συμβιβασμός
ἑτέρως ἠδύνατο βέλτιον ἢ ὡς νῦν ἔχει κατεσκευάσθαι → otherwise they could have been constructed better than they are now (Galen, On the use of parts of the body 4.143.1 Kühn)
English (LSJ)
ὁ, A conciliation, Iamb.VP 16.69, cf. 33.229, prob. in MAMA1.10 (Supp.Epigr.6.332, Laodicea Combusta); = transactio, Gloss.
German (Pape)
[Seite 978] ὁ, = συμβίβασις, Iambl. v. Pyth. 69.
Greek (Liddell-Scott)
συμβῐβασμός: ὁ, ἕνωσις, Γ. Πισίδ. Ἑξαήμ. 1409. ΙΙ. ὡς καὶ νῦν, συμβιβασμός, Ἰάμβλ. ἐν Βίῳ Πυθαγ. 69· σ. εἰρήνης Ἐπιφάν. Αἱρ. 66, 14 (τ. 1, σ. 631C).
Greek Monolingual
ο, ΝΜΑ συμβιβάζω
συνδιαλλαγή, συμφωνία για την άρση διαφορών μεταξύ διαμαχομένων, με αμοιβαίες υποχωρήσεις («με τις αξιώσεις που προβάλλει η άλλη πλευρά, ο συμβιβασμός δεν είναι εφικτός»)
νεοελλ.
1. (νομ.) σύμβαση με την οποία οι συμβαλλόμενοι διαλύουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις έριδα ή αβεβαιότητα για μια έννομη σχέση τους
2. (στο δημοσιονομικό δίκαιο) η διοικητική επίλυση της διαφοράς που υπάρχει μεταξύ φορολογουμένου και φορολογούσης αρχής για το μέγεθος του φορολογητέου ποσού και του αναλογούντος φόρου
μσν.
συνένωση, σύνδεση.
Greek Monolingual
ο, ΝΜΑ συμβιβάζω
συνδιαλλαγή, συμφωνία για την άρση διαφορών μεταξύ διαμαχομένων, με αμοιβαίες υποχωρήσεις («με τις αξιώσεις που προβάλλει η άλλη πλευρά, ο συμβιβασμός δεν είναι εφικτός»)
νεοελλ.
1. (νομ.) σύμβαση με την οποία οι συμβαλλόμενοι διαλύουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις έριδα ή αβεβαιότητα για μια έννομη σχέση τους
2. (στο δημοσιονομικό δίκαιο) η διοικητική επίλυση της διαφοράς που υπάρχει μεταξύ φορολογουμένου και φορολογούσης αρχής για το μέγεθος του φορολογητέου ποσού και του αναλογούντος φόρου
μσν.
συνένωση, σύνδεση.
