίζομεν, ἐλαύνομεν, εἰσβάλλομεν· τέλος δὲ παρὰ Στοβ. 241, 37, φέρεται προυγελοῦμεν ἐν τῷ μνημονευθέντι χωρίῳ τοῦ Ἀριστοφάνους. ― Οὕτως ἡ σημασία τῆς λέξεως εἶναι φανερά, δηλ. προπηλακίζω, ὑβρίζω, ἀλλ’ ὁ τύπος τῆς λέξεως ἐπλάσθη κατ’ εἰκασίαν. Καὶ μέχρι μὲν τοῦ Πόρσωνος οἱ ἐκδόται συμφώνως ἀνεγίνωσκον προσελούμενον, προσελοῦμεν, καὶ ἐδικαιολόγουν τὸ μακρὸν τῆς πρώτης συλλαβῆς κατὰ διαφόρους τρόπους. Ἀλλ’ ὁ Πόρσων ἀποκατέστησε τὸ γνήσιον τύπον προυσελέω, ἐκ τοῦ Μεγάλ Ἐτυμολ. ἔνθ’ ἀνωτ., τὴν δὲ εἰκασίαν αὐτοῦ ἐβεβαίωσε μετὰ ταῦτα τὸ Ραβενν. Ἀντίγραφ. τοῦ Ἀριστοφ. (Ἐν τοῖς τύποις προυγελεῖν, -γελοῦμεν (Στοβ.) τὸ γ πιθανῶς παριστάνει ϝ, ἴδε ἐν λέξ. δίγαμμα IV. Ὁ ἀρχικὸς τύπος ἦτο πιθανῶς προσϝελέω, ὅπερ μετεβλήθη εἰς προ-ϝσελέω, ἢ προυσελέω· ἀλλ’ ἡ ἀρχὴ τοῦ σϝελέω διαμένει εἰσέτι σκοτεινὴ καὶ μετὰ τὰς ἐρεύνας τοῦ Buttm. ἐν τῷ Λεξιλόγῳ.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
seul. prés. Act. et Pass.
insulter, outrager, acc..
Étymologie: p. *προϜσελέω, de *προσϜελέω.
