κλονέω

English (LSJ)

mostly in pres.: fut. -ήσω Ar.Eq.361:—Pass. also mostly in pres.: fut.

   A κλονήσομαι Hp.Genit.2: aor. part. κλονηθέν Id.Nat. Puer.30: (κλόνος):—poet. Verb, used also in Ion. and late Prose, as Ph. (v. infr.), Aq.Ge.45.24, al.: Hom. (only in Il.) drive tumultuously or in confusion, πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγας Il.5.96; ὥς τ' ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶϋ μέγ' οἰῶν θῆρε δύω κλονέωσι 15.324; of winds, νέφεα κλονέοντε πάροιθεν 23.213, cf. Hes.Op.553; κλονέων ἄνεμος φλόγα εἰλυφάζει Il.20.492; ὣς ἔφεπε κλονέων πεδίον 11.496, cf. 526; Ἕκτορα δ' ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπ' 22.188; χερὶ κλονέειν τινά, of a pugilist, Pi.I.8(7).70; εὖτ' ἐν πεδίῳ κλονέων μαίνοιτ' Ἀχιλλεύς B.12.118; dub. sens. in Sapph.Supp.19.3: generally, harass, agitate, καί νιν οὐ θάλπος θεοῦ... οὐδὲ πνευμάτων οὐδὲν κλονεῖ S.Tr.146; τόνδε . . ἆται κ. Id.OC1244 (lyr.), cf. Ar.Eq.361; πάθη κ. τὴν ψυχήν Ph.1.589; in physical sense, βῆχες κ. τὸν θώρηκα Aret.CA1.10:—Pass., to be agitated, Hp. ll.cc., Morb.4.55.    2 abs., of the winds, rage, D.P. 464.    II Pass., rush wildly, ἵππους ἐχέμεν, μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ Il. 4.302; to be driven in confusion, ὑπὸ Τυδεΐδῃ κλονέοντο φάλαγγες 5.93, cf. 11.148, 14.59, etc.; λαίλαπι κλονεύμενοι Semon.1.15; ψάμαθοι κύμασιν ῥιπαῖς τ' ἀνέμων κλονέονται Pi.P.9.48; τὸ συμπόσιον ἐκλονεῖτο τῷ γέλωτι Luc.Asin.47; κλονεῖσθαι τὴν γαστέρα Ael.NA2.44.    2 abs., to be beaten by the waves, ἀκτὰ κυματοπλὴξ κλονεῖται S.OC1241 (lyr.); παρὰ δ' ἰχθύες ἐκλονέοντο beside the fishes tumbled, Hes.Sc. 317; of bees, swarm, βομβηδὸν κ. A.R.2.133: metaph., κ. ἡ οἰκουμένη Ph.1.298; to be shaken in credit, refuted, τὸ κεκλονημένον ῥῆμα Porph.Chr.35.

German (Pape)

[Seite 1456] in heftige Bewegung setzen, vor sich hintreiben; oft in der Il., gew. den in Verwirrung gebrachten u. in die Flucht geschlagenen Feind vor sich hertreiben, τοὺς μὲν ὀρινομένους, τοὺς δὲ κλονέοντας ὄπισθεν Il. 14, 14; so ohne Casus auch 11, 496. 21, 533; c. accus., Ἕκτορα ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπ' ὠκὺς Ἀχιλλεύς 22, 188; πρὸ ἕθεν κλονέειν φάλαγγας 5, 96; – von Löwen, die eine Viehheerde vor sich herjagen, 15, 324; von den Winden, welche die Wolken vor sich herjagen, 23, 212, wie Hes. O. 551, dah. ἀνέμων κλονεόντων, toben, D. Per. 464; vom Feuer, das der Sturm daherwälzt, Il. 20, 492; – pass., in Verwirrung gebracht, vom Feinde bedrängt, geschlagen werden, 4, 302. 5, 93. 11, 148. 14, 59 u. öfter; Pind. vrbdt ἐνίκασεν ἄνδρας ἀφύκτῳ χερὶ κλονέων I. 7, 65; pass., ὁπόσαι ψάμαθοι κύμασι κλονέονται P. 9, 49; καί νιν οὐ θάλπος θεοῦ οὐδ' ὄμβρος κλονεῖ Soph. Trach. 145; ὡς καὶ τόνδε ἆται κλονέουσιν ἀεὶ ξυνοῦσαι O. C. 1246, wo es sich an das Bild anreiht: ὥς τις ἀκτὰ κυματοπλὴξ χειμερία κλονεῖ. ται. Vgl. noch Ar. Equ. 361. – Sp. D. auch von der Liebe, μήποτέ σε κλονέοι φιλότης, aufregen, Agath. 1 (X, 68); Paul. Sil. 30. – Auch Luc. Asin. 47: τὸ συμπόσιον ἐκλονεῖτο γέλωτι. – Med., πὰρ δ' ἰχθύες ἐκλονέοντο, Fische tummelten sich, sprangen daneben, Hes. Sc. 317; u. von den Bienen, ἀολλέες ᾧ ἐνὶ σίμβλῳ βομβηδὸν κλονέονται Ap. Rh. 2, 133.

