κινυρός

English (LSJ)

ά, όν,

   A wailing, plaintive, Il.17.5; γόος A.R.4.605; πέτηλα Nonn.D.38.95; v. μινυρός.

German (Pape)

[Seite 1441] wehklagend, winselnd; von einer Kuh Il. 17, 5; μύρονται κινυρὸν μέλεαι γόον Ap. Rh. 4, 605; Nonn. öfter. Vgl. μινυρός.

Greek (Liddell-Scott)

κῐνῠρός: -ά, -όν, κλαυθυρμός, γοερός, Ἰλ. Ρ. 5.· γόος Ἀπολλ. Ρόδ. Δ. 605· πέτηλα Νόνν. Δ. 38. 95· ἴδε μινυρός.

French (Bailly abrégé)

ά, όν :
plaintif, lamentable.
Étymologie: DELG pas d’étym.

English (Autenrieth)

whimpering, wailing, Il. 17.5†.

Greek Monolingual

κινυρός, -ά, -όν (Α)
θρηνώδης, γοερός («κινηρός γόος», Απολλ. Ρόδ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Η λεξιλογική ομάδα κινυρός, κινυρίζω, κινύρομαι συνδέεται άμεσα με εκείνη τών μινυρός, «αυτός που κλαψουρίζει»
μινυρίζω, μινύρομαι «παραπονούμαι, μουρμουρίζω». Αρχικοί τ. τών δύο ομάδων είναι πιθ. ο κινυρός και το ρ. μινυρίζω, αναλογικά προς τους οποίους σχηματίστηκαν οι τ. μινυρός και κινυρίζω, αντιστοίχως, ενώ τα ρ. κινύρομαι και μινύρομαι δημιουργήθηκαν πιθ. υπό την επίδραση του μύρομαι «κλαίω, θρηνώ»].

Greek Monotonic

κῐνῠρός: -ά, -όν, γοερός, λυπητερός, θρηνητικός, σε Ομήρ. Ιλ.

Russian (Dvoretsky)

κῐνῠρός: жалобно стонущий (μήτηρ Hom.).

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

κινυρός -ά -όν droevig klinkend.

Frisk Etymological English

Grammatical information: adj.
Meaning: Meaning uncertain; adjunct of βοῦς (Ρ 5), of γόος (A. R. 4, 605), of πέτηλα (Nonn. D. 38, 95);
Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]X [probably]
Etymology: Meaning early unclear, cf. H.: κινυρή (to Ρ 5). ἁπαλή, νέα, λεχώ, οἰκτρά, θρηνητική and κινυρόν (to A. R. 4, 605). λεπτόν, καπυρόν, ὀξύ, οἰκτρόν. - From here κιν[ν]υρίδες τὰ μικρὰ ὀρνιθάρια H., apparently = wailing, lamenting; κινυρίζω wail, lament (Ι 612 after Zenodotus), κινύρομαι gnash, lament (A. Th. 123 [lyr.], Dikt. 804, Ar. Eq. 11, A. R., Call.). PN Κινύρης (Λ 20), -ρας (Tyrt.). The parallelism of κινυρός, κινυρίζω, κινύρομαι and μινυρός, μινυρίζω, μινύρομαι is clear; prob. there were contaminations. Other mixed forms are κιναθίζειν with -ισμός, -ισμα (s. v.) and κιναρύζεσθαι θρηνεῖν μετὰ τοῦ γογγύζειν H. (after κελαρύζειν?, Leumann Hom. Wörter 241 n. 37). - Following the age of the attested forms Leumann l. c. considers only κινυρός and μινυρίζω as old; the other forms would have originated through contaminations also with μύρομαι. In κινυρός an archaic term of cattle-breeding would have been retained. - A convincing explanation of κινυρός etc. has not yet been found.

Middle Liddell

!κῐνῠρός, ή, όν
wailing, plaintive, Il.