ἀπόπολις: Difference between revisions
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
m (LSJ1 replacement) |
|||
| Line 8: | Line 8: | ||
|Transliteration C=apopolis | |Transliteration C=apopolis | ||
|Beta Code=a)po/polis | |Beta Code=a)po/polis | ||
|Definition=poet. | |Definition=poet. [[ἀποποίπτολις]], ι, gen. ιδος and εως, [[far from the city]], [[banished]], ἀ. ἔσει A.''Ag.''1410 (lyr.), cf. S.''OT''1000, ''OC''208, E.''Hyps. Fr.''44; ἀπόπτολιν ἔχειν τινά S.''Tr.''647 (lyr.). | ||
}} | }} | ||
{{DGE | {{DGE | ||
Revision as of 10:54, 25 August 2023
English (LSJ)
poet. ἀποποίπτολις, ι, gen. ιδος and εως, far from the city, banished, ἀ. ἔσει A.Ag.1410 (lyr.), cf. S.OT1000, OC208, E.Hyps. Fr.44; ἀπόπτολιν ἔχειν τινά S.Tr.647 (lyr.).
Spanish (DGE)
-εως
• Alolema(s): ἀπόπτολις S.OC 208, OT 1000, Tr.647, E.Fr.70 p.24 Bond
ausente, desterrado, exiliado de la ciudad, ἀπόπολις δ' ἔσῃ, μῖσος ὄβριμον ἀστοῖς A.A.1410, cf. S.ll.cc., E.l.c.
German (Pape)
[Seite 320] (fern von der Stadt) entfernt, Aesch. Ag. 1884. S. ἀπόπτολις.
French (Bailly abrégé)
(ὁ, ἡ)
banni de la cité, exilé.
Étymologie: ἀπό, πόλις.
Russian (Dvoretsky)
ἀπόπολις: поэт. ἀπόπτολις, ιδος и εως adj. изгнанный из страны Aesch., Soph.
Greek (Liddell-Scott)
ἀπόπολις: ποιητ. ἀπόπτολις, ι, γεν. -ιδος καὶ -εως: ― μακρὰν τῆς πόλεως, ἐξόριστος, ἀπ. ἔσει Αἰσχύλ. Ἀγ. 1410, πρβλ. Σοφ. Ο. Τ. 1000, Ο. Κ. 208˙ ἀπόπτολιν ἔχειν τινά, ὁ αὐτ. Τρ. 674, πρβλ. ἀγχίπολις.
Greek Monolingual
ἀπόπολις κ. -πτολις, (-ιδος κ. -εως), ο, η (Α)
ο εξόριστος.
Greek Monotonic
ἀπόπολις: ποιητ. ἀπό-πτολις, -ι· γεν. -ιδος και -εως· αυτός που βρίσκεται μακριά από την πόλη του, εξόριστος, σε Αισχύλ., Σοφ.