Greek (Liddell-Scott)

κλονέω: τὸ πλεῖστον κατ’ ἐνεστ.: μέλλ. -ήσω, Ἀριστοφ. Ἱππ. 361. ― Παθ., ὡσαύτως ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον κατ’ ἐνεστ.: μέσ. μέλλ. κλονήσομαι, Ἱππ. 232. 41: μετοχ. ἀόρ. κλονηθέν, ὁ αὐτ. 246. 16· (κλόνος). Ποιητ. ῥῆμα ἐν χρήσει καὶ παρ’ Ἴωσι καὶ τοῖς μεταγεν. πεζολόγοις, παρὰ δὲ Ὁμ. μόνον ἐν τῇ Ἰλ., διώκω, ἐμβάλλω εἰς ἀταξίαν, ταραχὴν καὶ σύγχυσιν, τρέπω εἰς φυγήν, πρὸ ἔθεν κλονέοντα φάλαγγας Ἰλ. Ε. 95· ὥστ’ ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶϋ μέγ’ οἰῶν θῆρε δύω κλονέουσιν Ο. 324· ἀνέμω νέφεα κλονέοντε πάροιθεν Ψ. 213, πρβλ. Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 551· κλονέων ἄνεμος φλόγα εἰλυφάζει Ἰλ. Υ. 492· ὣς ἔφεπε κλονέων (δηλ. Τρῶας) Λ. 496, πρβλ. 526· Ἕκτορα δ’ ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπ’ Χ. 188· χερὶ κλονέειν τινά, ἐπὶ πύκτου, Πινδ. Ι. 8 (7). 141· ― ἀκολούθως καθόλου, συνταράττω, ἐνοχλῶ, κλονίζω, καί νιν οὐ θάλπος θεοῦ…, οὐδὲ πνευμάτων οὐδὲν κλονεῖ Σοφ. Τρ. 145· τόνδ… ἆται κλ. ὁ αὐτ. ἐν Ο. Κ. 1244, πρβλ. Ἀριστοφ. Ἱππ. 361. 2) ἀπολ., ἐπὶ τῶν ἀνέμων, πνέω σφοδρότατα, Διον. Π. 464. ΙΙ. Παθ., ὁρμῶ ἀγρίως, φέρομαι ὁρμητικῶς, ἵππους ἐχέμεν, μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ Ἰλ. Δ. 302· διώκομαι ἐν συγχύσει, ἐμπίπτω εἰς σύγχυσιν, διαταράσσομαι, ὑπό Τυδείδῃ κλονέοντο φάλαγγες Ε. 93, πρβλ. Λ. 148, Ξ. 59, κτλ.· λαίλαπι κλονεύμενοι Σιμων. Ἱαμβ. 1. 15· ψάμαθοι κύμασι κλονέονται Πινδ. Π. 9. 84· τὸ συμπόσιον ἐκλονεῖτο τῷ γέλωτι Λουκ. Ὄν. 47· κλονεῖσθαι τὴν γαστέρα Αἰλ. π. Ζ. 2. 44. 2) ἀπολ., πλήττομαι ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἀκτὰ κυματόπληξ χειμερία κλονεῖται Σοφ. Ο. Κ. 1241· πὰρ δ’ ἰχθύες ἐκλονέοντο, πλησίον δὲ ἀνετινάσσοντο οἱ ἰχθύες, Ἡσ. Ἀσπ. Ἡρ. 317· ἐπὶ μελισσῶν, συνέρχομαι εἰς σμῆνος, Ἀπολλ. Ρόδ. Β. 133.