δίγλωσσος
Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil
English (LSJ)
Att. δίγλωττος, ον, A speaking two languages, Th.8.85, 4.109, Gal.8.585:— as substantive, δίγλωσσος, ὁ, interpreter, dragoman, Plu. Them.6. II double-tongued, deceitful, LXXSi.5.9, al.
Spanish (DGE)
-ον
• Alolema(s): át. -ττος
I bilingüe βάρβαροι Th.4.109, πόλεις D.S.11.60, ἄνθρωπος Plu.Alex.37, cf. Th.8.85, Gal.8.585.
II fig.
1 de doble lengua fig. de las alas de la cigarra διγλώσσῳ μελπόμενος στόματι AP 9.273 (Bianor).
2 falso, mentiroso ἀνήρ LXX Pr.11.13, cf. Si.5.9, 14, Ph.2.269 (vol.1.215), Ep.Barn.19.7a, Didache 2.4, Ath.Al.M.27.197C, Orac.Sib.3.37, ὁ δ. ὄφις ref. a pers., Eust.Mon.Ep.967.
3 de lenguaje ambiguo Hsch.
III subst.
1 ὁ δ. intérprete Plu.Them.6, Crass.28, Lib.Ep.865, δ. ἦν ἐς τὰ βαρβαρικὰ γράμματα Arr.An.3.6.6.
2 τὸ δ. bot. laurel alejandrino, Ruscus hypophyllus L., Ps.Apul.Herb.58.7.
German (Pape)
[Seite 615] att. -ττος, 1) zweizüngig; στόμα τέττιγος Bian. 3 (IX, 273); zweier Sprachen kundig, Thuc. 8, 85; Plut. Alex. 37; ὁ δ., der Dolmetscher, Plut. Them. 6. – 2) zweizüngig, hinterlistig, Orac. Sib., LXX.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
att. δίγλωττος;
qui parle deux langues ; ὁ δίγλωσσος interprète.
Étymologie: δίς, γλῶσσα.
Russian (Dvoretsky)
δίγλωσσος:
I атт. δίγλωττος 2
1) говорящий на двух языках, двуязычный Thuc., Plut.;
2) двуязыкий, с двойным языком (τέττιγος στόμα Anth.).
II ὁ переводчик Plut.
Greek (Liddell-Scott)
δίγλωσσος: Ἀττ. -ττος, ον· ‒ ὁ δύο γλώσσας ἔχων, Λατ. bilinguis, Ἀνθ. Π. 9, 273. ΙΙ. ὁ δύο γλώσσας ὁμιλῶν, Θουκ. 8. 85, πρβλ. 4. 109· ἐντεῦθεν ὡς οὐσιαστ. δίγλωσσος, ὁ, διερμηνεύς, Πλούτ. Θεμ. 6. ΙΙΙ. ὁ διπλῆν ἔχων γλῶσσαν, ἀπατηλός, Ἑβδ. (Σειρὰχ 5, 9 κ. ἀλλ.).
Greek Monolingual
-η, -ο (Α -σσος, -ον και -ττος, -ον)
1. αυτός που έχει δύο γλώσσες
2. αυτός που μιλά δύο γλώσσες
3. (για επιγραφές, βιβλία, νόμους κ.λπ.) ο συντεταγμένος σε δύο γλώσσες
νεοελλ.
το ουδ. ως ουσ. το δίγλωσσο
αρχ.
1. δόλιος, απατηλός («οὕτως ὁ ἁμαρτωλὸς ὁ δίγλωσσος», ΠΔ)
2. το αρσ. ως ουσ. ο δίγλωττος αυτός που μιλά δύο γλώσσες
β) ο διερμηνέας.
Greek Monotonic
δίγλωσσος: Αττ. -ττος, -ον (γλῶσσα)·
I. αυτός που ομιλεί δύο γλώσσες, Λατ. bilinguis, σε Θουκ.
II. ως ουσ., δίγλωσσος, ὁ, διερμηνέας, μεταφραστής, σε Πλούτ.
Middle Liddell
adj adj γλῶσσα
I. speaking two languages, Lat. bilinguis, Thuc.
II. as substantive, δίγλωσσος, ὁ, an interpreter, Plut.
