λώβη

English (LSJ)

ἡ,

   A outrage, dishonour, αἶσχος λώβη τε 18.225; λώβην λωβᾶσθαι (v. λωβάομαι) ; τείσετε λ. ye shall pay for the outrage, Il.11.142; ἀπὸ πᾶσαν ἐμοὶ δόμεναι . . λ. 9.387; but λ. τείσασθαι exact retribution for an outrage, i.e. avenge it, 19.208, Od.20.169, S.Aj.181 (lyr.); ἐπὶ λώβᾳ for ruin or destruction, Id.Ant.792 (lyr.), cf. E.Hec.647 (lyr.); ὡς ἐπὶ λώβᾳ Id.HF882 (lyr.); λ. καὶ διαφθορά Pl.Men.91c, etc.; esp. mutilation, maiming, Hdt.3.154: pl., S.Aj.1392; λώβας λωβηθείς Pl.Grg.473c.    2 of persons, a disgrace, λώβην τ' ἔμεναι καὶ ὑπόψιον Il.3.42, cf. E.El.165 (lyr.), Herod.7.95; ποιητῶν λῶβαι, of the Grammarians, AP11.322 (Antiphan.); οὐ γὰρ Ἀρκάδεσσι λώβα no insult to the Arcadians, Alc. 38.    II a form of leprosy, Gal.14.757.

German (Pape)

[Seite 75] ἡ, schmähliche, schimpfliche Behandlung mit Worten od. Werken, Beschimpfung, Mißhandlung, Schmach, καὶ αἶσχος, Od. 18, 225. 19, 373; λώβην λωβᾶσθαί τινα, Einem Schmach anthun, Il. 13, 623; λώβην τῖσαι, eine Beleidigung büßen, 11, 142; auch ἀποδοῦναι, 9, 387; λώβην τίσασθαι, sich eine angethane Schmach büßen lassen, sie rächen, 19, 208 Od. 20, 169, wie Soph. Ai. 181; τὸν ἄνδρα λώβαις ἐκβαλεῖν ἀναξίως 1371, öfter, in der dor. Form λώβᾳ, die auch Eur. allein hat, ὡς ἐπὶ λώβᾳ, Herc. Fur. 881; u. in Prosa, πολλὰς λώβας λωβηθείς, Plat. Gorg. 473 c; λ. καὶ διαφθορά Men. 91 c; καὶ βλάβαι Legg. VI, 751 c; also = Schaden, auch = Verderben, Zerstörung, bes. bei Sp. – Bei den Byzant. = λέπρα, Aussatz.

Greek (Liddell-Scott)

λώβη: ἡ, ὡς τὸ λύμη, κακὴ μεταχείρισις, χλεύη, ἀτίμωσις, ὕβρις, κακοποίησις, αἶσχος λώβη τε Ὀδ. Σ. 225· λώβην λωβᾶσθαι (ἴδε ἐν λ. λωβάομαι)· τίσετε λώβην, θὰ τιμωρηθῆτε διὰ τὴν λώβην, Ἰλ. Λ. 142· οὕτω, λ. ἀποδοῦναι Ι. 387· ἀλλά, ἐπὴν τισαίμεθα λώβην, «ἐπειδὰν τὴν ὑπὲρ τῶν ἀποθανόντων ὕβριν καὶ βλάβην ἐκδικήσωμεν» (Σχόλ.), Τ. 208, Ὀδ. Υ. 169, Σοφ. Αἴ. 181· ἐπὶ λώβᾳ, ἐπὶ βλάβῃ ἢ ὀλέθρῳ, Σοφ. Ἀντ. 792, πρβλ. Εὐρ. Ἑκ. 647· ὡς ἐπὶ λώβᾳ ὁ αὐτ. ἐν Ἡρ. Μαιν. 881· λ. καὶ διαφθορὰ Πλάτ. Μένων 91C, κτλ.· - ἰδίως ἀκρωτηριασμός, ἀποκοπὴ μέλους, Ἡρόδ. 3. 154· - ὡσαύτως ἐν τῷ πληθ. Σοφ. Αἴ. 1392· λώβας λωβηθεὶς Πλάτ. Γοργ. 473C. 2) ἐπὶ προσώπ., ὕβρις, ἀτιμία, ὄνειδος, Λατ. opprobrium, λώβην τ’ ἔμεναι καὶ ὑπόψιον ἄλλων Ἰλ. Γ. 42, πρβλ. Εὐρ. Ἠλ. 165· ποιητῶν λῶβαι, ἐπὶ τῶν Γραμματικῶν, Ἀνθ. Π. 11. 322. - Καθ’ Ἡσύχ.: «λώβη· βλάβη, ὄνειδος, ἀπώλεια, χλεύη, ψεῦδος, ὕβρις». II. παρὰ Βυζαντίνοις = λέπρα. Wernsd. εἰς Φιλῆν σελ. 54, 56. (Πρβλ. Λατ. labes· - ἴσως συγγενὲς τῷ λύμη, ὅπερ συγγενὲς τῷ λῦμα, ἐκ √ΛΟF, λούω).

French (Bailly abrégé)

ης (ἡ) :
1 traitement déshonorant, outrage;
2 en parl. de pers. qui est un sujet de honte, opprobre;
3 mauvais traitement, violence, mutilation ; ruine, destruction ; démence, aveuglement.
Étymologie: cf. lat. labes.

English (Autenrieth)

outrage, insult; σοὶ λώβη, ‘shame upon thee,’ if, etc., Il. 18.180; of a person, ‘object of ignominy,’ Il. 3.42.