επιτήδειος
καὶ ἤδη γε ἄπειμι παρὰ τὸν ἑταῖρον Κλεινίαν, ὅτι πυνθάνομαι χρόνου ἤδη ἀκάθαρτον εἶναι αὐτῷ τὴν γυναῖκα καὶ ταύτην νοσεῖν, ὅτι μὴ ῥεῖ. ὥστε οὐκέτι οὐδ' ἀναβαίνει αὐτήν, ἀλλ' ἄβατος καὶ ἀνήροτός ἐστιν → and now I depart for my companion, Cleinias since I have learned that for some time now his wife is unclean and she is ill because she does not flow, therefore he no longer sleeps with her but she is unavailable and untilled
Greek Monolingual
-α, -ο (Α ἐπιτήδειος, -ον και -ος, -εία, -ον, ιων. τ. ἐπιτήδεος, -έη, -εον, δωρ. τ. ἐπιτάδειος, -α, -ον)
1. ικανός, επιδέξιος, κατάλληλος, έμπειρος (α. «νομάς τε ἐπιτηδεοτάτας νέμοντα», Ηρόδ.
β. «ὀστρακισθῆναι μὲν ἐπιτήδειός εἰμι», Ανδοκ.)
2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ ἐπιτήδεια
τα αναγκαία, τα απαραίτητα για τη ζωή, τρόφιμα, εφόδια («χρόνον ἐμμείναντες ἐν τῇ Ἀττικῄ ὅσον εἶχον τὰ ἐπιτήδεια», Θουκ.)
μσν.- νεοελλ.
έξυπνος, καταφερτζής
μσν.
1. ο επιδέξια κατασκευασμένος, ο όμορφος
2. χαρακτηριστικός
3. το θηλ. ως ουσ. ἡ ἐπιτηδεία
η επιδεξιότητα
αρχ.-μσν.
(για πράγμ.) χρήσιμος, ωφέλιμος, αρμόζων, αναγκαίος («πονηρὰ καὶ οὐκ ἐπιτήδεια τῷ δήμῳ τῷ ὑμετέρῳ πράττοντας», Λυσ.)
αρχ.
1. (για πρόσ.) οικείος, φιλικός, χρήσιμος («ἐπιτήδειος μέν μοι τυγχάνεις ὤν», Λυσ.)
2. ο άξιος να υποστεί κάτι
3. ευνοϊκός
4. (το αρχ. ως ουσ.) ὁ ἐπιτήδειος
συγγενής, στενός φίλος («ἦν μοι ἐπιτήδειος καὶ φίλος», Λυσ.)
5. (με γεν.) άξιος
6. φρ. «τὰ ἐπιτήδεια τοῡ σώματος» — τα αναγκαία για περιβολή του ανθρώπινου σώματος.
επίρρ...
επιτήδεια (Μ ἐπιτήδεια)
με επιτηδειότητα, με τάξη, κατάλληλα, επιδέξια, προσεκτικά
(AM ἐπιτηδείως και ιων. τ. ἐπιτηδέως)
1. όπως πρέπει, με τρόπο κατάλληλο, αρμόζοντα
2. φρ. «ἐπιτηδείως ἔχω τινί» — έχω φιλία, διάκειμαι φιλικά προς κάποιον.
[ΕΤΥΜΟΛ. < επίτηδες. Η αρχική σημασία «κατάλληλος» εξελίχθηκε σε «επιδέξιος». Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι στη συνέχεια η θετική (εύσημη) αυτή σημασία εξελίχθηκε στην αρνητική (κακόσημη) «καπάτσος»].
