ὑψίλοφος
τούτων γάρ ἑκάτερον κοινῷ ὀνόματι προσαγορεύεται ζῷον, καί ὁ λόγος δέ τῆς οὐσίας ὁ αὐτός → and these are univocally so named, inasmuch as not only the name, but also the definition, is the same in both cases (Aristotle, Categoriae 1a8-10)
English (LSJ)
ον, A high-crested, Αἴτνα Pi.O.13.111; θυρίδες AP5.152 (Asclep.); v.l. in Ar.Ra.818 (hex.) for ἱππολόφων; in Hp.Ep.16 the best codd. have ὑψηλόλοφος (v.l. ὑψήλοφος).
Greek (Liddell-Scott)
ὑψίλοφος: -ον, ὁ ἔχων ὑψηλὸν λόφον, Αἴτνα Πινδ. Ο. 13. 159· θυρίδες Ἀνθ. Παλ. 5. 153· οὕτως ἀναγινώσκεται ὑπὸ τοῦ Σχολ. ἐν Ἀριστοφ. Βατρ. 818 ἀντὶ ἱππολόφων· τὸ παρ’ Ἱππ. 1278. 38, ὑψήλοφος φαίνεται ὅτι εἶναι πλημμελές.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
1 au sommet élevé (Etna) ; élevé (porte);
2 qui croît sur les hauteurs;
3 au panache ou au cimier élevé.
Étymologie: ὕψι, λόφος.
English (Slater)
ὑψῐλοφος, -ον
1 with high crest ὑπ' Αἴτνας ὑψιλόφου (O. 13.111)
Greek Monolingual
και ὑψήλοφος και ὑψόλοφος, -ον, Α
1. υψικόρυφος
2. (γενικά) υψηλός.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ὕψι «ψηλά» + λόφος.
Greek Monotonic
ὑψίλοφος: -ον, αυτός που έχει υψηλό λόφο, σε Πίνδ.
Russian (Dvoretsky)
ὑψίλοφος:
1) высоковершинный (Αἴτνα Pind.);
2) высокий (θυρίδες Anth. - v.l. ὑψόροφος);
3) высокопарный (λόγοι Arph. - v.l. к ἱππόλοφος).
