μόσχευμα
χωρίον ἔνθα οὐ προσβατὸν θανάτῳ → a spot where it is not accessible to death, a place where was no point accessible by death, a place where death was forbidden to set foot
English (LSJ)
-ατος, τό, sucker taken off and planted, offset, Thphr. HP2.2.5, CP3.11.5, PCair.Zen.33.4, al. (iii B. C.), LXX Wi.4.3, Ph.1.398, PLond.ined. 2316 A.
German (Pape)
[Seite 209] τό, abgenommener u. eingepflanzter Wurzelsproßling, Ableger, Theophr. u. Sp., auch übertr. von Menschen, Nonn.
Greek (Liddell-Scott)
μόσχευμα: τό, παραφυὰς ἣν λαβών τις φυτεύει ἀλλαχοῦ, Λατ. stolo, Θεοφρ. π. Φυτ. Αἰτ. 3. 11, 5, Ἑβδ. (Σοφ. Δ΄, 3), Φίλων. - Καθ’ Ἡσύχ.: «μοσχεύματα. τὰ νεόφυτα».
Greek Monolingual
το (Α μόσχευμα) μοσχεύω (Ι)]
ο βλαστός που αποκόπτεται από το μητρικό φυτό και τοποθετείται σε κατάλληλο περιβάλλον, όπου σχηματίζει ρίζες και αναπτύσσεται σε πλήρες φυτό
νεοελλ.
1. (ιατρ.-γεωπ.) τμήμα ιστού ή ολόκληρο όργανο ενός οργανισμού ζώου ή φυτού, που αφαιρείται από τη φυσική του θέση και μεταφέρεται σε άλλο σημείο του σώματος του ίδιου ή άλλου ατόμου, κατά τρόπο που να εξασφαλίζει τη συνέχιση της ζωής του
2. φρ. α) «μόσχευμα μυελού»
(αιματολ.) ενδοφλέβια ένεση αιμοποιητικού μυελού τών οστών που χρησιμοποιείται κατά το πρώτο χρονικό διάστημα της αγωγής τών απλαστικών αναιμιών και τών ακτινοβολήσεων
β) «απόρριψη μοσχεύματος»
ιατρ. ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού του ξενιστή, ο οποίος δεν δέχεται το μόσχευμα
αρχ.
στον πληθ. τὰ μοσχεύματα
(κατά τον Ησύχ.) «τὰ νεόφυτα».
