ποτός
English (LSJ)
ή, όν, (πίνω)
A drunk, for drinking, τί κακὸν ἐδανὸν ἢ ποτὸν πασαμένα…; A.Ag.1408 (lyr.); φάρμακον E.Hipp.516; ὕδωρ Th.6.100. II Subst., ποτόν, τό, that which one drinks, drink, esp. of wine, κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο Il.1.470, etc.; θεῖον ποτὸν ἐντὸς ἔχοντες Od.2.341; κρόμυον ποτῷ ὄψον Il.11.630; of wine, A.Pers.615, S.Tr.703; τῷ ποτῷ χρησαμένους Hdt.2.121.δ'; σῖτα καὶ ποτά meat and drink, Id.5.34, X.An.2.3.27; βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι E.Supp.1110; σιτία καὶ π. Pl.Prt.334a, etc. 2 drinking water, ἰὼ Σκαμάνδρου πάτριον π. water of Sc.drunk by my sires, A.Ag.1157 (lyr.); Σπερχειὸς ἄρδει πεδίον εὐμενεῖ π. Id.Pers.487; π. κρηναῖον S.Ph.21, cf. 1461 (anap.); ποτάμια π. Id.Fr.659.5.
German (Pape)
[Seite 690] adj. verb. zu πίνω, getrunken, trinkbar, ἢ ἐδανός Aesch. Ag. 1381, u. Folgde.
Greek (Liddell-Scott)
ποτός: -ή, -όν, ῥημ. ἐπίθ. τοῦ πίνω, ὁ πινόμενος, ὁ ἐπιτήδειος πρὸς πόσιν, τί κακὸν ἐδανὸν ἢ ποτὸν πασαμένη… Αἰσχύλ. Ἀγ. 1408· φάρμακον Εὐρ. Ἱππ. 516· ὕδωρ Θουκ. 6. 100· πρβλ. πιστὸς (Α). ΙΙ. ὡς οὐσιαστ., ποτόν, τό, ὡς καὶ νῦν, τὸ πινόμενον, μάλιστα ἐπὶ οἴνου, κοινῶς «πιοτό», κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο Ἰλ. Α. 470, κτλ.· θεῶν ποτὸν ἔχοντες Ὀδ. Β. 341· κρόμυον ποτῷ ὄψον Ἰλ. Α. 630· οὕτως ἐπὶ οἴνου, Αἰσχύλ. Πέρσ. 615, Σοφ. Τρ. 703· τῷ ποτῷ χρέεσθαι Ἡρόδ. 2. 121, 4· σῖτα καὶ ποτά, φαγητὰ καὶ ποτά, ὁ αὐτ. 5. 54, Ξεν. Ἀν. 2. 3, 27· βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι Εὐρ. Ἱκέτ. 1110· σιτία καὶ π. Πλάτ. Πρωτ. 334Α, κτλ. 2) ὕδωρ πρὸς πόσιν, ἰὼ Σκαμάνδρου πάτριον π., ὕδωρ τοῦ Σκ., ὅπερ ἔπινον οἱ πρόγονοί μου, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1157· Σπερχειὸς ἄρδει πεδίον εὐμενεῖ π. ὁ αὐτ. ἐν Πέρσ. 487· π. κρηναῖον Σοφ. Φιλ. 21, πρβλ. 1461· ποτάμια π. ὁ αὐτ. ἐν Ἀποσπ. 587· πρβλ. Meineke εἰς Θεόκρ. 13. 46.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
I. adj. qu’on boit, bu;
II. subst. τὸ ποτόν :
1 boisson, particul. vin;
2 p. ext. eau potable.
Étymologie: R. Πο, boire ; v. πίνω.
English (Autenrieth)
Greek Monolingual
-ή, -ό, Α
1. κατάλληλος για πόση, πόσιμος («ποτὸν ὕδωρ», Θουκ.)
2. το ουδ. ως ουσ. τὸ ποτόν
βλ. ποτό.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. πο- του πίνω (βλ. λ. πίνω) + κατάλ. ρηματ. επιθ. -τός].
Greek Monotonic
ποτός: -ή, -όν, ρημ. επίθ. (√ΠΟ από κάποιους χρόνους του πίνω),
I. πόσιμος, κατάλληλος προς πόση, σε Αισχύλ., Ευρ.
II. 1. ως ουσ., ποτόν, τό, αυτό που πίνει κάποιος, ποτό, ιδίως λέγεται για κρασί, σε Όμηρ., Ηρόδ., Αττ.· σῖτα καὶ ποτά, φαγητά και ποτά, σε Ηρόδ.
2. πάτριον ποτόν, πίνω από το ποτό που έπιναν οι πρόγονοί μου, σε Αισχύλ.· ποτὸν κρηναῖον, σε Σοφ.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
ποτός -ή -όν [πίνω] drinkbaar. Aeschl. Ag. 1408. subst. τὸ ποτόν drank:; κοῦροι δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο jonge mannen vulden mengvaten tot de rand met drank Od. 1.148; ook plur..; Hdt. 5.34.1; wijn:; ἄκρητον θεῖον ποτὸν ἐντὸς ἔχοντες een onvermengde goddelijke drank bevattend Od. 2.341; drinkwater:. ποτὸν κρηναῖον een bron met drinkwater Soph. Ph. 21.
Russian (Dvoretsky)
ποτός:
1) годный для питья (ὕδωρ Thuc.);
2) предназначенный для питья (φάρμακον Eur.).
Middle Liddell
ποτός, ή, όν verb. adj.] [!πο, Root of some tenses of πίνω
I. drunk, fit for drinking, Aesch., Eur.
II. as Subst., poto/n, ou=, to/, that which one drinks, drink, esp. of wine, Hom., Hdt., attic; σῖτα καὶ ποτά meat and drink, Hdt.
2. πάτριον π. drink of my sires, Aesch.; π. κρηναῖον Soph.
