δίκροος

English (LSJ)

α, ον, contr. δίκρους, α, ουν; or δικρόος, contr. δικροῦς, ᾶ, οῦν; also written δίκρος, α, ον:—forked, cloven, γλώσσημα A.Fr. 152, cf. X.Cyn.10.7; ξύλον Timocl.9.6; χηλή Arist.HA590b25, etc.; of a serpent's tongue, Id.PA660b6, al.; of the womb, in selachians, Id.HA511a6; of muscles and tendons, Gal.2.369; δίκρα ῥίζα Thphr. HP9.11.3; δικροῖς ἐώθουν τὴν θεὸν—κεκράγμασιν (παρὰ προσδοκίαν for ξύλοις) Ar.Pax637; δίκρουν or δικροῦν, τό, bifurcation, Hp.Coac. 225, cf. Pl.Ti.78b; also δικρόα, ἡ, X.Cyn.9.19, Thphr.HP2.6.9.

Spanish (DGE)

-α, -ον
• Alolema(s): contr. -κρους, -α, -ουν Pl.Ti.78b, Arist.HA 526^a1, 611^a34, Timocl.9.6, Gal.2.369; δικροῦς Ar.Pax 637, Hp.Coac.225, Aen.Tact.36.1
• Morfología: δίκροος, -ον Il.Paru.5
1 de doble punta, ahorquillado αἰχμή Il.Paru.l.c., δικροῖς ἐώθουν τὴν θεὸν κεκράγμασιν (burlesco, se espera ξύλοις) Ar.l.c., ρρυμός δίκρος IG 1³.386.28 (V a.C.), ξύλον Timocl.l.c., Aen.Tact.l.c., δένδρον Artem.5.74
•esp. anat. ἐγκύρτιον Pl.Ti.78b, κέρας del ciervo, Arist.HA 611^a34, πούς del bogavante, Arist.HA 526^a1, cf. 590^b25
•de la lengua de serpiente bífida Arist.PA 660^b6
•de conductos o vasos doble, bifurcado ὑστέραι de ciertos peces, Arist.HA 564^b20, cf. 524^a6, de un músculo, Gal.2.369.
2 anat., subst. τὸ δ. bifurcación γλώσσης Hp.l.c., πρὸς τοῖς δεικροῖς sobre los huesos bifurcados ref. a los que forman el arco cigomático, medic. en AfP 4.1908.271.
• Etimología: Comp. de δι- y de *κροϝος, de la r. *κερH^u̯3- ‘saliente’, ‘cabeza’, que da lugar a κάρα y a κέρας.

German (Pape)

[Seite 630] od. δικρόος, zsgzgn δίκρους u. δικροῦς, = δίκρανος, Phryn. p. 233; nach Lobeck von κρόω (κρούω); zweispitzig, doppelt, z. B. δικροῖς ἐώ θουν τὴν θεόν (vgl. δίκρανος) Ar. Pax 637; Arist. H. A. 4, 2 part. anim. 2, 17, u. öfter die erste Form; δίκροον ξύλον, Gabel, Timocl. com. Ath. VI, 243 c; ἡ δικρόα, Spalt, Einschnitt, Arist. H. A. 3, 1. Auch δικρός, Xen. Cyn. 10, 7; od. δίκρος, z. B. δίκρα ὄψις Aesch. frg. 42. Vgl. Lob. zu Phryn. a. a. O. u. Paralip. I p. 42.

French (Bailly abrégé)

-ους, οος-ους (ou subst. -όα), οον-ουν;
1 à deux pointes ; fourchu;
2 subst. ἡ δικρόα forme fourchue d'un organe ; τὰ δικρᾶ fourche pour soutenir les filets.
Étymologie: δίς, κρούω.

Russian (Dvoretsky)

δίκροος: и δικρόος, стяж. δίκρους и δικροῦς
1 с двумя остриями, т. е. расщепленный, раздвоенный (γλῶττα, πούς Arst.);
2 острый как вилы, т. е. пронзительный (κεκράγματα Arph.).

