σώος

Greek Monolingual

-α, -ο / σῶος, -ώα, -ον, ΝΜΑ, και σῶς, σῶν κ. ιων. τ. σόος, -η, -ον και σᾱος, -ον, Α
αυτός που δεν έχει υποστεί κακό, βλάβη ή ατύχημα, αβλαβής, ακέραιος, άρτιος
αρχ.
1. (για χρηματικό ποσό) αμείωτος («χρυσὸς δὲ σῶς ὃν ἦλθεν ἐκ Τροίας ἔχων», Ευρ.)
2. (για γεγονότα) ασφαλής, βέβαιος («σῶς αἰπὸς ὄλεθρος», Ομ. Ιλ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Κατά την επικρατέστερη άποψη, το επίθ. σῶος, μέσω μιας αρχικής σημ. «ισχυρός, δυνατός», μπορεί να αναχθεί στην ΙΕ ρίζα tēw- / tә₂w- «φουσκώνω» (πρβλ. αρχ. ινδ. tavīti «είμαι ισχυρός», tavas- «ισχυρός, δυνατός», αβεστ. tav- «έχω τη δύναμη να κάνω κάτι») και έχει σχηματιστεί από τ. tw-ә₂-u- με συνεσταλμένο το φωνήεν της ρίζας (όπως συμβαίνει συχνά με τα επίθ. σε -u-, βλ. ταΰς < tә₂w-u-) και μετάθεση τών -ә₂ w- (πρβλ. σῶμα, σωρός πιθ. < ρίζα twō-). Ο τ. "tw-ә₂-u- θα έδινε στην Ελληνική τ. σαΰς (με συριστικοποίηση του συμπλέγματος tw-, πρβλ. σάρξ, σείω), που, σύμφωνα με την άποψη αυτή, αντικαταστάθηκε από τ. σά(F)ος, ο οποίος είναι και ο αρχικός τ. του σῶος (πρβλ. το κυπρ. ανθρωπωνύμιο ΣαFο-κλέFης, το συνθ. σαόφρων και το ομηρ. σαώτερος). Από τον τ. σάος προήλθε ο αττ. τ. σώς με συναίρεση τών -αο- καθώς και ο επικ. τ. σόος με συμφυρμό του σάος με τους τ. σῶς και ζοός. Ο τ. σῶος, τέλος, ο οποίος διατηρήθηκε και στη Νέα Ελληνική, προήλθε με μετάβαση του αττ. τ. σῶς στη θεματική κλίση πιθ. μέσω τών τ. του ουδ. σῶον, σῶα. Το επίθ. σῶος απαντά ως β' συνθετικό λ., κυρίως ποιητικών, με τη μορφή -σόος (πρβλ. νηο-σόος, πολι-σόος), η οποία μπορεί να ερμηνευθεί από τον τ. σόος του επιθ. καθώς και από την επίδραση τών συνθ. σε -σόος του ρ. σεύω].