θῆτα

English (LSJ)

τό, indecl.,

   A the letter Θ (Hebr. ṭêth), Ar.Ec.685, etc.: gen. θήτατος Democr.20: nom. pl. θήτατες (tetates) Wessely Schrifttaf. zur ält. lat. Paläogr.No.8 (ii A.D.); nickname of Aesop (who was a θής), Ptol. Heph. ap. Phot.Bibl.p.151 B.

German (Pape)

[Seite 1211] τό, indeclin., der Buchstabe θ, Ar. Eccl. 685; Democrit. bildete den gen. θήτατος nach B. A. p. 781, 23.

Greek (Liddell-Scott)

θῆτα: τό, ἄκλ., ἴδε Θ θ· ἀλλὰ γεν. θήτατος, ὡς δέλτατος, Δημόκρ. ἐν Α. Β. 781: ― ὡσαύτως, ὄνομα τοῦ Αἰσώπου (ὅστις ἦτο θής), Φώτ. Βιβλ. 151. 23.

French (Bailly abrégé)

(τό) :
indécl.
thêta, 8ᵉ lettre de l’alphabet grec.
Étymologie: emprunt sém. ; cf. hébr. thêt.

Greek Monolingual

το (Α θῆτα)
(άκλιτο
αλλά στον Δημόκρ. γεν. θήτατος και επιγρ. πληθ. θήτατες)
το ένατο γράμμα του αρχαίου και το όγδοο του νέου ελληνικού αλφαβήτου
αρχ.
ως κύριο όν. Θῆτα
όν. του Αισώπου.
[ΕΤΥΜΟΛ. Σημιτικής προέλευσης (πρβλ. εβρ. teth). Βλ. και εγκυκλ. λήμμα θ].

Russian (Dvoretsky)

θῆτα: τό indecl. (у Democr. gen. θήτατος) тета (название 8-й дуквы греческого алфавита).

Frisk Etymological English

Grammatical information: n.
Meaning: the eighth letter of he Greek alphabet (Ar.),
Other forms: gen. θήτατος Demokr. 20, Lat. pl. tetates from θήτατες; further uninflected.
Origin: LW [a loanword which is (probably) not of Pre-Greek origin] Sem.
Etymology: from Semitic, cf. Hebr. ṭēth; cf. Schwyzer 140.

Middle Liddell

I. Θ, θ, θῆτα, τό, indecl., eighth letter of the Gr. alphabet: as numeral θ# = ἐννέα, ἔνατος, but #22θ = 90000. —θ is the aspirated dental mute, related to the tenuis τ and the medial δ. θ is sometimes represented by φ, as θλάω φλάω; so in Lat. θήρ (aeolic φήρ) fera; θύρα fores; byβ, as ἐ-ρυθρός ruber, οὖθαρ uber.
II. changes of θ in the Gr. dialects:
1. Lacon., into ς, as σάλασσα σεῖος Ἀσάνα παρσένος for θάλασσα θεῖος Ἀθάνα παρθένος.
2. aeolic and doric into τ, as αὖτις ἐντεῦθεν for αὖθις ἐντεῦθεν.
3. when θ was repeated in two foll. syllables, the former became τ, as Ἀτθίς.