Greek (Liddell-Scott)

δίκροος: -α, -ον, ἢ δικρόος, συνῃρ. δίκρους, ουν, ἀμφίβολον τὸ δίκρος, α, ον·― ὡς τὸ δίκραιος, δίκραιρος, δισχιδής, δύο ὀδόντας ἢ χηλὰς ἔχων, Ξεν. Κυν. 10, 7· ἐπὶ τῶν ὀνύχων ζῴων, Ἀριστ. Ἱστ. Ζ. 8. 2, 20, κτλ.· ἐπὶ τῆς γλώσσης τοῦ ὄφεως, ὁ αὐτ. Ζ. Μ. 2. 17, 6 κ. ἀλλ.· ἐπὶ τῆς μήτρας, ὁ αὐτ. Ἱστ. Ζ. 3. 1, 20· δίκροις ἐώθουν τὴν θεὸν ― κεκράγμασιν (κωμικῶς ἀντὶ ξύλοις) Ἀριστοφ. Εἰρ. 637· ― δίκρουν, τό, τὸ δίκρανον, Ἱππ. Κωακ. 156Α, Πλάτ. Τιμ. 48Β· ἀσυναιρ. δικρόα, ἡ, Ξεν. Κυν. 2, 7., 9, 19. ― Περὶ τῶν τύπων ἴδε Κόντον ἐν Σωκράτει Β. 70.

Greek Monolingual

δικρόα, δίκροο (Α δίκροος και δικρόος, -α, -ον και δίκρους, -ουν και δίκρος, -α, -ον)
(για τη χηλή ζώων, τη γλώσσα φιδιών, τη μήτρα κ.λπ.) δισχιδής, διχαλωτός
νεοελλ.
1. φρ. «δίκροοι νομείς» — οι ακραίοι νομείς, καμπύλες δοκοί, προς την πλώρη και την πρύμνη, οι οποίοι στερεώνονται στην τρόπιδα του σκάφους
2. το θηλ. ως ουσ. η δικρόα
η βάση τών ακραίων νομέων που βρίσκονται στην πρύμνη ή την πλώρη του σκάφους
αρχ.
το ουδ. ως ουσ. το δίκρουν
το δικράνι.
[ΕΤΥΜΟΛ. Λέξη της τεχνικής ορολογίας που προέρχεται πιθ. από τ. δι-κροF-ος με α' συνθετικό το δι- (βλ. λ. δις). Η ρίζα στο β' συνθετικό της λέξεως συνδέεται μεταπτωτικώς με εκείνην τών λέξεων κέρας, κερα (F)ός «κερασφόρος», λατ. cervus, αβ. srū «κέρατο» κ.λπ.)].

Greek Monotonic

δίκροος: συνηρ. δίκρους, -α, -ουν ή δικρόος, συνηρ. δικροῦς, -ᾶ, -οῦν, διχαλωτός, διχασμένος, σε Ξεν.

Frisk Etymological English

δίκρους
Grammatical information: adj.
Meaning: forked, cloven (Ion.-Att.; cf. Ilberg Arch. f. Pap. 4, 281f.).
Other forms: (δικρόος, δικροῦς, with hyphaeresis δίκρος)
Derivatives: None.
Origin: IE [Indo-European] [574] *(du̯i)-k̀r-ou-o- two-horned.
Etymology: One reconstructs *δί-κροϜ-ος, as two-horned, from δι- (s. δίς) and a word for horn; but κερα[F]-ός horned (Lat. cerv-us deer, Av. srū- horn) requires *ḱerh₂-uo-, which requires *ḱerh₂-. Nussbaum, Head and Horn, 2-18, argues that there were laryngeal-less forms (Skt. śr̥ṅga-, κάρνος H.), and assumes *du̯i-ḱr-ou̯-o- (but forms like κόρυς, κόρυμβα are Pre-Greek).

Middle Liddell

adj adj adj adj
forked, cloven, bifurcate, Xen.

Frisk Etymology German

δίκροος: δίκρους
{díkroos}
Forms: (δικρόος, δικροῦς, mit Hyphärese δίκρος)
Meaning: gabelig (ion. att.; vgl. Ilberg Arch. f. Pap. 4, 281f.).
Derivative: Keine Ableitungen.
Etymology: Wahrscheinlich aus *δίκροϝος, eig. zweihörnig, von δι- (s. δίς) und einem Wort für Horn, das auch in κερα[ϝ]-ός gehörnt, lat. cerv-us Hirsch, aw. srū- Horn usw. vorliegt, aber sich nicht genau rekonstruieren läßt. S. außer κεραός auch κέρας.
Page 1,394