ἀνεπαίσχυντος: Difference between revisions
κινδυνεύει μὲν γὰρ ἡμῶν οὐδέτερος οὐδὲν καλὸν κἀγαθὸν εἰδέναι, ἀλλ᾽ οὗτος μὲν οἴεταί τι εἰδέναι οὐκ εἰδώς, ἐγὼ δέ, ὥσπερ οὖν οὐκ οἶδα, οὐδὲ οἴομαι· ἔοικα γοῦν τούτου γε σμικρῷ τινι αὐτῷ τούτῳ σοφώτερος εἶναι, ὅτι ἃ μὴ οἶδα οὐδὲ οἴομαι εἰδέναι. → for neither of us appears to know anything great and good; but he fancies he knows something, although he knows nothing; whereas I, as I do not know anything, so I do not fancy I do. In this trifling particular, then, I appear to be wiser than he, because I do not fancy I know what I do not know.
(3) |
(1) |
||
| Line 30: | Line 30: | ||
{{lsm | {{lsm | ||
|lsmtext='''ἀνεπαίσχυντος:''' -ον ([[ἐπαισχύνομαι]]), αυτός που δεν έχει λόγο ντροπής, σε Καινή Διαθήκη | |lsmtext='''ἀνεπαίσχυντος:''' -ον ([[ἐπαισχύνομαι]]), αυτός που δεν έχει λόγο ντροπής, σε Καινή Διαθήκη | ||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''ἀνεπαίσχυντος:''' не имеющий повода стыдиться, т. е. безупречный ([[ἐργάτης]] NT). | |||
}} | }} | ||
Revision as of 16:24, 31 December 2018
English (LSJ)
ον,
A having no cause for shame, 2 Ep.Ti.2.15; μηδὲ -τον ἡγοῦ J.AJ 18.7.1.
Greek (Liddell-Scott)
ἀνεπαίσχυντος: -ον, ὁ μὴ ἔχω αἰτίαν ἐφ’ ᾗ νὰ αἰσχύνηται, Ἐπιστ. π. Τιμ. Β΄, β΄, 15. ΙΙ. ἀναίσχυντος, - ἐπίρρ. -τως, ἀναισχύντως, Ἐκκλ.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
irrépréhensible, qui n’a pas à rougir.
Étymologie: ἀ, ἐπαισχύνομαι.
Spanish (DGE)
-ον
I que no tiene de que avergonzarse ἐργάτης 2Ep.Ti.2.15, μηδὲ δευτερεύειν ἀνεπαίσχυντον ἡγοῦ I.AI 18.243, cf. Ath.Al.M.25.8B, Basil.M.31.1041A.
II adv. -ως
1 sin tener motivo de vergüenza e.d. debidamente καὶ διὰ γραμμάτων ἐμμαρτυρούμενοι ἀ. κηρύσσομεν Hippol.Haer.proem.8 (p.3.14)
•sin sentirse avergonzado περὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἀ. ... ἄγνοιαν ὁμολογεῖν Basil.M.29.668B.
2 sin deshonor de Cristo γεννηθεὶς διὰ γεννητικῶν πόρων ἀ., ἀχράντως Epiph.Const.Exp.Fid.15.
English (Strong)
from Α (as a negative particle) and a presumed derivative of a compound of ἐπί and αἰσχύνομαι; not ashamed, i.e. irreprehensible: that needeth not to be ashamed.
English (Thayer)
ἀνεπαίσχυντον (alpha privative and ἐπαισχύνω) (Vulg. inconfusibilis), hating no cause to be ashamed: Josephus, Antiquities 18,7, 1); unused in Greek writings (Winer's Grammar, 236 (221)).)
Greek Monolingual
-η, -ο (AM ἀνεπαίσχυντος, -ον) επαισχύνομαι
αυτός που δεν έχει λόγο να ντρέπεται
νεοελλ.
(πράξη) που δεν προκαλεί ντροπή
αρχ.
αναίσχυντος, αδιάντροπος.
Greek Monotonic
ἀνεπαίσχυντος: -ον (ἐπαισχύνομαι), αυτός που δεν έχει λόγο ντροπής, σε Καινή Διαθήκη
Russian (Dvoretsky)
ἀνεπαίσχυντος: не имеющий повода стыдиться, т. е. безупречный (ἐργάτης NT).
